ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

7ο Διεθνές φεστιβάλ ταινιών χορού

VIDEODANCE 2007

Το 7ο Διεθνές φεστιβάλ ταινιών χορού και άλλων πειραμάτων έγινε στην Αθήνα 18-25 Μαΐου 2007 στο κτίριο Βασιλίσσης Σοφίας 112, στον κινηματογράφο Άστρον (Κηφισίας 37) και στο θέατρο Θησείο, Τουρναβίτου 7, και οργανώθηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Υπουργείο Πολιτισμού.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Το Videodance 2007 περιλάμβανε εκθέσεις -εγκαταστάσεις video installations καθώς και performances και συναυλίες. Στη διάρκεια του φεστιβάλ προβλήθηκαν 108 ταινίες απ’όλο τον κόσμο με θεματικό άξονα μια συνάντηση του κοινού με τη συνένωση των τεχνών του χορού και της εν γένει σωματικής έκφρασης με το οπτικοακουστικό δρώμενο και τις τεχνικές του κινηματογράφου ενώ παρουσιάστηκαν πρωτοποριακά πειραματικά projects με διαδραστικό χαρακτήρα.

ΤΑΙΝΙΕΣ –ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ

Yvonne Rainer

Η χορεύτρια, χορογράφος, περφόρμερ, σκηνοθέτης και συγγραφέας Yvonne Rainer είναι ηγετική μορφή στην ιστορία της νεοϋορκέζικης αβανγκάρντ από την άποψη των γραπτών και της πρακτικής της. Εκείνο που συνδέει το χορευτικό της έργο με το κινηματογραφικό είναι μια έντονη κριτική των συμβάσεων της τέχνης και μια εις βάθος εξέταση του ρόλου της περφόρμανς επιστρέφοντας στο «καθημερινό σώμα» ως εναλλακτική πρόταση απέναντι στο «σώμα του περφόρμερ» που επιδεικνύει δεξιοτεχνία. Οι χορογραφικές καινοτομίες της Rainer συνδύαζαν κινήσεις που παρέκλιναν εντελώς από το λειτουργικό ή το σκόπιμο μ’έναν τόνο καθημερινής συμπεριφοράς. Το ενδιαφέρον για τη σχέση ανάμεσα στο περιεχόμενο και τις ιδέες περί «περφόρμανς» καθώς και το αντίκτυπό της πάνω στη σχέση ανάμεσα στο θέαμα και το θεατή κυριάρχησε στο κινηματογραφικό έργο της Rainer.

Στα πλαίσια του αφιερώματος του Videodance 2007 προβλήθηκαν 6 ασπρόμαυρες βωβές ταινίες μικρού μήκους της Αμερικανίδας δημιουργού :
«Five easy pieces» (48’): Μια συλλογή πέντε πρώιμων μικρού μήκους ταινιών που γυρίστηκαν απ’ το 1966-1969.

«Hand movie» (1966-5’): Κοντινό πλάνο ενός χεριού, του οποίου τα δάχτυλα χορεύουν έναν αισθησιακό χορό.

«Volleyball» (1967-10’): Μια μπάλα του βόλεϊ, δύο πόδια με αθλητικά παπούτσια απ’τα γόνατα και κάτω μπαίνουν στο κάδρο. Το ίδιο πλάνο επαναλαμβάνεται από διαφορετική γωνία λήψης.

«Rhode island rent» (1968-10’), δέκα λεπτά μέσα σ’ ένα τεράστιο κοτέτσι.
«Trio film» (1968-13’), ένας γυμνός άντρας και μια γυμνή γυναίκα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και μ’ένα μεγάλο άσπρο μπαλόνι μέσα σ’ ένα λευκό σαλόνι.

«Line» (1969,10’): Μια ξανθιά με άσπρο παντελόνι και πουκάμισο αλληλεπιδρά μ’ ένα κινούμενο στρογγυλό αντικείμενο και την κάμερα.

Teo Hernandez

Ο Μεξικάνος κινηματογραφιστής Teo Hernandez το 1959 ιδρύει μια ομάδα με σκοπό τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κινηματογράφου στο Μεξικό. Στην πρώτη περίοδο της φιλμογραφίας του κινηματογραφεί μια σειρά ταινιών σε 8mm στην Ταγγέρη και το Νότιο Μαρόκο, όπου ταξιδεύουν μαζί με το Michel Nedjar, γλύπτη και κινηματογραφιστή, συνοδοιπόρο μέχρι το τέλος της ζωής του.

