Απλά δεν σε γουστάρει
(He’s just not that into you)
2009
Σενάριο: Ken Kwapis
Σκηνοθεσία: Abby Kohn και Marc Silverstein μεταφορά από το ομώνυμο βιβλίο των Greg Behrendt και Liz Tuccillo.
Παίζουν: Ginnifer Goodwin, Kevin Connolly, Scarlett Johansson, Bradley Cooper, Justin Long, Ben Affleck, Jennifer Aniston, Jennifer Connelly, Drew Barrymore.
Διάρκεια: 129’
Κάτι πολύ περίεργο μου συνέβη με αυτή την ταινία. Ξεκίνησα να δω μία ρομαντική κομεντί, με την πιο χαλαρή διάθεση και χωρίς τεράστιες προσδοκίες και κάπου στο πρώτο δεκάλεπτο συνειδητοποίησα ότι μάλλον παρακολουθώ ταινία τρόμου. Το έργο βασίζεται στο ομώνυμο, γνωστό στους λάτρεις του Sex and the City, βιβλίο και αποτελεί κολλάζ των σχέσεων πέντε γυναικών με το αντίθετο φύλο.
Ομολογώ ότι το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει καθότι τα αναγνώσματα που προβάλλονται σαν σύμβουλοι σχέσεων δεν είναι της προτίμησής μου. Αν πάντως βασιστώ στα λεγόμενα ταινίας, οι γυναίκες μάλλον είναι αξιολύπητα πλάσματα χαμηλής νοημοσύνης, απελπισμένες μέχρι αηδίας για έναν άντρα δίπλα τους, χωρίς κανένα άλλο ενδιαφέρον και στόχο στην ζωή παρά την εύρεση ενός συντρόφου ή ακόμα καλύτερα, ενός συζύγου. Και τονίζω το «ενός» γιατί όπως προβάλλεται στο έργο, η ζωή μίας γυναίκας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αλλεπάλληλο κυνηγητό με το άλλο φύλο με τελικό σκοπό το «κουκούλωμα» όποιου βρεθεί εύκαιρος κι αρκετά ανόητος για να πει το «I do».
Πώς λοιπόν να μην δω την εν λόγω ταινία σαν τρόμου αφού προσωπικά, η σκέψη ότι έστω μία εκπρόσωπος του φύλου μου μπορεί να λειτουργεί και να σκέφτεται κατ’ αυτόν τον τρόπο, μόνο τρόμο και αηδία μπορεί να μου προκαλέσει. Έχοντας ενασχοληθεί λεπτομερώς με την αντιμετώπιση του γυναικείου φύλου από τον κινηματογράφο και γνωρίζοντας ότι σε πάρα πολλές ταινίες υπάρχουν έντονα και πολλές φορές υποβόσκοντα στοιχεία μισογυνισμού, το He’s just not that into you δεν θα έπρεπε να με σοκάρει τόσο. Όμως η συγκεκριμένη ταινία κάνει κάτι πολύ χειρότερο από την συνήθη τοποθέτηση της γυναίκας σε ρόλου αντικειμένου, τρόπαιου ή αίτιου καταστροφής. Γελοιοποιεί την γυναίκα και την υποβιβάζει σε είδος καρικατούρας σε βαθμό που ίσως δεν έχω ξαναδεί.
Στην αίθουσα, παραδόξως, υπήρχαν αρκετές αντροπαρέες. Εγώ επέλεξα να πάω με δύο πολύ καλές μου φίλες οι οποίες ανήκουν στην κατηγορία της μέσης νεαρής γυναίκας κι έχουν βρεθεί σε αρκετές από τις καταστάσεις τις οποίες βίωναν οι ηρωίδες της ταινίας. Από τα γέλια μέχρι δακρύων της διπλανής μου παρέας αγοριών και τα αποδοκιμαστικά σχόλια της δικής μου παρέας όταν κάποια από τις πρωταγωνίστριες έκανε κάτι γελοίο και εξευτελιστικό για την φύση της, υποθέτω δύο πράγματα. Πρώτον, οι άντρες θεατές μάλλον έμειναν με την εντύπωση ότι ήρθαν ένα βήμα πιο κοντά στην γυναικεία λογική (του παραλόγου) και ίσως ανακουφίστηκαν λίγο, θεωρώντας ότι αυτά τα λυπηρά, προβλέψιμα κι εξαρτημένα πλάσματα κάθε άλλο παρά απειλή αποτελούν γι’ αυτούς. Και δεύτερον, οι γυναίκες θεατές, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, αρχικά ίσως αγανάκτησαν, ύστερα μάλλον κοιτάχτηκαν συνωμοτικά με κάποια φίλη δίπλα τους και τέλος σίγουρα ξεφύσησαν ανακουφισμένες γνωρίζοντας ότι ουδεμία σχέση έχουν με τα «τέρατα» που έβλεπαν στην οθόνη μπροστά τους.
Ελισάβετ Βέλιου
ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΣΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ
