ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

5ο ATHENS INTERNATIONAL
ANIMATION FESTIVAL

Το 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων φιλοξενήθηκε από τις 7-10 Δεκεμβρίου 2006 στις αίθουσες 7 και 8 του Starcity (Λ. Συγγρού 111) στην Αθήνα υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων και με τη συνεργασία της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, της Αμερικάνικης Πρεσβείας και του Υπουργείου Πολιτισμού. Οργανώθηκε από την Animation Hellas ( Σύλλογος Κινούμενων Σχεδίων Ελλάδας) με στόχο να φέρει το ελληνικό κοινό πιο κοντά στο πoιoτικό Κινούμενο Σχέδιο.

Το πρόγραμμα

Συνέδριο-Ημερίδα: «Character design», αφιερώματα-ομιλίες
J.S Blackton
John Dilworth
Tim Burton
Independent Animation USA
Πως γίνονται τα κινούμενα σχέδια: AW. C του project 2006
Deanna Murse (όλο το έργο της)
Cartoon d’Or (Ευρωπαϊκά Βραβεία)
Προβολές αμερικάνικου animation μεγάλου μήκους: Disney Pixar
Σπουδαστικό αφιέρωμα: Διαγωνιστικό Τμήμα

J. S. Blackton

Στην τελετή έναρξης έγινε σχολιασμός του έργου του Βρετανού σκηνοθέτη Blackton, πατέρα του Αμερικάνικου animation, από την Ελένη Μούρη: «O Janes Stuart Blackton (1875-1941)». Χρησιμοποιεί για πρώτη το stop motion, μια τέχνη προπομπός του animation, που ξεπηδά από τους πειραματισμούς των πρώτων τεχνικών του κινηματογράφου . O Blackton ασχολείται, μεταναστεύοντας στις ΗΠΑ, με τη θεατρική επιθεώρηση. Ως δημοσιογράφος, με άνεση στο σκίτσο, ιδρύει με συνεργάτες του την εταιρεία American Vitagraph . Από τη συνεργασία Vitagraph-Edison προκύπτει η ταινία «The enchanted drawing» (1900) όπου χρησιμοποιείται πρώτη φορά το stop motion.

Στις επόμενες ταινίες «Humorous phases for fanny faces»(1906) και «The haunted Hotel» (1907), ο Blackton καθιερώνεται ως ο πατέρας του αμερικανικού animation και επηρεάζει και τον Emile Cohl (Courter), οποίος θεωρείται ο πατέρας του Ευρωπαϊκού animation.

John R. Dilworth

Βραβευμένος από την Academy Award, σκηνοθέτης και designer, τα έργα του έχουν προβληθεί από τα CBS, Showtime, HBO, FΟΧ , Cartoon-Network και άλλα μεγάλα κανάλια και οι ταινίες του έχουν συμπεριληφθεί στα προγράμματα μουσείων της Νέας Υόρκης. Είναι ο ιδρυτής της Stretch films. Προβλήθηκαν πέντε ταινίες του, ανάμεσα τους «The dirty birdy» (1994), «The chicken from outer space» (1995) που τον καταξίωσαν διεθνώς στο χώρο του ποιοτικού animation.

Tim Burton ( Ο θάνατος του πάει πολύ)

Η Μαρία Λεβή, καθηγήτρια στο κλάδο 3D computer αnimation του ΑΚΤΟ αναλύει περιεκτικά τα πολλαπλά είδωλα του Tim Burton μέσα από τα σενάρια, τα σκίτσα και τις ταινίες του όπου τονίστηκε η έλξη του για προσωπικότητες ιδιαίτερες, σκιερές και κόσμους φανταστικούς με μια δόση εφιάλτη.

Independent Animation USA
(Ανεξάρτητο Αμερικάνικο Κινούμενο Σχέδιο)

Προβλήθηκαν συνολικά σε τρεις κύκλους προβολών 48 μικρού μήκους ταινίες, 14 πρωτοποριακών σκηνοθετών του αμερικανικού animation όπου καταγράφηκαν όλες οι σύγχρονες τάσεις και ευαισθησίες, οι αναζητήσεις και οι δομές της δημιουργικής φαντασίας και του διαπεραστικού χιούμορ των Αμερικανών δημιουργών με υπαρξιακούς προβληματισμούς γύρω από τη σχέση Φύσης-Ανθρώπου, μοναξιάς και αγάπης, ρομαντισμού και σουρεαλισμού και συμβολικά ταξίδια από τη γέννηση ως το θάνατο και την αναγέννηση με αφορμή τη φύση της αγάπης.

