ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

SLUMDOG MILLIONAIRE

Σενάριο: Simon Beaufoy βασισμένο στο βιβλίο του Vikas Swarup, ‘Q&A’.

Σκηνοθεσία: Danny Boyle.

Παίζουν: Dev Patel, Freida Pinto, Madhur Mittal, Anil Kapoor, Irrfan Khan.

Διάρκεια: 120’

Ένα αγόρι από τις φτωχογειτονιές της Mumbai καταφέρνει, πέρα από κάθε προσδοκία, να φτάσει στο τελικό στάδιο του διάσημου παιχνιδιού «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;». Συλλαμβάνεται όμως ως ύποπτος για απάτη και κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του εξηγεί πώς έφτασε να ξέρει όλες τις απαντήσεις διηγούμενος γεγονότα από την ζωή του.

Παρ’ όλες τις διθυραμβικές κριτικές που έλαβε το Slumdog Millionaire και τα βραβεία που κέρδισε θεωρώ ότι ναι μεν είναι μια πολύ καλή ταινία-με δυνατή σκηνοθεσία, μαγευτικές εικόνες και πολύ καλές ερμηνείες από πλευράς όλων των ηθοποιών και ιδιαίτερα των παιδιών-αλλά σίγουρα όχι η ταινία της χρονιάς. Σε αγγίζει σε πολλά σημεία και σε κρατάει χωρίς να σε κουράζει μέχρι το τέλος, αλλά κατά την γνώμη μου ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό κάποιες από τις κοινοτυπίες της πλοκής των περισσότερων Χολιγουντιανών παραγωγών, πράγμα που προσωπικά με έχει κουράσει. Η συνήθης ιστορία πάει κάπως έτσι. Κάποιο συνταρακτικό γεγονός (ο θάνατος της μητέρας του στη συγκεκριμένη περίπτωση) ταράζει την ζωή του ήρωα και αλλάζει ριζικά την τροχιά της ζωής του. Κάπως έτσι αρχίζει η περιπέτεια του που σε κάποιο σημείο της προϋποθέτει την γνωριμία με μοιραίο πρόσωπο γένους θηλυκού (Λάτικα) το οποίο χρειάζεται την βοήθειά του. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η μοίρα του ήρωα σφραγίζεται και ο σκοπός της ζωής του είναι να σώσει την «damsel in distress»* με την οποία τελικά θα σμίξουν δίνοντας τέλος στην αποστολή του, ολοκληρώνοντάς τον σαν άντρα και επιφέροντας το επιθυμητό για όλους τέλος με την «obligatory scene», την σκηνή κλισέ δηλαδή που όλοι περιμένουν και χαρακτηρίζει το είδος της ταινίας (για το Slumdog η τρυφερή επανένωση του ταλαιπωρημένου ζευγαριού).

Αν προσθέσουμε σ’ αυτό και κάποια κενά στο σενάριο, όπως το πώς γίνεται ένα κυνηγημένο ορφανό καταγόμενο από την πιο υποβαθμισμένη περιοχή της Ινδίας να μιλάει απταίστως Αγγλικά και μάλιστα με τόσο καλή προφορά, τότε δεν είναι άξιο απορίας γιατί έχω τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσο η ταινία άξιζε τους επαίνους που της προσέδωσαν. Ίσως βέβαια δεν θα με ενοχλούσαν τόσο όλα αυτά αν δεν μιλούσαμε για την ταινία που ψηφίστηκε ως η καλύτερη της χρονιάς και για την οποία ομολογώ πως οι προσδοκίες μου ήταν αρκετά μεγάλες.

Το δυνατό χαρτί του Slumdog είναι η ματιά που μας δίνει σε έναν διαφορετικό κόσμο, σε έναν σκληρό και χαοτικό κόσμο, μέσα όμως από το πρίσμα μίας ιστορίας που μοιάζει με παραμύθι. Η Ινδία της ταινίας δεν μοιάζει με αυτή που μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα οι παραγωγές του Bollywood, με τα ακριβά αυτοκίνητα, τα περίτεχνα κοστούμια, τα ονειρικά σκηνικά και τα ευφάνταστα χορευτικά που λάμβαναν χώρα ανά πάσα στιγμή κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Αυτή η διαφορετική ματιά στο εξωτικό ανέκαθεν θεωρούνταν μεγάλο πλεονέκτημα για μια ταινία και το Slumdog Millionaire πατάει γερά πάνω σ’ αυτό και το χρησιμοποιεί με τον καλύτερο τρόπο. Η εξαιρετική σκηνοθεσία του Danny Boyle σε συνδυασμό με το μοντάζ και το soundtrack μας δίνουν ένα κολλάζ εικόνων μιας χώρας όπως δεν την είχαμε δει ποτέ μέχρι σήμερα στην μεγάλη οθόνη. Η Ινδία λοιπόν κατά την γνώμη μου ήταν αυτή που χάρισε στην ταινία τα περισσότερα βραβεία και όχι η πλοκή ή το θέμα της. Πιστεύω ακράδαντα πως αν το ίδιο storyline διαδραματίζονταν σε κάποια από τις φτωχογειτονιές του δυτικού κόσμου με τους ανάλογους ηθοποιούς και τις ανάλογες εικόνες, οι αντιδράσεις θα ήταν πολύ διαφορετικές και ο θόρυβος πολύ λιγότερος.

*Το μοτίβο της «damsel in distress» συναντάται συχνά σε πολλές μορφές τέχνης και ιδιαίτερα στην βιομηχανία του θεάματος. Πρόκειται για την νεαρή και αθώα γυναίκα που βρίσκεται σε δυσχερή κατάσταση ή κίνδυνο από κάποιον μοχθηρό άνθρωπο ή κάποια δύναμη του κακού και της οποίας η κατάσταση απαιτεί την σωτηρία της από έναν άντρα-ήρωα.

Ελισάβετ Βέλιου