Κινηματογραφιστές στην ομίχλη
Με μια έντονη και ενδιαφέρουσα συζήτηση που έγινε την Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009 στην Έλλη, οι Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη έδωσαν το στίγμα τους. Ακούστηκαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα όπως πως σκοπός τους είναι να συνεχίσουν να υπάρχουν και τόνισαν με έμφαση πως οι ίδιοι έχουν επεξεργαστεί πρόταση νόμου για τον κινηματογράφο και περιμένουν από τον υπουργό Πολιτισμού να τους καλέσει για να συζητήσουν και να την καταθέσουν.
Υποστήριξαν πως αυτό που κάνουν έχει στοιχεία άμεσης δημοκρατίας, δεν λειτουργούν δι’ αντιπροσώπων και πως μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει, μετά από συζητήσεις, διαβουλεύσεις, αντιθέσεις να ομοφωνούν. Τόνισαν για μια ακόμη φορά πως δεν στρέφονται επ’ ουδενί εναντίον του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και σε παρατήρηση πως αυτή τους η ενέργεια έχει ως θύματα τους κινηματογραφόφιλους της Θεσσαλονίκης, απάντησαν πως οι ταινίες τους μετά από το Φεστιβάλ θα προβληθούν στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες πόλεις. Ειπώθηκε ακόμη πως δεν είναι εναντίον της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών, τονίζοντας πως στην κίνησή τους δε συμμετέχουν μόνον σκηνοθέτες αλλά και σεναριογράφοι, παραγωγοί, τεχνικοί, ηθοποιοί κ.λπ.
ΣΤΡΕΛΛΑ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΣΚΟΝΗ
Η βραδιά συνεχίστηκε με την προβολή της ταινίας του Πάνου Κούτρα, «Στρέλλα», σε μία αίθουσα που είχε δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Η ταινία καταχειροκροτήθηκε, και δικαίως, επειδή ο Κούτρας καταφέρνει να πιάσει ένα τολμηρό θέμα και να το φέρει εις πέρας με εξαιρετικό τρόπο. Ο σκηνοθέτης κατορθώνει να φέρει το θεατή σε επαφή με έναν κόσμο έξω από την καθημερινότητά του, τον κόσμο των τρανσέξουαλ, με έναν τρόπο φυσικό, με τρυφερότητα και σεβασμό. Θαυμάσιο σενάριο, δυνατή σκηνοθεσία, με ρυθμό και ένταση, εξαιρετικές ερμηνείες.
Και συνεχίζω με ταινίες που προβλήθηκαν τις επόμενες μέρες:
Για τις ταινίες «Καπετάν Κεμάλ ο σύντροφος», του Φώτου Λαμπρινού, «Η ζωή στους βράχους», της Αλίντας Δημητρίου, «Άλλος δρόμος δεν υπήρχε», του Σταύρου Ψυλλάκη, και «Παράδεισος στη Δύση», του Κώστα Γαβρά, έχουν γραφτεί πολλά και θετικά. Έτσι θα συνεχίζω με τις υπόλοιπες ταινίες που είχα την ευκαιρία να δω στο Fog Films, όπως ονομάστηκε η εκδήλωση.
«Χρυσόσκονη»
Η Μαργαρίτα Μαντά παρουσιάζει μια ρεαλιστική εικόνα της καθημερινότητας στην Αθήνα μέσα στην οποία κινούνται οι χαρακτήρες της. Με καλοδουλεμένους διαλόγους διαχειρίζεται την ιστορία της με μέτρο. Σκηνοθεσία χωρίς χάσματα, σενάριο καλοδουλεμένο, ερμηνείες πολύ καλές
«Guilt»
Ο Βασίλης Μαζωμένος σοκάρει με την εισαγωγή του όπου μας παρουσιάζει με συγκλονιστικές εικόνες το κυπριακό Γκουαντάναμο, όπου οι βρετανοί φυλάκιζαν του κύπριους αγωνιστές. Το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως η ταινία δεν κραυγάζει αλλά κρατά μέσα της τον πνιγμένο λυγμό της Κύπρου και επισημαίνει, πως υπάρχουν «δικοί» μας άνθρωποι που μόνη τους πατρίδα είναι το κέρδος.
