ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

DEATH OF A PRESIDENT

Η δολοφονία ενός Προέδρου

ΣΧΕΔΟΝ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

 

Το παρασκήνιο της ταινίας έχει, σίγουρα, μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την ίδια την ταινία! Το «κρυφό» και το «φανερό» παρασκήνιο! Τα γυρίσματα της συγκεκριμένης ταινίας έγιναν μέσα σε απόλυτη «μυστικότητα»! Κανένας, ακόμα και οι «ηθοποιοί», δεν ήξεραν τι γυρίζουν. Η ταινία, τελικά, γεμάτη «μυστήριο», αφού «κανένας» δεν ήξερε για τι ακριβώς επρόκειτο, έφτασε και προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Τορόντο, στο οποίο απέσπασε το Βραβείο των κριτικών. Ο κόσμος που παρακολούθησε την προβολή διχάστηκε!..

Αυτός ο «διχασμός» συνεχίστηκε και όταν η ταινία έφτασε στο εμπόριο. Από τη μια δημιούργησε φανατικούς θαμαστές και από την άλλη φανατικούς εχθρούς. Ό,τι πρέπει, δηλαδή, για μια επιτυχή εμπορική καριέρα. Στους εχθρούς συμπεριλήφθηκε το κράτος με τα όργανά του, αλλά και μεμονωμένοι πολιτικοί, τόσο ρεπουμπλικανοί όσοι και δημοκρατικοί. Με τους παραπάνω συντάχτηκε και το επίσημο κύκλωμα των αιθουσών των ΗΠΑ. Το οποίο, συμμετέχοντας στο γενικό μποϋκοτάζ, αρνήθηκε να προβάλει την ταινία στις αίθουσες του! Το ίδιο έκανε και μεγάλο μέρος των Μ.Μ.Ε. (τηλεόραση, ραδιόφωνο, Τύπος), το οποίο αρνήθηκε να διαφημίσει (άμεσα ή έμμεσα) την ταινία. Στους φίλους και στους θαυμαστές της (συναισθηματικά και όχι λογικά, βέβαια) συμπεριλήφθηκαν «ανεξάρτητα προοδευτικά μυαλά», άνθρωποι που μισούνε τον Μπους, ανάμεσά τους βέβαια όλοι αυτοί που γνώρισαν από πρώτο χέρι την πολιτική του. Πολλοί θεατές, σίγουρα, είδαν τη δολοφονία σαν «θεία δίκη»! (Αυτός ήταν και ο λόγος που έκανε τη δολοφονία πειστική. Κάποιοι θεατές ήθελαν να πιστέψουν αυτά που έβλεπαν στην οθόνη και ας ήξεραν πως δεν ήταν αλήθεια).

Όμως, για τι ακριβώς πρόκειται; Πρόκειται για ένα μίγμα ντοκιμαντέρ και επινοημένης ταινίας. Ο Βρετανός σκηνοθέτης Γκάμπριελ Ρέιν, χρησιμοποιώντας «επίκαιρα» σκηνοθετεί τη δολοφονία του προέδρου Τζωρτζ Μπους! Η ίδια η δολοφονία, στην οποία βλέπουμε τον πρόεδρο της Αμερικής να σωριάζεται από τις σφαίρες στο έδαφος, έξω από το «Σέρατον» του Σικάγου, μετά από μια αληθινή ομιλία του για την οικονομία, έχει απόλυτη πειστικότητα! (Ο Μπους, με τη βοήθεια κομπιούτερ, «φορέθηκε» σε έναν ηθοποιό, ο οποίος έπαιξε στις πρόσθετες,ψεύτικες, σκηνές!)

Πέρα από το ξάφνιασμα και τα ανάμεικτα συναισθήματα που μας προκαλεί η ίδια δολοφονία (όλοι γνωρίζουμε ότι ο Μπους ζει και… βασιλεύει, και ωστόσο εμείς τον βλέπουμε νεκρό), η ταινία βάζει και μια σειρά πολιτικά ζητήματα, τα οποία σηκώνουν μεγάλη συζήτηση! Αυτά τα ζητήματα, άλλωστε, είναι που προκάλεσαν τις αντικρουόμενες συζητήσεις…