Οι θεματικές που ανακυκλώνει στο έργο του είναι το κινηματογραφικό ημερολόγιο, το πορτρέτο, η αγάπη για τη λογοτεχνία, το ταξίδι, η μυθολογία. Το 1975 εγκαθίσταται μόνιμα στο Παρίσι όπου κινηματογραφεί την πρώτη του ταινία σε super 8, την εμβληματική «Salome», έργο τελετουργικό, ιερατικό και αργό, χαρακτηριστικό της πρώτης του τεχνοτροπίας που αποτελεί μια παραισθητική παραλλαγή της χριστιανικής παράδοσης, μέσα από το πρίσμα του ομότιτλου θεατρικού έργου, γραμμένου στα Γαλλικά από τον Oscar Wilde την περίοδο 1891-1892. Είναι η εποχή που προβάλλει ο ίδιος τις ταινίες του σε αργή ταχύτητα χρησιμοποιώντας μια μικρή μηχανή προβολής δηλώνοντας ότι το τελετουργικό της κινηματογραφικής προβολής είναι μια επανάληψη του καθημερινού τελετουργικού, του ύπνου και του ονείρου.

Την ίδια περίοδο ο Hernandez συσπειρώνεται σε μια ομάδα κινηματογραφιστών, «Τη σχολή του σώματος», που εστιάζει στην αντίληψη του ανθρώπινου σώματος μέσα από την κινηματογραφική πράξη ως τελετουργία, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που προσφέρει ο ελαφρύς εξοπλισμός του super 8. Στην τετραλογία «Le corps de la passion», ο Hernandez εξετάζει τα πάθη του Ιησού ως αρχετυπική ιστορία που ερμηνεύει τη δυτική ηθική και κοσμοαντίληψη. Σταδιακά, ο κινηματογράφος του Hernandez επιταχύνεται, η εικονοληψία του απελευθερώνεται, αποκτώντας μια χρωματική ρευστότητα μέσα από τη νευρώδη χρήση της κάμερας και του γρήγορου μοντάζ, τεχνική που αναπτύσσεται ως χορογραφία της κινηματογραφικής μηχανής γύρω από το αντικείμενο που κινηματογραφείται. Το 1992 γράφει για τελευταία φορά στο σημειωματάριο του « να κρεμαστείς στο κενό, στο χώρο… να κλωτσήσεις το αόρατο, να κυνηγήσεις τις υποχθόνιες δυνάμεις-να κάνεις το σώμα να πάλλεται».

Στο αφιέρωμα του Videodance 2007 προβλήθηκαν οι ταινίες του: «Salome» (1976, 65’) και «Nuestra senora de Paris» (1981-82, 22΄), όπου ο Hernandez αναπλάθει κινηματογραφικά τον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων κατασκευάζοντας από τα επί μέρους στοιχεία του μια χρωματική δίνη μέσα από τη χορογραφημένη κίνηση της κινηματογραφικής μηχανής super 8 σε συνδυασμό με το γρήγορο μοντάζ. Στην ηχητική μπάντα της ταινίας, η αντίστιξη θρησκευτικών τραγουδιών και θορύβων (κομπρεσέρ) ενισχύει την αίσθηση μυσταγωγίας που αναπτύσσουν οι εικόνες.

Από τις υπόλοιπες ταινίες εκτός των αφιερωμάτων χαρακτηριστικά δείγματα των σύγχρονων αντιλήψεων της τέχνης του Videodance αποτελούν οι ταινίες:
«Twist» (Γαλλία-Ελβετία, 2006, 11’), σε σκηνοθεσία Alexia Walther, όπου η ιστορία του twist συνδιαλέγεται χορευτικά με τον πόλεμο του Ιουλίου Καίσαρα εναντίων των Γαλατών.

«Give me a brake» (Ισραήλ, 2007, 11΄), σε σκηνοθεσία και χορογραφία Noa Shadur. Σ’αυτό το φιλμ οι χαρακτήρες διασταυρώνονται μέσα από ένα λαβύρινθο διαδρόμων, υπαγορεύοντας τη διαπραγμάτευση σε σχέση με τα εδάφη και τον έλεγχο.