«Στο βάθος κήπος»
Ο Κλεάνθης Δανόπουλος σκηνοθετεί με άνεση μια μαύρη κωμωδία που βλέπεται ευχάριστα χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις.
«Μαύρο λιβάδι»
Το φιλόδοξο και πολυαναμενόμενο φιλμ του Βαρδή Μαρινάκη έχει πολλές αρετές. Μια πρωτότυπη ιστορία, μια έξοχη αναπαράσταση εποχής, μια πετυχημένη σκηνοθεσία και πάνω από όλα τόλμη. Προσωπικά όμως, έχω την εντύπωση πως χωλαίνει κάπως αφηγηματικά.
ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
«Ricordi mi»
Η Στέλλα Θεοδωράκη αφηγείται με ποιητικό τρόπο μια ιστορία έρωτα και απώλειας. Μπλέκοντας τη φαντασία με την πραγματικότητα, η σκηνοθέτιδα παίρνει ένα ρίσκο αλλά κατορθώνει να ξεπεράσει επιτυχώς τις συμπληγάδες. Καταλυτική η ερμηνεία της Θεοδώρας Τζήμου.
«Ακαδημία Πλάτωνος»
Μια εύστοχη σάτιρα του ξενοφοβικού έλληνα μικροαστού. Με αιχμηρό χιούμορ, καλοδουλεμένο σενάριο και σίγουρη σκηνοθεσία ο Φίλιππος Τσίτος κερδίζει τις εντυπώσεις. Επιπλέον αποσπά και εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, με τον Αντώνη Καφετζόπουλο να είναι απολαυστικός.
«Κυνόδοντας»
Νομίζω πως ο Γιώργος Λάνθιμος έκανε μια μεγάλη ταινία. Το ζήτημα του εγκλεισμού και του ελέγχου, τα κλειστά σύνορα και η στέρηση της ελευθερίας. Ο φασισμός της καθημερινότητας και ο ολοκληρωτισμός μέσα από την πατρική εξουσία σε μια οικογένεια. Ξεκάθαρη σκηνοθετική ματιά σε μια πολλαπλών αναγνώσεων ταινία που δικαίως έχει κερδίσει βραβεία και θετικές κριτικές.
«Γκίνες»
Ακόμη μία μαύρη κωμωδία με τον Αλέξη Καρδαρά να χαρίζει μία ολοκληρωμένη ταινία. Με αναφορές, εν είδει παρωδίας, στο «Οσεσιόνε» και τον «Ταχυδρόμο χτυπάει δυο φορές», αλλά και σε αντίστοιχες βρετανικές κωμωδίες, ο σκηνοθέτης προσφέρει ένα μίγμα γέλιου και έντασης και προσωπικά με κέρδισε.
«Πεθαίνω για σένα»
Μια σκαμπρόζικη κωμωδία του Νίκου Καραπαναγιώτη με αρκετά κλισέ που όμως δεν την κάνουν λιγότερο διασκεδαστική.
«Η περίπτωση Ευρυδίκη»
Καλοσκηνοθετημένο ντοκιμαντέρ του Φρέντυ Βιανέλη που εμπλέκει το ντοκουμέντο με μία θεατρική παράσταση. Μία προσεκτική προσέγγιση της μάστιγας των ναρκωτικών, χωρίς διδακτισμούς αλλά με νηαφάλιο βλέμμα.
«Ξένες σε ξένη χώρα»
Θαυμάσιο ντοκιμαντέρ του Νίκου Παναγιωτάτου, με θέμα τις ελληνικές ταινίες νουάρ, θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας και σπλάτερ. Ο σκηνοθέτης παραθέτει αποσπάσματα από ταινίες με δικό του μοντάζ προσθέτοντας σχόλια ειδικών. Νοσταλγικό, διασκεδαστικό, απολαυστικό ντοκιμαντέρ.
«Το κακό στην εποχή των ηρώων»
Το ελληνικό σπλάτερ σε όλο του το μεγαλείο. Ο Γιώργος Νούσιας σε μεγάλα κέφια, γεμίζει την οθόνη αίμα και κομμένα ανθρώπινα μέλη, σκηνοθετώντας ένα έξυπνο σενάριο με μεγάλες δόσεις μαύρου χιούμορ. Μια ταινία που την βλέπεις και περνάς καλά.
Στράτος Κερσανίδης
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ
|
