ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

ΣΥΝΕΔΡΙΟ, ΠΟΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ;

Βλέπω μερικές φορές στην τηλεόραση εκπληκτικά πράγματα, τέτοια που σε κάνουν να πιστεύεις ότι όσα γίνονται στην Ελλάδα, ή τουλάχιστον τα περισσότερα, εντάσσονται στη σφαίρα του σουρεαλισμού. Λέω του σουρεαλισμού γιατί είναι φανταστικά και ονειρικά, συγχρόνως όμως πραγματικά και καθημερινά. Για παράδειγμα, στην εκπομπή του Αυτιά, ένα πρωί, σοβαρός δημοσιογράφος -έτσι θέλει να πιστεύει αυτός τουλάχιστον- κάνει αστυνομικό ρεπορτάζ και αναφέρει ότι είχαν μπει κλέφτες στο σπίτι του Σπύρου Καλογήρου, ξυλοκόπησαν τη Γεωργιανή οικιακή βοηθό, την έδεσαν και κακοποίησαν τον γνωστό ηθοποιό. Μετά από λίγα λεπτά η γυναίκα του Καλογήρου τηλεφωνεί στην εκπομπή και λέει ότι δεν έχει συμβεί τίποτε, η ίδια ήταν στο νοσοκομείο, ταράχτηκε, πήρε τηλέφωνο και ο Σπύρος, όπως είπε, είναι μια χαρά και όλα είναι εντάξει. Το φταίξιμο το έριξαν στην αστυνομία. Και η διασταύρωση που πάντα πρέπει να κάνει ένας δημοσιογράφος; Και οι πηγές που πρέπει να αναφέρει; Η βεβαιότητα όμως που εξέπνεε ο λόγος του… Γι’αυτό δεν μπορώ να τον πω συνάδελφο, γιατί θέλω να πιστεύω ότι τουλάχιστον προσπαθώ να εξασκήσω όσο μπορώ καλύτερα τη δημοσιογραφία.

Θα μου πείτε τώρα, καλά όλα αυτά, αλλά ποια σχέση έχουν με τον κινηματογράφο; Έχουν και παραέχουν! Ανάλογα πράγματα συμβαίνουν και στον ελληνικό κινηματογραφικό χώρο. Ο σουρεαλισμός έχει μπερδευτεί με το ρεαλισμό και όλα έχουν γίνει σαν το μαλλί της γριάς, μόνο που αυτό δεν τρώγεται ή αν αποπειραθεί κανείς να το φάει θα μπει μέσα του ο συμβιωτής οργανισμός και θα του απελευθερώσει όλο τον κακό του εαυτό, όπως στο Βένομ, τον αντίπαλο του Σπάιντερμαν, αυτά παθαίνει με το μαλλί της γριάς που φτιάχνουν οι Έλληνες σκηνοθέτες!!

Για να αναφερθούμε σε κάτι πραγματικό και πρόσφατο, το οποίο επιβεβαιώνει όσα έχουμε πει πιο πάνω, θα μιλήσουμε για το κινηματογραφικό συνέδριο ή καλύτερα, το 3ο Κινηματογραφικό Συνέδριο, με τον υπότιτλο «Theme:cinema», το οποίο έγινε στις 11 και 12 Μαΐου στο συνεδριακό κέντρο του Μεγάρου Μουσικής. Στην αρχή, στην Οργανωτική Επιτροπή συμμετείχαν καμιά δεκαριά Σωματεία. Δύο από αυτά, η Ένωση των τεχνικών (Ε.Τ.Ε.Κ.Τ.-Ο.Τ.) και των κριτικών (Π.Ε.Κ.Κ.) αποχώρησαν από την αρχή, οι πρώτοι επειδή είχαν έτοιμη μια πρόταση και δεν ήθελαν να συζητήσουν καμιά άλλη (θαυμάστε συλλογική πρακτική!!), επίσης επειδή δεν είχαν εμπιστοσύνη στους σκηνοθέτες (Ε.Ε.Σ), η οποία είχε την πρωτοβουλία του συνεδρίου, οι δεύτεροι, επειδή και αυτοί δεν είχαν εμπιστοσύνη στους σκηνοθέτες. Έμεινε τουλάχιστον ένα από τα βασικά Σωματεία του χώρου, οι παραγωγοί (Σ.Α.Π.Ο.Ε.).

Μετά από λίγες συνεδριάσεις, οι παραγωγοί διαπίστωσαν ότι δεν υπάρχει μέλλον για αυτό το Συνέδριο, ότι δεν μπορεί να γίνει ποτέ ή, τουλάχιστον, δε θα είναι Συνέδριο και αποχώρησαν. Θα πρέπει να πούμε ότι τα βασικά Σωματεία του κινηματογραφικού χώρου είναι των σκηνοθετών, των παραγωγών, των τεχνικών και των σεναριογράφων, όλα τα άλλα είναι επικουρικά. Για να διοργανωθεί το Συνέδριο έμειναν μόνο οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι και δύο μικρότερα Σωματεία παραγωγών, μαζί με αυτά η Ομοσπονδία Θεαμάτων (Π.Ο.Θ.Α.), η οποία έχει 17 επαγγελματικά Σωματεία και είχε διοργανώσει το προηγούμενο Συνέδριο, πριν 25 περίπου χρόνια, αλλά και οι ηθοποιοί (Σ.Ε.Η.). Καυγάδες, απειλές, καμιά συζήτηση για την ουσία του Συνεδρίου, ένα κλίμα που δεν διευκολύνει τη διοργάνωση μιας σοβαρής εκδήλωσης, πόσο μάλλον ενός Συνεδρίου. Το αποτέλεσμα ήταν η αποχώρηση των ηθοποιών, της Ομοσπονδίας Θεαμάτων, των σκηνοθετών-παραγωγών, των μικρομηκάδων (Μικρό), των μουσικών (Π.Ε.Μ.Σ.), για να μείνουν μόνο οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι, οι παραγωγοί του παλιού κινηματογράφου, η Π.Ο.Σ.Π.ΕΡΤ και, ως παρατηρητές, οι διανομείς και οι αιθουσάρχες. Με άλλα λόγια, δεν μπορούσαμε πλέον να μιλάμε για Συνέδριο, αλλά για μια διημερίδα, έχοντας τις αμφιβολίες μας αν όντως θα οργανωθεί καλά.

Γιατί, θα ρωτήσει κάποιος, είναι απαραίτητο ένα Συνέδριο για τον κινηματογράφο; Εδώ δεν έχουμε καλά-καλά ελληνικό κινηματογράφο, τι να το κάνουμε το Συνέδριο; Ακριβώς για αυτό! Είμαστε υπεύθυνοι για την πολιτική που θα ακολουθήσουμε για την ανάπτυξη του ελληνικού κινηματογράφου, ειδικά τώρα που έχουμε ενταχθεί πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρακτικές ή πολιτικές περίεργες ή ύποπτες θα πρέπει να σταματήσουν. Φτηνοί παραγοντισμοί που αποσκοπούν μόνο στον εύκολο, γρήγορο και ευκαιριακό πλουτισμό κάποιων (μικρο)παραγόντων του ελληνικού κινηματογραφικού χώρου θα πρέπει να αποβληθούν σαν καρκινώματα. Αν μη τι άλλο, εμποδίζουν τους πραγματικούς επαγγελματίες να κάνουν τη δουλειά τους, άρα είναι τροχοπέδη και θανάσιμη απειλή για την ίδια την ύπαρξη του ελληνικού κινηματογράφου.

Ένα Συνέδριο είναι απαραίτητο. Όχι όμως αυτό το «Συνέδριο», έτσι όπως οργανώθηκε και έτσι όπως έγινε. Οι καυγάδες, οι συζητήσεις στιλ καφενείου, η απουσία προτάσεων, οι γενικευμένες εξαγγελίες (οι οποίες ποτέ δεν πρόκειται να υλοποιηθούν), όλα αυτά και το γενικό μπάχαλο που έγινε, διευκόλυναν τον υπουργό Πολιτισμού να κάνει έναν εύκολο, ανέξοδο και σχεδόν αποτελεσματικό προεκλογικό αγώνα. Όχι να βάλει τα θέματα του κινηματογράφο στο τραπέζι και να τα συζητήσει. Ο κινηματογραφικός ορίζοντας έχει αλλάξει, η ψηφιακή παραγωγή, προβολή και διανομή είναι πια γεγονός και εμείς δε συζητάμε παρά για το τι θα γίνει αύριο, πως θα πάρουμε κάποια λεφτά, μην κάνουμε κάποια ταινία, κουβέντες και λογικές ψιλικατζίδικου και όχι βιομηχανικής ανάπτυξης, την οποία ο κινηματογράφος έχει ανάγκη.

Για να κλείσουμε αυτό το θέμα, δημοσιεύουμε τα σκίτσα της ομάδας του Φεστιβάλ Παράξενη Οθόνη, που ήρθαν από τη Θεσσαλονίκη, και αντί λόγων μίλησαν εικαστικά για τα αποτελέσματα του Συνεδρίου.

Ο κριτικός

τηλ. 6974123481 email: cineotenet.gr