«Private earthquakes» (Γαλλία-Γερμανία, 2007, 15΄), σε σκηνοθεσία Denise Frickenschmidt. Η ιδέα στη ταινία ήταν να δημιουργηθεί ένα πλαστικό έργο, όπου ορισμένες αφηρημένες μορφές θα συναντιόνταν σ’έναν φανταστικό κόσμο, με αφηγηματικούς χαρακτήρες και ρητούς οπτικούς κανόνες και δημιουργώντας μια υπνωτική διαδικασία που ο θεατής μπορεί να συναντήσει τα συναισθήματα και τη φαντασία του.

«Our brief eternity» ( Καναδάς, 2006, 23΄), σε σκηνοθεσία William Morrison. Πρόκειται για μια κινηματογραφική διασκευή του σκηνικού έργου με τον ίδιο τίτλο, παραγωγής «The holly body tattoo» που ιδρύθηκε το 1993 αναζητώντας μια γλώσσα της περφόρμανς που να εκφράζει μια αίσθηση ανθρωπιάς μέσα από την προσπάθεια, την επανάληψη, την κλίμακα και την ταπεινότητα.

«Sport: sweat sponge» ( Η.Π.Α, 2006, 19΄), σε σκηνοθεσία, χορογραφία, παραγωγή Kathleen Hanh. Το θέμα της ταινίας είναι ένας διαγωνισμός όπου ο νικητής θα είναι αυτός που θα ιδρώσει πιο πολύ. Σκοπός της Hanh είναι να χρησιμοποιεί τη φαντασία της για να δημιουργεί ιστορίες που αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν οι άνθρωποι τον κόσμο.

«Bleu» (Η.Π.Α, 2006, 4΄), σε σκηνοθεσία, χορογραφία, ερμηνεία, παραγωγή Cari Ann Shim Sham. Το «Bleu» εξερευνά την πολιτική διάσταση μιας εργαζόμενης γυναίκας μέσα από σουρεαλιστικές εικόνες και οργανικές κινήσεις. Η ταινία εκθέτει το γυμνό σώμα ως μια κινούμενη μορφή τέχνης, χρησιμοποιώντας κινήσεις που παραπέμπουν στην ένταση και την πάλη.

«Tempus fugit» (Γαλλία, 2005, 26΄), σε σκηνοθεσία Anaos Spiro και Oliver Spiro. Μια αναδημιουργία του έργου Sidi Lardi Cherkaoui, Φλαμανδού χορογράφου μαροκινής καταγωγής, γυρισμένη στο φοινικόδασος του Μαρακές με τα Ballets C. de la B. Το έργο, με επίκεντρο την γυναίκα εμπνευσμένο από τις λαϊκές ταινίες του ινδικού κινηματογράφου και τα μεγάλα μελοδράματα, συνδυάζει το χορό, το τραγούδι, τη μουσική και το παραμύθι.

«Se fondre/Merge» (Βέλγιο, 2006, 30΄), σε σκηνοθεσία, διεύθυνση φωτογραφίας, σκηνοθεσίας, μοντάζ, χορογραφία, μουσική Antonin de Bemels. Η ταινία αναφέρεται σε τρεις χαρακτήρες, τρία σώματα, τρεις τροχιές: Ο Pliton περπατά στην πόλη, η Pensie χάνεται στις σκέψεις της, ο Pantin βγαίνει αργά από την ακινησία του προβάλλοντας το θέμα του πώς να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει.

«Aperta parentesi» (Ιταλία, 2005, 4΄), σε σκηνοθεσία, μοντάζ Devis Venturelli. Το φιλμ, θυμίζοντας ιταλικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’70, συμπληρώνει μια γραμμική αφηγηματική δομή με διάφορα οπτικά-συμβολικά επίπεδα, στον ορίζοντα μιας φυλακής όπου εμφανίζονται άγχη, φόβοι και επιθυμίες απόδρασης από ένα δημιουργό που δημιουργεί φιλμ, βίντεο και performance, σχεδιάζει εκθέσεις τέχνης και αρχιτεκτονικά projects. Οι ταινίες του έχουν προβληθεί σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ και σε γκαλερί.