Και ας ξεκινήσουμε με το κορυφαίο! Τι νόημα έχει, πια ανάγκη έρχεται να καλύψει μια ταινία με μια φανταστική δολοφονία του προέδρου της Αμερικής; Προσθέτει τίποτα στον πολιτικό διάλογο; Λύνει κανένα πρόβλημα; Όχι, βέβαια! Αλλά και τα άλλα πολιτικά ζητήματα, που ακολουθούν τη δολοφονία, και τα οποία θίγει η ταινία, σε τι συνεισφέρουν στην παγκόσμια αγωνία; Σχεδόν σε τίποτα! Γιατί, τουλάχιστον αυτά τα ζητήματα που βάζει η ταινία, και με τον τρόπο που τα βάζει, είναι, πια, παγκοίνως γνωστά και γι’αυτό τετριμμένα! Ποιος, για παράδειγμα, δε γνωρίζει πως η όποια δολοφονία του όποιου προέδρου της Αμερικής, τελικά, θα αξιοποιηθεί με τον καλύτερο τρόπο για τους σκοπούς της οικονομικής και πολιτικής κλίκας της μεγάλης αυτής χώρας και του παγκόσμιου κεφαλαίου; Ποιος, επίσης, δε γνωρίζει, πως το μεγάλο πρόσχημα, για την σημερινή επιθετική πολιτική των ΗΠΑ, είναι η «τρομοκρατία» των μουσουλμάνων; Αυτά τα πολύ γνωστά και πολύ συζητημένα έρχεται να επαναλάβει η ταινία!

Η… επανάληψη, αυτή καθ’εαυτή, ακόμα και όταν δεν προσθέτει τίποτα καινούριο, δεν είναι σώνει και καλά κακή (πλεονασμός). Εμένα προσωπικά, δε θα με ενοχλούσε. Δεν είναι, δα, τόσο κακό να ακούμε και να βλέπουμε πώς στήνονται οι δολοφονίες και πώς μεθοδεύονται οι συνομωσίες! Οι προβληματισμοί μου με την ταινία έχουν να κάνουν με την έλλειψη πολιτικής καθαρότητας. Με τους σκοπούς και τους λόγους που τη γέννησαν. Όσο και να έψαξα για δικαιολογίες, δεν κατάφερα να συλλέξω καμία. Κατέληξα, δυστυχώς, στο συμπέρασμα, ότι η ταινία γυρίστηκε για το εισιτήριο! Οι δημιουργοί της δεν μας αποκάλυψαν τις αγωνίες τους, τους πόθους τους, τις ανησυχίες τους. Έστησαν ένα έξυπνο κινηματογραφικό παιχνίδι (τέχνασμα) και μας περιμένουν στο ταμείο της αίθουσας.

Αλλά, εντάξει με τα πολιτικά! Ας πούμε ότι εκεί η ταινία δεν μας πλούτισε! Μήπως, όμως, μας πλούτισε καλλιτεχνικά; Δυστυχώς και εδώ είναι δύστοκη! Η ταινία θα μπορούσε να ολοκληρωθεί και στο μισό χρόνο. Τράβα από εδώ, τράβα από εκεί, την έφτασαν -με το ζόρι- στα 90΄, χρόνο αναγκαστικά απαραίτητο, για μια μεγάλου μήκους ταινία!

Νίκος Αντωνάκος (Αυτή η κριτική δημοσιεύεται με την άδεια της εφημερίδας Ριζοσπάστης)

Η δολοφονία ενός Προέδρου (Death of a President) Σκηνοθεσία: Gabriel Range Σενάριο: Gabriel Range, Simon Finch Φωτογραφία: Graham Smith Μοντάζ: Brand Thumim Μουσική: Richard Harvey Ήχος: Alex Riordan , Bernard O'Reilly Ειδικά εφέ: Tim Zaccheo Ερμηνεύουν: Hend Ayoub(Ζάχρα Αμπί Ζίκρι), Brian Boland (Λάρι Στάφορντ), Becky Ann Baker (Ελεανόρ Ντράκε), Robert Mangiardi (Γκρεκ Τάρνερ), Jay Patterson (Σαμ ΜακΆρθι), Jay Whittaker (Φρανκ Μολίνι), Michael Reilly Burke (Ρόμπερτ Μακγκάιρ), James Urbaniak (Δρ. Τζέιμς Πιρν), Neko Parham (Κάσι Κλέιμπον), Seena Jon (Σαμίρ Μασρί), Christian Stolte (Τζον Ρασίνσκι), Chavez Ravine (Μαριάνα Κλέιμπον) Παραγωγή: Simon Finch, Ed Guiney, Gabriel Range Έτος παραγωγής: 2006 Χώρα παραγωγής: Αγγλία Χρόνος: 90΄ Εταιρεία διανομής: Σπέντζος Film.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