ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

ΦΩΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ

Πιο παράξενο κι από το παράξενο

Ένας μοναχικός εφοριακός υπάλληλος αρχίζει να ακούει φωνές που του υπαγορεύουν τις επόμενες κινήσεις του. Θα καταλάβει κάποια στιγμή ότι πρόκειται για ένα υπαρκτό ον, αόρατο όμως, για μια συγγραφέα ουσιαστικά η οποία, μέσα από ένα λογοτεχνικό έργο που γράφει, κανονίζει τη ζωή του. Ο Χάρολντ έχει, με έναν παράξενο τρόπο, ταυτιστεί με τον ήρωά της. Καταλαβαίνει ότι θα έρθει κάποια στιγμή το τέλος του, αφού αυτή θέλει ο ήρωάς της να αυτοκτονήσει. Θα πρέπει να τη βρει για να αποτρέψει το μοιραίο.

Θα θυμηθούμε τον Τσάρλι Κάουφμαν, όσον αφορά στη συγγραφή του σεναρίου, το παράδοξο και το πνευματικό που έρχονται να ερμηνεύσουν, εμμέσως πλην σαφώς, την πραγματικότητα. Η ταινία, σα δομή, μας θυμίζει το φορμαλισμό και ο σκηνοθέτης είναι φανερά επηρεασμένος από ταινίες που έχουν φορμαλιστική δομή, όχι όμως τόσο φανερή όσο τα φιλμικά έργα του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Αναφέρεται ότι η ταινία «Playtime», του Ζακ Τατί, ήταν το κυριότερο πρότυπό του. Αν κοιτάξουμε πιο καλά και αν κάνουμε μια δομική ανάλυση στην ταινία, τότε θα δούμε ότι ο φορμαλισμός υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για να μεταδώσει αυτό το κλίμα και, τελικά, να αρθρώσει τον κινηματογραφικό του λόγο.

Η ταινία, «Πιο παράξενο κι από παράξενο», έχει να κάνει περισσότερο με τη φανταστική αφήγηση, παρά με τη ρεαλιστική. Για να είμαστε πιο ακριβής περνά το ρεαλιστικό μέσα από το φανταστικό για να αποδώσει στη ρεαλιστική αφήγηση μια άλλη διάσταση, όχι τόσο «παρατραβηγμένη» για να φτάσει στα όρια του υπερ-ρεαλισμού. Το εργασιακό περιβάλλον σατιρίζεται καταρχήν, δείχνει την αλλοτρίωση του ατόμου, την καθοδήγησή του από το σύστημα. Ο πρωτότυπος τίτλος όμως μας διαφωτίζει περισσότερο: «Stranger than fiction».

Η μυθοπλασία όσο και παράξενη, αλλόκοτη και αν είναι, όσο και αν μας παρουσιάζει μια φτιαχτή πραγματικότητα, αυτή η τελευταία είναι πιο παράξενη και αλλόκοτη από τη μυθοπλασία. Έχουμε, λοιπόν, μια μετάφραση της πραγματικότητας η οποία θα λειτουργήσει σαν ένα άλλο κείμενο που μας προτείνεται. Έτσι έχουμε δύο διαφορετικές εκδοχές ενός πραγματικού γεγονότος ή δύο διαφορετικές εκδοχές του ενός και του ίδιου πράγματος.

Πολύ καλές οι ερμηνείες, μας βάζουν σε αυτό το κλίμα και είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε κάτι που μπορεί να είναι φανταστικό, έχει όμως το σπόρο του πραγματικού, άρα είναι μια αφορμή για να κάνουμε μια κριτική σε αυτό που ζούμε, με έναν όμορφο και, κατά συνέπεια, πιο αποτελεσματικό τρόπο. Όμορφη ταινία και αξιόλογο σενάριο. Μια ταινία που σε αναγκάζει να σκεφτείς κάτι μετά τη θέασή της, να ξεκινήσεις μια (και εσωτερική) κουβέντα που θα βγάλει κάποια πράγματα τόσο για τον καθένα μας όσο και για την ίδια την πραγματικότητα, έτσι όπως τη φαντάζεται κανείς. Να λειτουργήσει, με άλλα λόγια στη μεταθέασή της.

Γιάννης Φραγκούλης

Πιο παράξενο κι από το παράξενο
(Stranger than fiction)
Σκηνοθεσία: Marc Forster
Σενάριο: Zach Helm
Φωτογραφία: Roberto Schaefer
Μοντάζ: Matt Chesse
Μουσική: Britt Daniel, Brian Reitzell
Ήχος: Richard Jory
Κοστούμια: Frank L. Fleming
Σκηνικά: Ford Wheeler
Ειδικά εφέ: Kyle Holden
Ερμηνεύουν: Will Ferrell (Χάρολντ Κρικ), Maggie Gyllenhaal (Άννα Πασκάλ), Dustin Hoffman (καθηγητής Τζουλ Χίλμπερτ), Queen Latifah (Πένι Έσερ), Emma Thompson (Κέι Άιφελ), William Dick (συνάδελφος Νο1), Denise Hughes (Κάρλα), Tony Hale (Ντέιβ), Tom Hulce (Δρ. Κέιλι), Linda Hunt (Δρ. Μίταγκ Λέφλερ)
Παραγωγή: Lindsay Doran, Aubrey Henderson, Jim Miller
Έτος παραγωγής: 2006
Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ
Χρόνος: 113΄
Εταιρεία διανομής: Village Films.

ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