«Wall» (Μαλαισία, 2006, 13΄), σε σκηνοθεσία James Lee. Το θέμα της ταινίας επικεντρώνεται στα τείχη που υψώνονται ανάμεσα στον άντρα, την αγαπημένη του και την πατρίδα συνδυάζοντας στην αφήγηση της τον διάλογο και τον μονόλογο. Το φιλμ παραπέμπει έμμεσα στο κινηματογράφου του Γκοντάρ.

«Le Ballets de ci de la» (Γαλλία-Βέλγιο, 2006, 110΄), σε σκηνοθεσία Alain Platel. Ο Alain Platel δημιουργεί εικόνες και οργανώνει τις ιδέες των ερμηνευτών του που αντανακλούν και ενσαρκώνουν τη σύγχρονη κοινωνία. Ως θεραπευτής-εκπαιδευτής, αυτοδίδακτος χορογράφος και σκηνοθέτης διερευνά θέματα ακραίας αφοσίωσης δημιουργώντας με μια ομάδα από χορευτές με διαφορετική πολιτισμική καταγωγή και ηλικία ένα κόσμο διαφορών, ενορχηστρώνοντας το χάος σε περφόρμανς που αποτελούν μια σειρά από φωτογραφίες, από απλές κοινότοπες κινήσεις που δένουν δημιουργικά με αποσπάσματα χορού δίνοντας αναγνωρίσιμες ανθρώπινες καταστάσεις. Στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, ως νέα περιοχή για πειραματισμό προσεγγίζεται μέσα από την παρουσίαση της φλαμανδικής κολεκτίβας χορευτών Le Ballets C. de la B ο χορός μ’ένα διαφορετικό τρόπο που συνδέεται στενά με το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και την καθημερινότητα.

«Paso doble» (Γαλλία, 2006, 40΄), σε σκηνοθεσία, χορογραφία, ερμηνεία Miquel Barcelo και Josef Nadj. Ο Miquel Marcelo καταξιώθηκε παγκοσμίως το 1982, την εποχή της περίφημης έκθεσης τέχνης Documenta στο Κάσελ ως μοναδική μορφή στη σύγχρονη τέχνη, έξω από τη μόδα και τις σύγχρονες τάσεις. Ο Josef Nadj το 1986 ως χορευτής αφού σπούδασε θέατρο και πολεμικές τέχνες ίδρυσε την ομάδα Le Theatre Jel κατασκευάζοντας ένα εντελώς πρωτότυπο σύμπαν επί σκηνής με συνεχώς μεταβαλλόμενες εικόνες όπου υπερισχύει το τραγικό στοιχείο που συχνά κλυδωνίζεται από το γέλιο, από το μπουρλέσκ και την ειρωνεία. Η μουσική παίζει πρωτεύοντα ρόλο στα κομμάτια του δημιουργώντας στιγμές διαλόγου σε αρμονία με τη χάρη των κινήσεων και τη γλυκύτητα των χειρονομιών. Η περφόρμανς Paso Doble που εμφανίζεται στην ταινία αποκαλύπτει ένα έργο τέχνης με βάση ένα φόντο από πυλό τοποθετημένο σ’ ένα τοίχο που μεταμορφώνεται σε μια εικαστική και γλυπτική επιφάνεια με πρόθεση την ανανέωση των απαρχών της τέχνης μέσα από τις χειρονομίες των χορευτικών δράσεων.

«Μονόλογος 1 / Josephine Baker» (Γερμανία, 2006, 45΄), σε σκηνοθεσία Annette von Wangenheim. Σ’αυτό το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτεται η πολιτική και φυλετική σημασία της Josephine Baker, μια από τις δημοφιλέστερες καλλιτέχνιδες του 20ου αιώνα που άφησε ιστορία στο θέατρο, στο χορό και στο τραγούδι και που με την εκπληκτική της ενέργεια και την εξωτική ομορφιά της έπιασε τον παλμό της εποχής της. Η ταινία προσεγγίζει τη ζωή και το έργο της παρουσιάζοντας την ως ακτιβίστρια του παγκόσμιου κινήματος μαύρης συνείδησης του 20ου αιώνα αφού ήταν η πρώτη μαύρη ντίβα που μπόρεσε να σκεφτεί κα να πράξει με παγκόσμιες διαστάσεις και έγινε ένα σύμβολο της ειρήνης και της αμοιβαίας κατανόησης των λαών.

PERFORMANCES

Claudia Dias Visita Guiada (ξενάγηση)

Η Claudia Dias ανήκει στην νέα γενιά Πορτογάλων χορογράφων δημιουργώντας μια νέα σκηνή στον πορτογαλικό χορό, με κύρια χαρακτηριστικά την ποιητική χρήση της γλώσσας και της εικόνας και την ελευθερία στην σκηνική παρουσία του σώματος σε μια πολυδιάστατη αντίληψη για την περφόρμανς. Στο project που παρουσίασε στο φεστιβάλ γίνεται περφόρμερ-ξεναγός φορώντας το σώμα της εν ιδεί στολής μεταμορφώνοντας την πόλη της, τη Λισαβόνα και, με αφορμή την ξενάγηση που προσφέρει εκθέτοντας δομές και ανθρώπινα τοπία μέσω του σώματος επί σκηνής, αναρωτηθήκαμε μήπως τελικά ήταν εξομολόγηση.

Mette Edvardsen (no) Private collection (ιδιωτική συλλογή)

Η Νορβηγίδα Mette Edvardsen χορεύει και συνθέτει performances στο Βέλγιο τα τελευταία δέκα χρόνια. Σ’αυτή της την παρουσίαση κινήθηκε στα όρια ανάμεσα στο χορό και την performance μ’ένα ανεπαίσθητο χιούμορ χρησιμοποιώντας απλά αντικείμενα της ιδιωτικής της συλλογής φτιάχνοντας εικόνες που μιλούν για τη σχέση των ανθρώπων με τα αντικείμενα που τα θαυμάζουμε ή γινόμαστε μέρος τους σαν σε ταμπλό βιβάν.

Hiroaki Umeda –S20 (jp) While Going to a Condition
(Πηγαίνοντας προς μια κατεύθυνση).

Ο Umeda, σκηνοθέτης, χορογράφος και performer, ειδικεύτηκε στον κλασσικό χορό και το hip-hop. Το 2000 ίδρυσε την ομάδα S20, μια ομάδα που ξεπερνά τα όρια των εξειδικεύσεων στην τέχνη. Πιστεύει ότι η παρουσία του σώματος αποτελεί βασικό στοιχείο της σύνθεσης. Ως χορογράφος και χορευτής διαθέτει ένα χειρονομιακό λεξιλόγιο γεμάτο εκρήξεις και λυρισμό, που θυμίζει την ταραχή και το χάος του πολιτισμού. Στο έργο που παρουσίασε στο φεστιβάλ το φως υπάρχει για να δημιουργήσει ένα χώρο και να γίνει δυναμικό με μια έλξη προς την παραδρομή και τη ρήξη μεταδίδοντας αισθήσεις και όχι μηνύματα στο κοινό. Η παράσταση ήταν μια αυθεντική έκφραση γιαπωνέζικου μινιμαλισμού, μια performance και ταυτόχρονα μια συναυλία ηλεκτρονικής μουσικής που αγγίζει το συναίσθημα μέσω του νου προσπαθώντας ν’αποκαλύψει τα παραμένει ανθρώπινο όταν μπαίνεις στην καρδιά της τεχνολογικής μετάλλαξης.

sOla taKUNI (gr) @ VideoDance Festival 07 (thanxforNOspace)

Οι sOla taKUNI δημιουργούν ένα μη εικονικό θεατρικό ηχητικό δρώμενο-εγκατάσταση για μια μόνο φορά, βασισμένο σε έννοιες με «μοντέρνα»φαινόμενα του ψηφιακού «πολιτισμού» σε προσωρινό «αναλογικό» χώρο απαντώντας για το κοινό του φεστιβάλ Videodance 2007 σε θεμελιώδεις ερωτήσεις του τύπου: «Είναι νεκρή; Είναι ζωντανή; Τρώνε σαλιγκάρια; ή πίνουν κοκτέιλς;» και αυτοσαρκάζονται με την παρουσία τους παίρνοντας τη ζωή στα σοβαρά. Το ίδιο με την τέχνη και η ζωή είναι πολύ σύντομη. Site: www.myspace.com/solatakuni