Ένα καταστροφικό πόλεμο ή απλά άκαμπτες αφηρημένες εικόνες που ζωντανεύουν με μαύρο λιθογραφικό κραγιόνι σε χαρτί. Αξιόπιστα δείγματα αυτής της δημιουργικής πρωτοπορίας στο χώρο του ποιοτικού animation για ενήλικες αποτελούν οι ταινίες «Roberto, the insect architect», των Jerry Hunt και Galen Fott, που ζωντανεύει επιδέξια κομμάτια κολλάζ φέρνοντας τα έγγραφα περικοπών, τους ξύλινους καπλαμάδες, τις εικόνες περιοδικών και τα σχεδιαγράμματα στην πραγματική ζωή.

Το «The fan and the flower», του Bill Plympton, μια ρομαντική ιστορία ανάμεσα σε ένα ανεμιστήρα και ένα λουλούδι που δημιουργεί μαγικά ένα τέλος νεράιδο-ιστορίας, «Yours for the taking», της Karen Aqua, όπου ένα τρίποδο φλιτζάνι αρχίζει ένα ταξίδι γεμάτο με εικόνες και τις εντυπώσεις των περιχώρων του. Και το «Sideshow», της Lija Labracion, μια τραγική ιστορία αγάπης που εξελίσσεται σ’ ένα κουρείο μέσω των πολύτιμων αναμνήσεων ενός κλόουν. Έξυπνο χιούμορ τέλος διέθετε και το «Guide dog», του Bree Plympton, με δύο φοβερές ιστορίες ενός σκυλάκου ο οποίος ζήτα αφεντικό αλλά η υπερβολική αγάπη στα αφεντικά του τού δημιουργεί παράξενες φαντασιώσεις και οδηγείται ξανά στην μοναξιά του!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ PROJECT

Πως γίνονται τα κινούμενα σχέδια Bambi II – Jungle book II – The sound of Animation AWC project 2006.

Το «Sound of animation» αποτελεί ένα ξεχωριστό εκπαιδευτικό project. Ξεκινά το 1979 στην ASIFA Workshop Group και κάθε χρόνο παρουσιάζεται στα μεγαλύτερα φεστιβάλ (Χιροσίμα ή Annecy) ένα animation έργο που δημιουργείται με τη συμβολή παιδικών εργαστηρίων animation από όλο τον κόσμο. Το «Sound animation» δημιουργήθηκε στα πλαίσια αυτού του εκπαιδευτικού έργου, το 2006, ως μια δουλειά, όπου τα κινούμενα σχέδια βασίστηκαν στη μουσική, συμμετείχαν 13 χώρες το σύνολο της εργασίας ανέλαβε το ελληνικό εργαστήρι με επικεφαλής την Αναστασία Δημητρά, Πρόεδρο Διεθνούς οργάνωσης.

Deanna Murse

Προβλήθηκαν 18 μικρού μήκους ταινίες της που έγιναν από το 1971 έως το 2000. Ως σημαντική δημιουργός του αμερικάνικού animation η Deanna Murse, στον αντίποδα του ύφους και της κυρίαρχης ιδεολογίας των εμπορικών Cartoon των μεγάλων εταιρειών, προβάλλει με έξυπνα παιχνίδια αρμονίας χρωμάτων και μουσικής φως και σκιές, με σουρεαλιστική διάθεση, που συνηθίζουν να χορεύουν τα μεσάνυκτα στο «The moonlight dance» (1975) ή καταθέτει προβληματισμούς για τον πολιτισμό σε μορφή ονείρων στο «The American dream» (1990).

CARTOON D’OR
(Ευρωπαϊκά Βραβεία)

Tα Cartoon D’Or 2006 είναι τα μοναδικά Ευρωπαϊκά βραβεία για τη βιομηχανία του Animation και βασίζονται στα έξι πιο σημαντικά Ευρωπαϊκά Φεστιβάλ. Προβλήθηκαν οι ταινίες:
«Dream and desires-family ties» (Α΄ βραβείο στο Φεστιβάλ Annecy), της Sunna Qulm (2006), από την Ουαλία-Ηνωμένο Βασίλειο, μια οξύτατη, ανατρεπτική και άκρως χιουμοριστική ταινία πρωτοποριακής τεχνικής στη παράδοση της Αγγλικής κωμωδίας που σαρώνει κάθε οικογενειακή παράδοση και συντηρητισμό.

