ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

PRIVATES FEARS IN PUBLIC PLACES

Προσωπικοί φόβοι σε δημόσιους χώρους

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

Η 47η ταινία του Αλεν Ρενέ είναι μια ακόμη ανατομία των ανθρωπίνων συμπεριφορών. Εδώ ο Γάλλος σκηνοθέτης πιάνει ένα μεγάλο και σύγχρονο θέμα: τη μοναξιά στο σύγχρονο τρόπο διαβίωσης. Με πολύ αδρές πινελιές φτιάχνει ένα καμβά όπου ζωγραφίζει με τον πλέον απλό τρόπο τις γραμμές που ενώνουν τους χαρακτήρες του, κάνοντας, τελικά, έναν πίνακα όπου όλα είναι γκρίζα και μελαγχολικά.

Έχουμε έξι χαρακτήρες οι οποίοι ψάχνουν να βρουν το ταίρι τους. Όλοι οι συνδυασμοί είναι δυνατοί, ο σκηνοθέτης τους εξετάζει και, μαζί με αυτούς, συγχρόνως τις ανθρώπινες αντοχές. Οι διάλογοι πολύ στυλιζαρισμένοι μας φέρνουν με ακρίβεια τα συναισθήματα, τους χαρακτήρες και τις μεταλλαγές τους, όλα είναι στη θέση τους και περιμένουν το αόρατο χέρι του σκηνοθέτη για να κινηθούν. Αυτός, σα να παίζει σκάκι, κουνά τους χαρακτήρες-πιόνια του και φτιάχνει ένα ζωντανό ταμπλό βιβάν που δεν είναι τίποτε άλλο από τη σύγχρονη κοινωνία. Κάπου εκεί μέσα, ελλοχεύει το χιούμορ που μόνο ένα πολύ εξοικειωμένο μάτι με τον παλιό γαλλικό κινηματογράφο μπορεί να δει.

Ο Ρενέ κάνει μια ταινία ανάλυσης χαρακτήρων όπου η δράση έχει μειωθεί στο ελάχιστο, η περιπλάνηση των χώρων είναι περιορισμένη, το στυλιζάρισμα είναι ορατό και από το μη εξοικειωμένο με τον κινηματογράφο μάτι και όλα μας θυμίζουν θέατρο. Ο 85χρονος σκηνοθέτης, τρία χρόνια μετά από το «Όχι στο στόμα» («Pas sur la bouche»), 2003, η οποία νομίζω ότι δεν έχει προβληθεί στην Ελλάδα, κάνει αυτή την ταινία, θέλοντας να επαναφέρει την αφηγηματική του «Smoking/No smoking» (1993), όμως δεν έχει να προσθέσει τίποτε το καινούργιο από μια εξερεύνηση των ανθρωπίνων συμπεριφορών.

Σε όσους αρέσει ο παλιός γαλλικός κινηματογράφος, αυτή η ταινία θα τους ενθουσιάσει. Όσοι έχουν προσπεράσει αυτά τα στερεότυπα της κοινωνικής ψυχανάλυσης και έχουν μπει στον ουμανιστικό κινηματογράφο (γερμανικό, δανέζικο και σουηδικό), αυτή η ταινία θα τους φανεί παρωχημένη. Κανείς όμως δεν μπορεί να την καταδικάσει στην αφάνεια, διότι δεν μπορεί να παραβλέψει τα θετικά της στοιχεία, το καλά δομημένο σενάριο, το καλό μοντάζ, που υπηρετεί αυτή την αφηγηματική λογική, την άρτια ηθοποιία. Ο Ρενέ δεν έχει ξεχάσει τον κινηματογράφο του, όπως δεν έχει ξεχάσει να κατευθύνει τους ηθοποιούς του. Απλά δεν ανανέωσε το οπλοστάσιό του.

Γιάννης Φραγκούλης

Προσωπικοί φόβοι σε δημόσιους χώρους
(Coeurs/Private fears in public places)
Σκηνοθεσία: Alain Resnais
Σενάριο: Alan Ayckbourn, Jean-Michel Ribes
Φωτογραφία: Eric Gautier
Μοντάζ: Hervé de Luze
Μουσική: Mark Snow
Ήχος: Jean-Marie Blondel
Κοστούμια: Jackie Budin
Καλλιτεχνική διεύθυνση: Jean-Michel Ducourty
Ειδικά εφέ: Géraldine Banet, Pascale Butkovic
Ερμηνεύουν: Sabine Azéma (Σαρλότ), Lambert Wilson (Νταν), André Dussollier (Τιερί), Pierre Arditi (Λιονέλ), Laura Morante (Νικόλ), Isabelle Carré (Γκαέλ), Claude Rich (Αρτούρ, φωνή), Françoise Gillard (τηλεπαρουσιάστρια), Anne Kessler (παρουσιάστρια τηλεοπτικής εκπομπής)
Παραγωγή: Valerio De Paolis, Bruno Pésery
Έτος παραγωγής: 2006
Χώρα παραγωγής: Γαλλία, Ιταλία
Χρόνος: 120΄
Εταιρεία διανομής: Master.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΙ ΦΟΒΟΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