ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ
ΤΟ ΕΛΙΞΙΡΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
(THE FOUNTAIN)

Σοβαρή η αγωνία του Ντάρεν Αρανόφσκι. Γιατί να πεθαίνουμε; Είναι άδικο! Αυτή η αγωνία, βέβαια, είναι τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος! Και η τέχνη, σε όλες τις μορφές της τέχνης, έχει -κατά κόρον- ασχοληθεί μαζί της. Πάνω σε αυτή την αγωνία οικοδομήθηκαν χιλιάδες μύθοι. Ακόμα και η «αιώνια ζωή» (στον παράδεισο), εφευρέθηκε, για να νικηθεί ο φόβος -και η πίκρα- του θανάτου. Πάνω σε αυτή την αγωνία βρήκαν έδαφος, και επιβλήθηκαν, όλες οι θρησκείες του κόσμου. Πάνω σε αυτή την αγωνία οι «πονηροί» της γης κάνουν τους ανθρώπους να ξεχνούν το σήμερα!

Ο Ντάρεν Αρανόφσκι, πιστός στις μεταφυσικές αναζητήσεις του, στην τρίτη του ταινία, προσπαθεί, με μια διαχρονική προσέγγιση, να δώσει απάντηση στην μεταφυσική αγωνία του. Πιάνει τρεις χρονικές περιόδους, μια το 16ο αιώνα, μια στις μέρες μας και μια στο διαστημικό μέλλον, και με άξονα την προσπάθεια ενός πολύ ερωτευμένου άντρα να σώσει τη γυναίκα του, η οποία πεθαίνει πολύ νέα από καρκίνο, σπεύδει (τρέχει) μαζί με τον κεντρικό ήρωα, να βρει το ελιξίριο της ζωής. Το ελιξίριο της ζωής το οποίο έπαιρνε και παίρνει διάφορες μορφές και σχήματα ανάλογα με τις χρονικές περιόδους. Αλλά και με τους χώρους μέσα από τους οποίους εμφανιζόταν (μυθολογία, θρησκεία, τέχνη).

Φυσικά, η γυναίκα πεθαίνει!.. Ωστόσο δίνει την ευκαιρία στο σκηνοθέτη να μεταφέρει στην οθόνη, με καλαίσθητες εικόνες, διάφορους μύθους, που έχουν καταγραφεί στην ιστορία σχετικά με την προσπάθεια και την αγωνία του ανθρώπου, να βρει τη «Πηγή της Ζωής». Αλλά και τις προσπάθειες, τις απέλπιδες προσπάθειες, που θα κάνει ο άνθρωπος του μέλλοντος, για το ίδιο ζήτημα.

Ποιος θα αρνηθεί ότι ο άνθρωπος διαχρονικά δεν προβληματίζεται και διαχρονικά δεν αγωνίζεται, και πολύ σωστά κάνει, να «καταργήσει» το θάνατο ή, αν αυτό δεν είναι μπορετό, να παρατείνει, όσο το δυνατόν περισσότερο, τη ζωή. Και ποιος θα αρνηθεί ότι η τέχνη, διαχρονικά και αυτή και με τον τρόπο της, δε βοήθησε και δε βοηθάει τους επιστήμονες, προς αυτό το σκοπό. Με αυτή την έννοια η ταινία του Ντάρεν Αρανόφσκι είναι, κατά κάποιον τρόπο, χρήσιμη. Γιατί συνεισφέρει και αυτή στη γενική αγωνία. Και μάλιστα χωρίς να λέει, παρατήστε τα όλα και ελάτε να εξοντώσουμε το θάνατο! Παρότι η ιστορία της είναι μια «μελό» ιστορία, ο σεβασμός του δημιουργού προς το θεατή του, την κρατάει σε αξιοπρεπή όρια.

Δυστυχώς η ταινία έχει αρκετά προβλήματα ανάγνωσης. Δεν είναι σαφής! Οι τρεις ιστορίες, έτσι που μπλέκονται μεταξύ τους, δε βοηθάνε το θεατή να την παρακολουθήσει! Αυτή η δυσκολία στην παρακολούθηση εμποδίζει το θεατή να δεθεί συναισθηματικά μαζί της. Και τον αναγκάζει περισσότερο να «χαζεύει» τις, πραγματικά όμορφες, εικόνες, το ύφος της, τους φωτισμούς και τα χρώματα, τα ντεκόρ, το πραγματικά καταπληκτικό δέντρο της ζωής, που φυτρώνει ξαφνικά στην οθόνη, είναι, σύμφωνα με την ισπανική παράδοση, το ελιξίριο που ψάχνουμε. Περισσότερο «χαζεύουμε» όλα αυτά παρά το περιεχόμενο, το οποίο, όπως είπαμε, είναι αρκετά δυσκολοδιάβαστο!

Νίκος Αντωνάκος
(Αυτή η κριτική δημοσιεύεται με την άδεια της εφημερίδας Ριζοσπάστης)

Η πηγή της ζωής
(The fountain)
Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky
Σενάριο: Darren Aronofsky, Ari Handel
Φωτογραφία: Matthew Libatique
Μοντάζ: Jay Rabinowitz
Μουσική: Clint Mansell
Ήχος: Stephen Barden, Craig Henighan
Κοστούμια: Renée April
Σκηνικά: Paul Hotte, Philippe Lord
Ειδικά εφέ: Louis Craig, Mario Dumont
Ερμηνεύουν: Hugh Jackman (Τόμας/Τόμι/Δρ. Τομ Κρέο), Rachel Weisz (βασίλισσα Ισαβέλλα/Ίζι Κρέο), Ellen Burstyn (Δρ. Λίλιαν Γκουζέτι), Mark Margolis (πατήρ Αβίλα), Stephen McHattie (Μέγας Ικίσιτορ Σιλέσιο), Fernando Hernandez (Άρχοντας των Ξιπάλμπα), Cliff Curtis (Άριελ), Sean Patrick Thomas (Αντόνιο), Donna Murphy (Μπέτι), Ethan Suplee (Μάνι), Richard McMillan (Χένρι), Lorne Brass (Δρ. Άλαν Λίπερ)
Παραγωγή: Arnon Milchan, Iain Smith, Eric Watson
Έτος παραγωγής: 2006
Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
Χρόνος: 96΄
Εταιρεία διανομής: Odeon.

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