«Tragic story with happy ending», της Regina Pessoa, από την Πορτογαλία-Γαλλία-Καναδά, (2006), στο Φεστιβάλ Espinho, ένα σουρεαλιστικό ασπρόμαυρο ποίημα πάνω στην μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου.

«Nocturne», της Guilboume Delouanay (2006), γαλλική παραγωγή, από το Φεστιβάλ των Βρυξελλών, ένα νυχτερινό ταξίδι επιστροφής στο φως της ύπαρξης με φιλοσοφικό και συμβολικό μπαγκραούντ.

«Olis chance» (2005), των Saschka Unseld και Johannes Werland, από τη Γερμανία. Από το Φεστιβάλ της Στουτγκάρδης μια άκρως συγκινητική ιστορία μιας ιδιότυπης παρέας νέων σ’ ένα σταθμό τρένων με άξονα ένα ατύχημα με στοιχεία έντονου ποιητικού ρεαλισμού.

«Overtime» (2004), των Oury Atlan, Thrban Berland και Danrem Ferrie, γαλλική παραγωγή, από το Φεστιβάλ Espinho, ένα μακάβριο σουρεαλιστικό θρίλερ όπου μια παρέα βατράχων τραγουδούν με ένα νεκρό. Με τεχνική 3D Computer και έξοχο ντιζάιν, μια αρμονία μουσικής και κίνησης.

Το ευρωπαϊκό animation κατά τη γνώμη μου παραπέμπει στη θεματολογία του σύγχρονου ποιοτικού ευρωπαϊκού κινηματογράφου με μια ανθρωπιστική όσο και μελαγχολική ευαίσθητη κριτική ματιά σε μια κοινωνία αποξένωσης και μεταδίδει με λιγότερο «κυνισμό», σε σχέση με το αμερικάνικο animation, τα ποίκιλα μηνύματα του στο θεατή.

Προβολές αμερικάνικου animation μεγάλου μήκους
(Disney- Pixar)

«Fantasia 2000» (σκηνοθεσία των Jones Argar και Gaetton Brizzi).
Η ταινία ως ένα νέο φιλμ-κονσέρτο με διαρκώς εναλλασσόμενο μουσικό ρεπερτόριο, που αλλάζει από το 1941 ως σήμερα, αποτελεί πάντα ένα ταξίδι στη φαντασία και μια πανδαισία εικόνων με τη συνοδεία κλασσικής μουσικής.

«Jungle book 2» («Το βιβλίο της ζούγκλας»), του Steve Trebirth.
Μετά την πρώτη εμφάνιση του ως «Βιβλίου της ζούγκλας», στον κινηματογράφο το 1967, η ταινία εκείνη ήταν η τελευταία που επέβλεψε προσωπικά ο Disney. Συνέχεια εκείνων των ταινιών με αξιαγάπητους χαρακτήρες, έντονα ρυθμικά τραγούδια, εντυπωσιακά σκηνικά και χρώματα, η νέα αυτή εκδοχή μεταφέρει το κλίμα χαράς και κεφιού που χαρακτήριζε την πρώτη ταινία αντιμετωπίζοντας την πρόκληση να αναδείξει τις στιγμές που οι ήρωες πρέπει «να αναδείξουν τη σκέψη τους χωρίς να μιλούν», όπως λέει ο σκηνοθέτης.

«The incredibles» («Οι απίθανοι»), σκηνοθεσία του Brad Bird
Στόχος του Μπερντ ήταν να κάνει μια εντυπωσιακή περιπέτεια με μια αντισυμβατική και ασυνήθιστη οικογένεια, καυστικό χιούμορ και αυθεντικές συγκινήσεις από χαρακτήρες ζωντανούς και αληθινούς που θα ταυτιστείς μαζί τους -κλασική συνταγή επιτυχίας των περισσοτέρων εμπορικών ταινιών μυθοπλασίας των μεγάλων παραγωγών στις ΗΠΑ. Το υλικό αποτέλεσμα έχει χαρακτήρες με χαρακτηριστικά ηρώων κόμικ που παράλληλα κάνουν γκριμάτσες, γελάνε, ανησυχούν, μεταμορφώνονται, έχουν οικογενειακούς καβγάδες και σώζουν τον κόσμο με εντελώς πιστευτό και φυσικό τρόπο. Πρόκειται εξάλλου για την πρώτη ταινία της Pixar όπου οι χαρακτήρες έχουν μυς, με την βοήθεια νέων τεχνολογιών, σηματοδοτώντας την πιο φιλόδοξη χρήση εφέ που έγινε ποτέ σε ταινίας αυτής της εταιρείας.

