ΠΙΣΩ

Καπιταλισμός: Ιστορία Ενός Έρωτα

(capitalism: a love story)

Ο ΙΔΙΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΟΥΡ

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ
(CAPITALISM: A LOVE STORY)
Σκηνοθεσία
Michael Moore
Σενάριο
Michael Moore
Φωτογραφία
Daniel Marracino, Jayme Roy
Μοντάζ
Jessica Brunetto, Alex Meillier, Tanya Meillier, Conor O'Neill, Pablo Proenza, Todd Woody Richman, John W. Walter
Ήχος
Francisco La Torre, Mark Roy, Hilary Stewart
Μουσική
Jeff Gibbs
Οπτικά εφέ
Stefano De Gennaro, Robert A. Morris
Σχεδιασμός παραγωγής
Riva Marker
Παραγωγή
Carl Deal, Tia Lessin, Anne Moore, Michael Moore
Εμφανίζονται
Thora Birch, William Black, Jimmy Carter, Congressman Elijah Cummings, Baron Hill, Marcy Kaptur, John McCain, Michael Moore, Sarah Palin, Ronald Reagan, Franklin Delano Roosevelt, Arnold Schwarzenegger, Wallace Shawn, Elizabeth Warren, George W. Bush, Nancy Davis, Martin Luther King, Helmut Kohl
Χώρα: ΗΠΑ
Διάρκεια: 126΄
Έτος παραγωγής: 2009
Είδος: ντοκιμαντέρ
Εταιρεία διανομής: Hollywood Entertainment
Ημερομηνία εξόδου: 10/12/2009

Το να καταγγέλλεις το καπιταλιστικό σύστημα στις ΗΠΑ είναι από μόνο του ένα μεγάλο γεγονός. Μια γενναία πράξη, θα λέγαμε. Ένας από αυτούς που εξασκούν αυτό το αντάρτικο στον κινηματογράφο είναι ο Μάικλ Μουρ. Η μεγάλη ικανότητά του είναι ότι μπορεί και ολοκληρώνει μεγάλες παραγωγές, μέσα στο Χόλιγουντ, έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα εμπόδια που βάζει η μεγάλη κινηματογραφική βιομηχανία, όσον αφορά στη διανομή και στην προώθηση τη ταινίας.

Ο Μουρ ακολουθεί το ρεύμα του direct cinema. Κινηματογραφεί με άμεσο τρόπο αυτό που θέλει να δείξει και επεμβαίνει όσο το δυνατό λιγότερο στο φιλμικό κείμενο. Το μοντάζ είναι πολύ διακριτικό και δεν παραποιεί αυτό που λέμε πραγματικό. Από την πρώτη του ταινία «Roger and me» (1989) μέχρι σε αυτή που αναφερόμαστε σε αυτή την κριτική, όπως και στα «Fahrenheit 9/11» (2004) και «Sicko» (2007), ο κινηματογραφικός του λόγος είναι καθαρά πολιτικός.

Ο ίδιος εμπλέκεται σε αυτόν αφού επεμβαίνει στην ταινία, μπαίνει μέσα, αναστατώνει το προς κινηματογράφηση τοπίο, ψάχνει και βρίσκει αυτό που θέλει να καταγγείλει, επιτίθεται, με πολύ ειρηνικό τρόπο, στο υποκείμενο της έρευνά του. Άρα αυτό που λέμε «πραγματικότητα» απλώς δεν υπάρχει: είναι μια όψη της πραγματικότητας που ο Μουρ θέλει να περάσει σε εμάς.

Αν θυμηθούμε τους Λεκόκ, τους αδελφούς Μέισλες, το Φρέντερικ Γουάιζμαν, θα δούμε ότι το direct cinema συνεχώς εξελισσόταν, όσον αφορά στην αισθητική του. Βλέπαμε ότι η κινηματογράφηση όσο το δυνατόν πιο αληθινή, είχε στοιχεία από το προς κινηματογράφηση θέμα, αυτά τα στοιχεία που δημιουργούσαν μια μυθοπλασία.

Ο Μουρ επιμένει να κάνει μια πραγματεία πάνω στα σοβαρά πολιτικά θέματα της εποχής του. Μέχρι αυτό το σημείο δεν μπορεί παρά κανείς να τον παραδεχτεί: ταράσσει τα στάσιμα νερά. Όμως κατά πόσο εξελίσσει την κινηματογραφία του; Πως εξελίσσει αυτό το είδος που υπηρετεί; Οι ταινίες του είναι ίδιες όσον αφορά στη φόρμα.

Μένει μόνο το κείμενο που είναι ενδιαφέρον. Δεν έχουμε παρά να μείνουμε σε αυτό και να περιμένουμε την επόμενη δουλειά του που θα ακολουθεί τον ίδιο δρόμο, θα βαδίζει προς το βωμό της πολιτικοποίησης. Θα βλέπουμε κινηματογράφο και θα είναι σα να διαβάζουμε ένα βιβλίο ή σα να ακούμε μια διάλεξη από έναν επαναστάτη που εκφέρει τον καταγγελτικό του λόγο, παραθέτοντας μόνο επιχειρήματα, χωρίς να διαφαίνεται η ιδεολογία που συνδέει αυτά τα γεγονότα με τις κοινωνικές διεργασίες, με το κοινωνικό συνειδητό.

Γιάννης Φραγκούλης

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΡΩΤΑ