ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ
ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΠΟΛΗ

Δράση 2

Το Εργαστήρι Τεχνών και Πολιτιστικής Διαχείρισης του τμήματος επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνεργασία με το Booze Cooperativa πραγματοποιήθηκε από 21-23 Δεκεμβρίου 2006 τριήμερο Φεστιβάλ με θέμα την πόλη.

Το φεστιβάλ άνοιξε η θεατρική ομάδα του τμήματος επικοινωνίας με την παράσταση «Δρώμενα», σε σκηνοθεσία Πέπης Ρηγοπούλου, που ανέβηκε στις 21/12 στο στούντιο Λήδρα (Κέκροπος 12 , Πλάκα) ως δραματοποιημένο αναλόγιο βασισμένο σε κείμενα των Ανδρέα Εμπερίκου, Τζόυς, Αμάντο, Ουγκό, Μπαλζάκ, Ριντ, Ντοστογιέφσκι, Ντος Πάους, Μπουκόφσκι, Γκίνσμπεργκ, Τουρνιέ, Άγγελου Σικελιανού και Μαγιακόφσκι.

Όπως σημειώνει στο σχόλιο της για την παράσταση η Πέπη Ρηγοπούλου
«θέλαμε να μιλήσουμε για πόλεις-σώματα μέσα από την γραφή. Σώματα τρυφερά ή τερατώδη, ερωτικά και φονικά, νεογέννητα και ετοιμοθάνατα, την ίδια στιγμή. Αυτό που κάνει τις πολιτείες να υπάρχουν πέρα από τον τουρισμό είναι ότι δε χωράει στην κινηματογραφική μηχανή ή το βίντεο του τουρίστα. Είναι πως μέσα τους υπάρχουν τα ανθρώπινα σώματα, χιλιάδες κορμιά που μοχθούν, πονούν, πεινούν, αδρανούν, τρέχουν.»

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Προβλήθηκαν παράλληλα ελληνικά και ξένα ντοκιμαντέρ και ταινίες με θέμα την πόλη, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν για την σπανιότητά τους ως σπουδαία κινηματογραφικά ντοκουμέντα τα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ: «Manhatta» (Τσ. Σίλερ , Π. Ετράντ , 1920) «Footnote to fact» (Λ. Τζέηκομπς, 1933) «Η βροχή» (Γ. Ίβενς , 1924) που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα σε αμερικάνικες ταινιοθήκες . Έχουν ένα πειραματικό χαρακτήρα και μια ιδιαίτερη πρωτοτυπία με την εισαγωγή του ρυθμού ως κύριο στοιχείο στο επίπεδο του μοντάζ που είναι η ουσιαστική σκηνοθετική ματιά στη ροή των πλάνων σε κάθε ταινία, ξεχνώντας το όποιο σενάριο, κάνοντας έναν κινηματογράφο σαν οπτική συμφωνία, ένα οπτικό ποίημα με ξεκάθαρα μηνύματα από τις εικόνες της μεγαλούπολης, σύμφωνα με το στόχο των ερευνητών εκείνης της εποχής να γίνει ο κινηματογράφος μια οπτική μουσική που να εκφράζεται με το μέσο ενός σημαινόμενου ρυθμού.

Έτσι ο κινηματογράφος μπορεί να γίνει το γιγαντιαίο μικροσκόπιο των πραγμάτων που δεν έχουν ποτέ ιδωθεί και ποτέ αισθανθεί [«Cahiers dumots», Δεκέμβρης 1925 ]. Σε μια πιο ολοκληρωμένη μορφή τα παραπάνω στοιχεία εμφανίζονται στην ταινία μεγάλου μήκους Βερολίνο: η συμφωνία μιας μεγαλούπολης (Βάλτερ Ρούτμαν, 1927) που προβλήθηκε στο ίδιο αφιέρωμα δίνοντας προφητικά τα πολλά πρόσωπα του αστικού τοπίου των ανεπτυγμένων χωρών της δύσης με την σκληρότητα ενός απάνθρωπου τρόπου ζωής καταγράφοντας ένα εικοσιτετράωρο στο Βερολίνο της εποχής με το ρυθμό μιας πρωτοποριακής οπτικής συμφωνίας εικόνων και ήχων.

Οι ταινίες αυτές αποτελούν πολύ σημαντικό προάγγελο και σημείο αναφοράς των σύγχρονων διαφημιστικών σποτ, βίντεο κλιπ και της video-art αλλά βρίσκουν σημεία εφαρμογής και στις σημερινές εμπορικές ταινίες μυθοπλασίας ντοκιμαντέρ.

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Τέτοια στοιχεία δεν είδαμε ξεκάθαρα στις αξιόλογες ελληνικές ταινίες που προβλήθηκαν στο ίδιο φεστιβάλ «Στου Ψυρρή», «Το δε ταγκό είναι ο χορός του μέλλοντος» (Π. Ρηγοπούλου, Στ. Στρατηγάκος), «Χειροποίητη πόλη» (Β. Καραποστόλης, Αλ. Παπαηλιός) και «Εκτός σχεδίου» (Μ. Δίτσας ) που στηρίζονται στην προσωπική ματιά και το έντονο συναίσθημα του κάθε σκηνοθέτη να αποτυπώσει με μια ποιητική ματιά με πληθώρα συμβόλων και σημείων στην καταγραφή του ελληνικού αστικού τοπίου μέσα από μαρτυρίες, φωνή off, ιστορικά στοιχεία, πλάνα αρχείου, κ.λπ. Έτσι το τελικό αποτέλεσμα γίνεται πιο φλύαρο και γραφικό απ’όσο το ίδιο το θέμα χρειάζεται.

Προβλήθηκαν ακόμα οι ταινίες: «Υπόσχεση» ( Μάργαρετ Φοντ Τρότα 1995), ταινία μυθοπλασίας, και «Golden gate» (Κ. Λουντ ,2002), «Calcutta» (Λουι Μαλ, 1968), «Το όνειρο του Σάο Πάολο» (Αντ. Σαντάνα, Ζ. Π. Ντουρέ, 2005 ), «Στη λευκή πόλη» (Άλεν Τάνερ, 1982), σημαντικά ντοκιμαντέρ.

Νίκος Θωμόπουλος