ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

THE HITCHER

ΤΟ ΩΤΟΣΤΟΠ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

ΞΑΝΑΖΕΣΤΑΜΕΝΟ ΦΑΓΗΤΟ

Το 1953 γυρίστηκε το «Hitch hikers», ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που γρήγορα έγινε καλτ. Απέκτησε φανατικούς θεατές, όπως ταινίες σαν ο «Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι». Τώρα αυτή η ιστορική ταινία, όπως και ο «Σχιζοφρενής», έγιναν ριμέικ, κάποιος σκηνοθέτης ανέλαβε να κάνει μια άλλη εκδοχή τους.

Θα πρέπει να αναφέρουμε, κατ’αρχήν, ότι τα ριμέικ είναι ότι το πιο επικίνδυνο για ένα σκηνοθέτη. Έχει να συγκριθεί, αυτός και το έργο του, με το πρωτότυπο και με την ιστορία που κουβαλά, μέσα από το χρόνο, αυτή η πρώτη ταινία. Αν αποτύχει έστω και λίγο, τότε η αποτυχία του είναι ολική, διότι η απάντηση στο ερώτημα, «Γιατί έγινε αυτή η ταινία;», είναι αμήχανη.

Έτσι και σε αυτή την ταινία, ο Μάγιερς δεν μπορεί να μπει βαθιά στο νήμα της πρώτης εκδοχής. Δεν μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματα όπως: «Γιατί τόση βία;», «Θα πρέπει και γιατί να δείξουμε τις βίαιες σκηνές ρεαλιστικά;», «Τι αντιπροσωπεύει όλη αυτή η βία;». Οι απαντήσεις βρίσκονται πολύ καλά κρυμμένες στην πρώτη εκδοχή της ταινίας «The hitch-hiker» (1953), της Ida Lupino. Εκεί ο θεατής θα βρει τη διαφοροποίηση αυτής της σχολής (δηλαδή των ταινιών σαν αυτή και σαν το «Σχιζοφρενή» κ.λπ.) με τη σχολή του Χίτσκοκ.

Ο Χίτσκοκ δεν ήθελε να δείξει ρεαλιστικά τη βία, ήθελε να την αναπαραστήσει, να την κάνει σύμβολο και σαν τέτοιο να μιλήσει με διαφορετικό και, τελικά, πιο βίαιο τρόπο στην ψυχή του ανθρώπου. Το στιγμιαίο τίναγμα, εκεί που δεν το περιμένει κανείς, ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη, τρομάζει το θεατή ο οποίος, για μια στιγμή, ξεχνά ότι βλέπει κινηματογράφο. Όταν επανέρχεται και θυμάται ότι βλέπει μια ταινία γεμίζει από ευχαρίστηση από αυτή την ανεπάντεχη εναλλαγή, παράλληλα η ψυχή του καθαρίζεται (όπως στην αρχαία τραγωδία), διώχνοντας το κακό που θα μπορούσε να του συμβεί και γεμίζει από (ψυχικά) αντισώματα.

Στη σχολή που ακολουθεί η πρώτη εκδοχή αυτής της ταινίας, έχουμε τον απόλυτο ρεαλισμό, την ταύτιση του θεατή με το θύμα ή το θύτη. Στο τέλος, όταν θα ανάψουν τα φώτα και ο θεατής θα επανέλθει στη φυσιολογική ζωή του, τότε θα ανακαλύψει ξανά ότι ήταν απλά μια ταινία. Από εκείνη τη στιγμή θα αρχίσει να επιδρά το φιλμικό κείμενο και να δημιουργεί άλλα κείμενα, ενεργοποιώντας αυτό που λέμε μετα-θέαση, δηλαδή την επαναφορά της ταινίας στη μνήμη μας όσες φορές χρειαστεί. Η κάθαρση γίνεται με διαφορετικό τρόπο, βαθμιαία, έχει όμως το ίδιο αποτέλεσμα με τη σχολή του Χίτσκοκ.

Σε αυτή την εκδοχή δεν έχουμε παρά εντυπωσιασμούς, σκηνοθετικές αναληθοφάνειες, τη γραφική απεικόνιση της βίας. Με άλλα λόγια, δεν ακολουθεί τη λογική αυτής της σχολής, όπως προαναφέραμε, και για αυτό το λόγο αυτή η ταινία είναι ανίκανη να ενεργοποιήσει την οποιαδήποτε διαδικασία κάθαρσης, ξεπετώντας το θέμα της σε ένα φτηνό εντυπωσιασμό, άρα σε μια βαθιά ανηθικότητα, διότι το σύμβολο (η κινηματογραφημένη βία) με το αναπαριστώμενο (τη «ρεαλιστική» βία) δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση, χάνονται οι αφηγηματικές συνδέσεις και ο θεατής εμπαίζεται από το σκηνοθέτη.

Γιάννης Φραγκούλης

Το ωτοστόπ του τρόμου
(The hitcher)
Σκηνοθεσία: Dave Meyers
Σενάριο: Eric Red, Jake Wade Wall
Φωτογραφία: James Hawkinson
Μοντάζ: Jim May
Μουσική: Steve Jablonsky
Ήχος: Kelly Oxford , Dave McMoyler
Κοστούμια: Leeann Radeka
Σκηνικά: Randy Huke
Ειδικά εφέ: Robert Brown, Sebastien Caillabet, David J. Chamerski, Shane Scott, Robert Stewart
Ερμηνεύουν: Sean Bean (Τζον Ράιντερ), Sophia Bush (Γκρέις Άντριους), Zachary Knighton (Τζιμ Χάλσεϊ), Neal McDonough (Εστεράιντζ), Kyle Davis (υπάλληλος του μαγαζιού Μπάφορς), Skip O'Brien (Χάρλαν Μπρέμερ), Travis Schuldt (Χάρλαν Μπρέμερ jr.), Danny Bolero (Έντουαρντς), Yara Martinez (Μπεθ), Lauren Cohn (Μαρλέν)
Παραγωγή: Michael Bay, Andrew Form, Bradley Fuller, Alfred Haber, David Linde, Charles R. Meeker
Έτος παραγωγής: 2007
Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
Χρόνος: 83΄
Εταιρεία διανομής: Odeon.

ΤΟ ΩΤΟΣΤΟΠ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