Όλια Λυδάκη, Τερέζα Παπαμιχάλη
και 12 περφόρμερς (gr) (cicha reprise)

Το cicha reprise είναι μια εξέλιξη ή ανακατασκευή του video project cicha, μιας ταινίας που έγινε το 2005 σε συμπαραγωγή με το Videodance μέσα από το project/exchange. Τι cicha που σημαίνει «ήσυχη» στα Πολωνικά αφηγείται μια εξερεύνηση του τόπου μεταξύ της ύπαρξης και της μη ύπαρξης με το σώμα ως όργανο μεταμόρφωσης σε μια διαδρομή με κίνηση σε υπερβολή, με ένταση άχρονη και ακούραστη από έναν άφυλο και απροσδιόριστο τόπο που καταλήγει σε παρόντα χρόνο. Η Όλια Λυδάκη είναι χορογράφος και χορεύτρια, μέλος της μοναδικής γυναικείας ομάδας butoh, την Ariadone της Carlotta Ikeda. Η Τερέζα Παπαμιχάλη είναι εικαστικός που δίδαξε στη Βαρσοβία και έχει δουλέψει συχνά με χορευτές.

ΕΚΘΕΣΕΙΣ

Declencheur

«Declencheur» είναι μικρό εξάρτημα των μηχανικών φωτογραφικών μηχανών που βοηθά να μην κουνηθεί η μηχανή ώστε να βγει σταθερή η φωτογραφία. Η έκθεση είχε εγκαταστάσεις βίντεο με κοινό άξονα τη διαμόρφωση του χώρου από τα στοιχεία του χρόνου μέσα απ’ το παιχνίδι της ακίνητης εικόνας που γίνεται κινούμενη σε μια διαδραστική εγκατάσταση που έδωσε την αίσθηση ότι μας ανοίγονται παράθυρα σε άλλες παράλληλες διαστάσεις μέσα από τη γραμμική αντίληψη του χρόνου που βιώνουμε στην αίθουσα όπου η εικόνα γίνεται ταινία και η ταινία γίνεται μια διάσταση της πραγματικότητας. Η έκθεση περιλάμβανε τα έργα:
Mette Edvardsen, «Stills» (Νορβηγία, 2002, 12΄). Ένα video installation που εξετάζει πειραματικά την αλληλεπίδραση του βίντεο ως τεχνολογία με τις σωματικές μας πράξεις.

Αλέξανδρος Μιστριώτης «ΣΙΝΕΜΑΣ» (Ελλάδα, 2007). Το έργο δείχνει έναν άντρα και μια γυναίκα να συνομιλούν επ’άπειρον με βαθύτερο μήνυμα την αλήθεια πίσω από τα ψέματα που κατασκευάζουμε με αλήθειες.

Zimmer Frei, «Panorama_Venezia» (Ιταλία, 2005, 30΄). Το Panorama_Venezia είναι μια live media performance που βασίζεται στο βίντεο και τη ζωντανή μουσική με εικόνες που τραβήχτηκαν στην 51η μπιενάλε τέχνης της Βενετίας. Αποτελείται από δύο ταυτόχρονες προβολές ενώ έξι μουσικοί παίζουν ζωντανά την ηχητική μπάντα. Στη συνέχεια οι εικόνες συμπιέζονται στο χρόνο για να βιωθούν οι ιδιαιτερότητες στο χρόνο που ρέει. Οι ZimmerFrei είναι ένα σχήμα που ιδρύθηκε το 1999 στην Μπολώνια της Ιταλίας και δουλεύει στο μεταίχμιο των παραστατικών και των δικαστικών τεχνών δημιουργώντας θεατρικές και χορευτικές performances μικρού μήκους ταινίες, ηχητικές εγκαταστάσεις, εικαστικές εγκαταστάσεις και περιβάλλοντα.

Κατερίνα Πασχαλίδου, «Σταγόνες» (Ελλάδα, 2006). Το έργο «Σταγόνες» βασίζεται στη δημιουργία ενός εικονικού χώρου που καθορίζεται από τη διαρκώς μεταβαλλόμενη πολυρρυθμία της μουσικής και της ταινίας και ο θεατής είναι ελεύθερος να επιλέξει την οπτική-ηχητική γωνιά ώστε να προσδιορίσει την θέση του στο χώρο.

