ΞΕΣΤΡΩΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Ξεστρωτα κρεβατια

(UNMADE BEDS)

ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΗ ΛΟΝΤΡΑ

Ο Αξλ έχει έρθει στο Λονδίνο για να βρει τον πατέρα του. Η Βέρα προσπαθεί να σβήσει έναν παλιό έρωτα, στην ίδια πόλη. Και οι δύο θα συναντηθούν στην πρωτεύουσα της Αγγλίας και θα σμίξουν, έτσι από τύχη.

Ο Αξλ και η Βέρα είναι οι δύο άκρες ενός νήματος που μας προτείνει ο σκηνοθέτης να ξετυλίξουμε μαζί του. Πιάνοντας τη μία ή την άλλη άκρη θα βρεθούμε σε ένα χώρο που λίγο-πολύ ξέρουμε. Μια μητρόπολη που έχει να μας επιδείξει τη μεγάλη διαφορετικότητά της. Διάφοροι πολιτισμοί, διάφορες ράτσες ανθρώπων έχουν μαζευτεί εδώ για να ζήσουν τη ζωή τους. Να βρουν αυτό που ψάχνουν και να αρχίσουν από την αρχή, μια νέα ζωή. Όλα επιτρέπονται και πολλά απαγορεύονται σε μια πόλη που θέλει να είναι προοδευτική ενώ είναι συντηρητική. Αυτός ο δυισμός είναι που μας τραβά στο Λονδίνο. Το άσπρο και το μαύρο σε έντονη αντίθεση, ο συντηρητισμός των καθολικών με την ανάγκη των νέων να ζήσουν την απόλυτη ελευθερία.

Οι πολιτισμικές προτάσεις σε οδηγούν εκτός των πεπατημένων μονοπατιών και σου δείχνουν ένα πολύ διαφορετικό Λονδίνο από αυτό που για να το ζήσεις πρέπει να το ψάξεις κάπως. Να μπεις στα στέκια και να κάνεις αυτή την περιπλάνηση. Αυτό κάνει ο Alexis Dos Santos με την κάμερά του. Η κάμερα είναι ουσιαστικά το δικό μας μάτι και το αυτί μας γεύεται αυτούς τους ήχους που θα μπορούσε να δοκιμάσει σε μια ενδεχόμενη περιπλάνηση, αν είμαστε εκεί, in vivo δηλαδή, στην πρωτεύουσα της Αγγλίας.

Με αυτή την έννοια η ταινία έχει ένα έντονο ρομαντικό χαρακτήρα. Ψάχνει το χτες μέσα από το σήμερα. Παρακολουθούμε τους δύο νέους που ψάχνουν κάτι το διαφορετικό. Τελικά συνευρίσκονται πρώτα στον πνευματικό τομέα και μετά στο σωματικό. Υπάρχει μια ανθρώπινη σχέση, κινηματογραφημένη έτσι όπως τη ζούμε. Ο ρυθμός είναι αργός γιατί η ταινία θέλει να περιγράφει αυτά που ο φακός βλέπει και να ηθογραφεί. Είναι όμως απαραίτητο αυτό πάντα; Πόσα από το Λονδίνο ξέρουμε, τόσο από το σημερινό όσο και από το τοτινό; Τι θα μας προσθέσει μια ακόμη αναζήτηση;

Οι αφηγηματικές δομές μοιάζουν πολύ με αυτές του γαλλικού κινηματογράφου, στην εποχή του Νέου Κύματος. Ο σκηνοθέτης πιστεύει ότι ανακαλύπτει κάτι το καινούργιο. Όμως αυτό δεν είναι σωστό για όλο το εύρος της αφήγησής του. Το καινούργιο βρίσκεται πίσω τη βιτρίνα, από αυτό που μας εμφανίζεται σε μια ενδεχόμενη αναζήτησή μας στην αγγλική πρωτεύουσα. Αυτό το παρασκήνιο θέλουμε γιατί μετά θα γίνει προσκήνιο και επιθυμούμε να είμαστε προετοιμασμένοι για αυτό που θα ακολουθήσει. Να έχουμε τις άμυνές μας ή να έχουμε διαμορφώσει μια πρώτη άποψη.

Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να «δέσει» τις ιστορίες του με όμορφο τρόπο. Δεν αφήνει κενά ή την εντύπωση ότι αυτά που διηγείται είναι αποσπασματικά κομμάτια μιας πραγματικότητας. Θέλει να πει ότι είναι μια ενιαία αφήγηση και μας την προτείνει. Με αυτή την έννοια εμφανίζεται μπροστά μας μια όψη του Λονδίνου, μέσα από ένα ρομαντικό και συναισθηματικό τόνο.

Φτάνουμε τώρα σε ένα κομβικό σημείο. Είναι το θέμα της επικοινωνίας. Η επαφή μεταξύ των ανθρώπων είναι η ελάχιστη. Τόσο σωματική όσο και πνευματική. Κατά συνέπεια η επικοινωνία απλά δεν υπάρχει, παρά στις πρωτογενείς της μορφές. Ο άνθρωπος φτάνει στη ζωώδη κατάστασή του, οδηγείται σε ένα δρόμο που δε βγάζει πουθενά. Σε ένα αδιέξοδο όπου το μόνο που θα βρει είναι αυτό το πρόβλημα. Με άλλα λόγια το θέμα της ταυτότητάς του, την αναζήτηση του στόχου της ζωής του και, τελικά, την αλλοτρίωσή του.

Αυτό το βάζει πολύ έντονα ο σκηνοθέτης και καλά κάνει. Δεν το προχωρά όμως για να φτάσει σε μια ανάγλυφη αναπαράσταση αυτού του προβλήματος. Το αφήνει έτσι για προβληματισμό. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό γιατί  αυτή η διαδικασία αναζήτησης μιας ανθρώπινης επικοινωνίας δεν έχει γίνει -εδώ και μερικές δεκαετίες- κρίσιμο θέμα για τη διαβίωση του ανθρώπου, άρα αυτός ο προβληματισμός δεν είναι κύριος για τα άτομα της παγκόσμιας κοινωνίας. Με αυτό τον τρόπο το μήνυμα της ταινίας αδυνατίζει και χάνεται σε μια απροσδιοριστία. Αυτό όμως που χάνεται είναι η ευκαιρία να έχουμε μια πολιτική ταινία για το σήμερα, με αναγωγές στο χτες.

Γιάννης Φραγκούλης

ΞΕΣΤΡΩΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ
(UNMADE BEDS)

Σκηνοθεσία: Alexis Dos Santos

Σενάριο: Marianela Maldonado, Alexis Dos Santos

Φωτογραφία: Jakob Ihre

Μοντάζ: Olivier Bugge Coutté

Μουσική: Valentina Brazzini (επιμέλεια) 

Ήχος: Tim Barker

Κοστούμια: Kate Forbes

Καλλιτεχνική διεύθυνση: Steven Blundell, Jane Levick

Casting: Shaheen Baig

Ηθοποιοί: Fernando Tielve (Αξλ), Déborah François (Βέρα), Michiel Huisman (XRay Man), Iddo Goldberg (Μάικ), Richard Lintern (Άντονι Χέμινγκς), Katia Winter (Χάνα), Leonardo Brzezicki (Λούκας), Alexis Dos Santos (Αλέγιο), Lucy Tillet (Λούσι), Al Weaver (Κέβιν), Valentina Brazzini (νεαρή γυναίκα που φορά εσώρουχα), Johnny Lambe (νεαρός άντρας πο φορά εσώρουχα), Tim Plester (πελάτης βιβλιοπωλείου)

Παραγωγή: Alastair Clark, Peter Ettedgui, Soledad Gatti-Pascual, Alexander O'Neal, Rachel Robey

Χρώμα: έγχρωμη

Είδος: δράμα, κωμωδία

Χώρα: Αγγλία

Έτος Παραγωγής: 2009

Διάρκεια: 92΄

Ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες: 3/6/2010.

Άνοιξε στις αίθουσες (Αθήνα 3/6/2010): Άνεσις (θερινός).

ΞΕΣΤΡΩΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