ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

Φλάνδρα

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

 

Φλάνδρα, η περιοχή στη Βόρειο Γαλλία, στα σύνορα με το Βέλγιο, όπου διαδραματίστηκαν μερικές από τις σκληρότερες μάχες κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί ζει ο εικοσιπεντάχρονος Ντεμεστέρ, σε μια αγροτική περιοχή όπου οι μέρες κυλούν πολύ ήσυχα και οι βόλτες στα απέραντα λιβάδια είναι στην πρώτη διάταξη. Του αρέσει να κάνει βόλτες με τη φίλη του, Μπαρμπέρ, με την οποία είναι ερωτευμένος, χωρίς αυτή να ξέρει τίποτε και χωρίς να τολμά να της εκφράσει τα συναισθήματά του. Μαζί με αυτόν είναι και άλλοι φίλοι του ερωτευμένοι μαζί της.

Αυτή η βουβαμάρα και ο παθητικός, απελπισμένος έρωτας του Ντεμεστέρ, τον έχει οδηγήσει σε ένα αδιέξοδο. Δεν μπορεί να αντέξει και για αυτό κατάγεται εθελοντής μισθοφόρος και πάει να πολεμήσει σε ένα μέτωπο κάπου στη Μέση Ανατολή. Τον ακολουθούν και άλλοι. Η Μπαρμπέρ περιμένει τους φίλους της και η ανία τη συντροφεύει κάθε μέρα. Ο Ντεμεστέρ και οι φίλοι του, μέσα από τον κίνδυνο και τις δυσκολίες στις μάχες μετατρέπονται σε αληθινούς μαχητές, ο χαρακτήρας του έχει αλλάξει πολύ. Όταν θα επιστρέψει πίσω, θα είναι ένας άλλος άνθρωπος και μόνο ο έρωτας του με την Μπαρμπέρ θα το βοηθήσει να ξαναβρεί την ισορροπία του.

Ο Ντιμόν αρνείται να προσδιορίσει το τοπίο όπου γίνονται οι μάχες. Έχουμε ένα μη τόπο (ου-τόπο), κάτι που μας οδηγεί στην ουτοπία του πρωταγωνιστή. Η απομάκρυνσή του από την πραγματικότητα είναι πιο εμφανής όταν η Μπαρμπέρ μένει έγκυος από τον Μπλοντέλ και αναγκάζεται να πάει να κάνει έκτρωση. Αυτό της στοιχίζει πολύ, ψυχολογικά, και θα αναγκαστεί να πάει σε ένα νοσοκομείο ψυχολογικής υποστήριξης. Έχουμε λοιπόν δύο μάχες: αυτή του Ντεμεστέρ και αυτή της Μπαρμπ. Η πρώτη θέτει σε κίνδυνο άμεσα τη ζωή του Ντεμεστέρ, είναι ο μόνος που επιστρέφει ζωντανός από την περίπολο, αλλά διαταράσσει και την ψυχολογική του ισορροπία. Η δεύτερη διαταράσσει εκ βάθρων την Μπαρμπ.

Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένας πόλεμος που ο καθένας είναι αναγκασμένος να τον αντιμετωπίσει μόνος του. Χωρίς καμιά βοήθεια. Ο Ντιμόν κινηματογραφεί με τέτοιο τρόπο που οι πρωταγωνιστές του δείχνουν κάθε στιγμή την ουσιαστική και την ψυχολογική τους απομόνωση. Το μόνο στοιχείο που τους κρατά σε μια «ισορροπία» είναι η γη: η έρημος, η Φλάνδρα. Και τα δύο μέρη έχουν στιγματιστεί από πολεμικές συρράξεις, με τη μόνη διαφορά ότι αυτές της Φλάνδρας είναι πολύ γνωστές, ιστορικά. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι με ένα πολύ διακριτικό τρόπο ψυχογραφεί τους ήρωές του, μέσα από το κομβικό σημείο, την επαφή τους με τη γη, κάτι που μας φέρνει σε ένα αρχέγονο σημάδι για τον άνθρωπο, αποφεύγει έτσι τις άσκοπες ψυχολογικές αναζητήσεις, τη βαθιά ανάλυση των χαρακτήρων, συμβολοποιώντας τη συμπεριφορά τους.

Ο κινηματογράφος του είναι ποιητικός, προσέχει τη λεπτομέρεια και απαιτητικός για το θεατή: παράγει τέχνη. Από το Φεστιβάλ Καννών έφυγε με το Μεγάλο Βραβείο, δίχασε όμως τους κριτικούς και το κοινό.

Γιάννης Φραγκούλης

Φλάνδρα
(Flandres)
Σκηνοθεσία: Bruno Dumont
Σενάριο: Bruno Dumont
Φωτογραφία: Yves Cape
Μοντάζ: Guy Lecorne
Ήχος: Philippe Lecoeur
Κοστούμια: Alexandra Charles, Cédric Grenapin
Ειδικά εφέ: Fabien Girodot
Ερμηνεύουν: Adélaïde Leroux (Μπαρμπέρ), Samuel Boidin (Ντεμεστέρ), Henri Cretel (Μπλοντέλ), Jean-Marie Bruveart (Μπρις), David Poulain (Λεκλέρκ), Patrice Venant (Μορντά), David Legay (λοχαγός), Inge Decaesteker (Φρανς)
Παραγωγή: Rachid Bouchareb, Jean Bréhat
Έτος παραγωγής: 2006
Χώρα παραγωγής: Γαλλία
Χρόνος: 91΄

ΦΛΑΝΔΡΑ