ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

Ο Αρσιβαρίστας Και Ο Άγγελος

Σενάριο - Σκηνοθεσία: Ελένη Αλεξανδράκη
Φωτογραφία: Βασίλης Καψούρος
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Μοντάζ: Δέσποινα Μαρουλάκου, Γιάννης Κωσταβάρας
Ήχος: Μαρίνος Αθανασόπουλος, Ν. Μπουγιούκος, Βαγγέλης Παπαδόπουλος
Σκηνικά - Κοστούμια: Ιουλία Σταυρίδου
Μακιγιάζ: Μαίρη Σταυρακάκη
Παραγωγός: Ελένη Αλεξανδράκη
Συμπαραγωγοί: ΕΡΤ ΑΕ, Νova, X-Rated και Icon Plus
Η ταινία έγινε με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (ΕΚΚ)
Παίζουν: Δημήτρης Μπίτος (Άγγελος), Κλαυδία Ζαραφωνίτου (Μαργαρίτα), Σιδερής Κοντογιάννης (Αρσιβαρίστας), Λυδία Κονιόρδου, Αγλαΐα Παππά, Ασπασία Κράλη, Γιωργής Τσαμπουράκης, Δημήτρης Οικονόμου, Διόνη Κουρτάκη, Μισέλ Βάλεϊ, Γιώργος Τσούλαρης, Ερμής Μαλκότσης, και πολλοί άλλοι ηθοποιοί και κάτοικοι της Νισύρου
Χρώμα: Έγχρωμη
Χώρα παραγωγής: Ελλάδα
Έτος παραγωγής: 2008
Διάρκεια: 94΄
Ημερομηνία εξόδου (για Ελλάδα): 19 Μαρτίου 2009

Ένα συμβόλαιο δένει τον ντόπιο φύλακα του ηφαιστείου τής Νισύρου, που έχει το παρατσούκλι Αρσιβαρίστας, με τον Άγγελο, Αθηναίο παραγωγό που θέλει να στήσει ένα πολυθέαμα μέσα στον κρατήρα τού ηφαιστείου. Η παρουσία του Άγγελου αναστατώνει σταδιακά την ήρεμη ζωή τού Αρσιβαρίστα που ζει με την αγαπημένη του Μαργαρίτα σε ένα παραμυθένιο σπιτάκι στην κοιλάδα τού ηφαιστείου. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας τού πολυθεάματος οι συγκρούσεις των δυο αντρών κλιμακώνονται με κορύφωση ένα μοιραίο ατύχημα που συντελεί στο να αρχίσει ένας κύκλος αποκαλύψεων που θα οδηγήσει σε μία συντριπτική αλήθεια...

Αυτή είναι η νέα ταινία της Ελένης Αλεξανδράκη, μέσα στην οποία παρεμβάλλονται τρεις  διασκευασμένες ιστορίες («Η φωνή του Δράκου» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, «Στην Άκρη του Αιγαίου» της Νισυριάς Πόπης Καρπαθάκη και «Départs» («Αναχωρήσεις») της Γαλλίδας Καρολίν Τιβέλ) με φόντο την από 20ετία περιστασιακή κατοικία της δημιουργού, στη Νίσυρο.

Πρέπει να ομολογήσω ότι ανέκαθεν είχα μία ιδιαίτερη αδυναμία στις ταινίες που εμπεριέχουν στην πλοκή τους πάνω από μία ιστορίες, καθώς και σε αυτές που ακολουθούν το μοτίβο του «film within a film», την παρεμβολή δηλαδή ταινίας ή γυρισμάτων ταινίας ως στοιχείο της βασικής πλοκής. Η δουλειά αυτή της Αλεξανδράκη χρησιμοποιεί και τις δύο αυτές τεχνικές, κατά την γνώμη μου με μεγάλη επιτυχία  κι αυτό είναι μόνο ένα από τα στοιχεία που με κάνουν να πιστεύω πώς «Ο αρσιβαρίστας και ο Άγγελος» ανήκει στις εξέχουσες ελληνικές ταινίες της χρονιάς.

Το κινηματογραφικό κλισέ του «εισβολέα» που εισχωρεί στην μικρή κοινωνία για να ταράξει τα νερά της καθημερινότητας των κατοίκων και κυρίως την ζωή του κεντρικού ήρωα, θα μπορούσε εύκολα να αποτελεί σεναριακή κοινοτυπία. Αντί αυτού όμως, με το δέσιμο των διαφόρων ιστοριών στην κεντρική πλοκή και την επιλογή ενός διαφορετικού από τον καθιερωμένο τρόπου διήγησης, αυτό το στοιχείο γίνεται αντιληπτό σα μέρος της συμβολικής διάστασης της ταινίας, η οποία κατά την γνώμη μου διαπραγματεύεται την αιώνια «μάχη» μεταξύ δυνατού και αδυνάτου, δύναμης κι αδυναμίας, κάθε είδους  και  κάθε μορφής.

Σε επίπεδο ερμηνείας, πέρα από κάποιες εξαιρέσεις όπως η Λυδία Κονιόρδου - η οποία μάλιστα πήρε το κινηματογραφικό της βάπτισμα μέσα από την ταινία, - δεν  θα δει κανείς κάτι το εξαιρετικό. Υπάρχουν ίσως κάποιες φορές που σα θεατής μπορεί να αισθανθείς  έως και κάποια απουσία φυσικότητας στην απόδοση του ρόλου. Όμως ακόμα κι αυτό δεν ενοχλεί γιατί θεωρώ ότι μάλλον η φυσικότητα δίνει προβάδισμα στην αυθεντικότητα, αφού πολλοί ηθοποιοί, καθώς κι ένας από τους πρωταγωνιστές, ο  Σιδερής Κοντογιάννης, είναι κάτοικοι της Νισύρου και όχι επαγγελματίες.

«Ο Αρσιβαρίστας και ο Άγγελος» καταφέρνει να ισοσταθμίζει ποιότητα και πλοκή, κάτι σπάνιο για ταινίες αυτού του είδους,  επιτυγχάνοντας να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το τελευταίο πλάνο. Η Ελένη Αλεξανδράκη μας παραδίδει μία διαχρονική ιστορία ντυμένη με τα χρώματα, τα αρώματα, τις εικόνες και τις παραδώσεις ενός γνώριμου σε αυτή κόσμου, συνδυάζοντας εξαιρετικά το παγκόσμιο με το προσωπικό. 

Ελισάβετ Βέλιου