Miranda Pennell, «You made me love you» (2006, 4΄). Η χορογράφος και τώρα πλέον σκηνοθέτρια Miranda Pennell παρουσιάζει στο έργο της εικοσιένα χορευτές που καθηλώνονται από το βλέμμα σου και στις ταινίες της γενικότερα προτείνει μια διευρυμένη ιδέα της χορογραφίας καθώς και μια άκρως προσωπική παρατήρηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τελετουργίας και επίδειξης στις σφαίρες του ιδιωτικού και δημοσίου βίου.

Coti, «Colonne sonore» (2007). Το έργο είναι και διαδραστική οπτικοαουστική εγκατάσταση. Πέντε νοητές κάθετες «ηχητικές μπάντες-κολώνες» («colonna sonora» στα ιταλικά σημαίνει soundtrack) ελέγχονται από την κίνηση του -των επισκεπτών που καλούνται να παίξουν μαζί της και να την εξερευνήσουν ηχητικά. Ο Costantino Luca Rolando Kiriakos, περισσότερο γνωστός ως Coti, ως παραγωγός δίσκων, μουσικός και ηχολήπτης συμμετείχε σε πρωτοποριακές ηλεκτρονικές μπάντες της Αθήνας και έχει γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, το θέατρο, το χοροθέατρο και διαφημιστικά σποτ ενώ από το 2000 ασχολείται με τη δημιουργία οπτικοαουστικών εγκαταστάσεων.

Δημήτρης Αληθεινός «Τις γόνιμες νύχτες τα λουλούδια ερωτεύονται» (2002-2006). Το έργο αποτελεί μέρος ενός συνόλου έργων υπό των τίτλο χοροί γονιμότητας και ενός διπτύχου, στην άλλη πλευρά του οποίου οι άνθρωποι εμφανίζονται να συνευρίσκονται στον έρωτα και στον πόλεμο και τα εφήμερα λουλούδια επιβάλλουν το χρόνο της διαιώνισης που συνδέει κάθε σταγόνα, κάθε στιγμή κάθε εικόνα.

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ

GardenBox
Η μουσική των GardenBox επιθυμεί να εικονογραφήσει το ηχητικό τοπίο της σύγχρονης πόλης και της αστικής ζωής με κύριο όχημα την αλλοίωση του ηλεκτρονικού και ηλεκτρικού ήχου.

Novi_sad
Novi_sad είναι το μεταλλαγμένο σώμα που στέκεται στις μύτες των ποδιών για να κοιτάξει πίσω από έναν τοίχο λευκού θορύβου.

Sancho
Ένα ντουέτο με βιολί/βιόλα (Φώτης Σιώτας ) και κιθάρα (Κώστας Παντέλης) που ακροβατεί ανάμεσα στη σιωπή, τη μελώδία και τον απόλυτο θόρυβο.

Nightshift
Ντούο ηλεκτρονικής μουσικής από την Αθήνα. Τεντώνουν τον ήχο τους μέσα από ακουστικά και ηλεκτρονικά όργανα έτσι που αρπάζει την προσοχή του.

The curators
Το νέο σχήμα των Erasers. Πολύπλευρη περφόρμανς, όπου η εμπειρία οδηγείται από την επανάληψη και τη συσσώρευση αναφορών σε ήχους και εικόνες. Οι curators συλλέγουν εικόνες, ήχους, αντικείμενα και ανθρώπους.

ΑΛΛΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ

Andrea Dojmi & Port-Royal «Education and protection of our children #2», σε σκηνοθεσία, μοντάζ Andrea Dojmi και μουσική Port-Royal (Ιταλία, 2006, 40΄). Ένα πρωτοποριακό project βασισμένο σ’ ένα ντοκιμαντέρ φτιαγμένο σαν ζωντανή περφόρμανς. Η εικονογραφία της ταινίας προκύπτει από μια φαντασιακή ανασύσταση του χωροχρόνου της παιδικής ηλικίας ως προσπάθεια ανάκτησης της καθαρότητας του βλέμματος. Η μουσική φτιαγμένη ειδικά γι’αυτό το project , παραμορφωμένη και ενισχυμένη έχει κινηματογραφικές επιρροές από τον εικαστικό κόσμο του Andrea Dojmi ο οποίος, χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα (φωτογραφία, φιλμ, super 8, βίντεο, μουσική, εγκαταστάσεις και ζωγραφική), εστιάζει στις εντάσεις ανάμεσα στη βρεφική ηλικία, τη φύση, την παιδεία, τις διαστάσεις του πειράματος και τις σχέσεις με το περιβάλλον.
(Επισκεφτείτε τα site www.aimready.com, www.myspace.com/andreadojmi, www.port-royal.it, www.myspace.com/uptheroyals)

ZimmerFrei «Panorama _ Athina»: Όλη η Αθήνα σε μια πλατεία… σε σκηνοθεσία, χρογραφία ZimmerFrei και μουσική ZimmerFrei, Free Piece of Tape. Ταινία με ζωντανό εκτελεσμένο soundtrack όπου μια κάμερα γυρνάει γύρω από έναν άξονα σαν ρολόι δημιουργώντας πανοραμικό πλάνο με μια αίσθηση καθαρής ροής του χρόνου και του χώρου γεμάτη προαισθήματα και οράματα και όλοι οι ερμηνευτές κινούνται σε εξαιρετικά αργή κίνηση η οποία έχει επιταχυνθεί 20 φορές. Μ’αυτό τον τρόπο το πειραματικό αυτό project πραγματοποιήθηκε με γυρίσματα στα προπύλαια και την πλατεία Καραϊσκάκη στην Αθήνα με συμμετοχή 8 Ελλήνων περφόρμερ και η ταινία παίχτηκε τελικά στη λήξη του φεστιβάλ συνοδεία ζωντανής μουσικής από τους ZimmerFrei και τους Έλληνες Free Piece of Tape.

Joystick «Los Archivos Mayo». Το project είναι ένας φόρος τιμής και μια παρουσίαση του έργου ενός ερασιτέχνη κινηματογραφιστή παθιασμένου με την εικόνα. Βασίζεται σ’ένα υλικό ταινιών των 16mm που κινηματογράφησε ο Mayo από το 1945 μέχρι το 1968 με εικόνες τις καθημερινής του ζωής στην πόλη Μεντεγίν της Κολομβίας που συμπληρώθηκε με ταινίες καλλιτεχνικών ομάδων από τη Βαρκελώνη που έγιναν χρησιμοποιώντας τις εικόνες του Mayo χωρίς περιορισμούς.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Στο φετινό φεστιβάλ Videodance 2007, αν εξαιρέσει κανείς την μεταφορά των εκδηλώσεων από το κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας στο κινηματογράφο Άστρον, λόγω τεχνικών προβλημάτων, και την περιορισμένη παρουσία ενός νεανικού κοινού απ’όλους τους χώρους της τέχνης, το πολυποίκιλο πρόγραμμά του ανέδειξε με ανοιχτό μάτι στο μέλλον και έντονα διαδραστικό χαρακτήρα τη ραγδαία και δυναμική εξέλιξη της τέχνης του videodance. Στο επίπεδο της πειραματικής έρευνας και αναζήτησης της φόρμας φάνηκε από την πλειοψηφία των ταινιών και των άλλων project μια θετική τάση ανατροπής από μια πρωτοποριακή νέα γενιά καλλιτεχνών των κλασσικών αφηγηματικών δομών και η ανάγκη δημιουργίας μιας νέας γλώσσας στο οπτικοακουστικό προϊόν με την επιρροή της ψηφιακής τεχνολογίας και της ενεργής συμμετοχής του κοινού που θα ενώνει τις χορευτικές και σωματικές δράσεις με τα εικαστικά και ηχητικά περιβάλλοντα και τις τεχνικές δυνατότητες του βίντεο και του κινηματογράφου χωρίς να ισοπεδώνεται και να αναιρείται το συναίσθημα, η φαντασία και τα κραυγαλέα μηνύματα διαμαρτυρίας που εκπέμπουν καλλιτέχνες και κοινό στις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.

Νίκος Θωμόπουλος

VIDEODANCE 2007