«Bombi 2» («Μπάμπι 2»), του Brian Pimental
Ένα σίκουελ στην κλασική ταινία του 1942 με τον Μπόμπι που όλοι θυμούνται με γλυκό και μεθυστικό φόντο να μεταδίδει την συναισθηματική ατμόσφαιρα της ταινίας μέσω της σύνθεσης του πολιτισμού και των χρωμάτων. Μια κλασικά όμορφη ιστορία με διαχρονικά σύμβολα με στόχο να κερδίσει ξανά τις καρδιές των μικρών θεατών.

«Cars» («Αυτοκίνητα»), του John Lasseter
Στο κέντρο της πλοκής και των θεμάτων της ταινίας βρίσκεται ο αυτοκινητόδρομος 66 μια λεωφόρος που στην επιφάνια της καθρεφτίζεται ολόκληρο το έθνος σύμφωνα με έναν ιστορικό που ηγήθηκε έρευνας για την ιστορική λεωφόρο. Μια διάσημη διαδρομή που αντιπροσωπεύει το μεγάλο αμερικάνικο ταξίδι με αυτοκίνητο, εμπειρία που έζησαν ο Έλβις Πρίσλευ, και πολλοί άλλοι διάσημοι και μη Αμερικανοί πολίτες. Ο σκηνοθέτης, έχοντας προσωπική εμπειρία από το ταξίδι αυτό, όπως το έκανε με την οικογένεια του και ήρθε έτσι πιο κοντά σ’ αυτήν. Κάπως έτσι γεννήθηκε το πρωταγωνιστικό αυτοκίνητο, ο Κεραυνός Μακούιν, με στόχο να βγαίνει πάντα πρώτος με τις μεγαλύτερες ταχύτητες . «Ήταν ο τέλειος χαρακτήρας για να τον “βάλουμε” να μειώσει λίγο τις ρυθμίσεις του», σημειώνει ο σκηνοθέτης, καταλήγοντας ότι αυτό που κάνει τις ταινίες της Pixar μοναδικές είναι ότι οι ιστορίες βγαίνουν μέσα από τις καρδιές μας.

«Corpes bride» («Η νεκρή νύφη του Τιμ Μπάρτον»), του Tim Burton
Μια αισιόδοξη και ρομαντική ιστορία με μακάβρια-χαριτωμένες φιγούρες κάνει μια αναπαράσταση του κάτω κόσμου των νεκρών γεμάτη εμπειρίες για το Βίκτωρ Βάν Ντορτ τον ντροπαλό και ονειροπόλο νεαρό ήρωα της ταινίας. Τον οδηγεί σε μια αυθόρμητη συγκίνηση σε σχέση με τη θλιβερή ύπαρξη του στον πάνω κόσμο. Η ταινία χρησιμοποιεί την τεχνική stop motion animation με συναρπαστικά αποτελέσματα που έχουν χρησιμοποιηθεί και στο «Nightmare before Christmas» («Ο εφιάλτης των Χριστουγέννων»). Αξιοσημείωτο είναι ότι τις φωνές τους δανείζουν , οι Τζόνι Ντεπ, Έλενα Μποναμ Κάρτερ, Έμιλυ Γουάτσον, Άλμπερτ Φνευ, Κρίστοφερ Λι.

«Shrek I», «Shrek II» (σκηνοθεσία του Andrew Adomson)
Ένα παραμύθι που διαδραματίζεται σε κάποιο μακρινό βάλτο με ήρωα ένα δύσοσμο και δύστροπο δράκο ο οποίος ζει μόνος και ευτυχισμένος μέχρι την εισβολή στο σπίτι του των ενοχλητικών χαρακτήρων παραμυθιών, εξόριστοι από το βασίλειο τους από το σκοτεινό Άρχοντα Farquaad. Για να σώσει το σπίτι τους και το δικό τους πρέπει να σώσει την όμορφη πριγκίπισσα Frona η οποία θα γίνει μέλλουσα νύφη των Farquaad. Έτσι ξεκινά μια περιπέτεια με τον Shrek παρέα μ’ ένα πολυλογά γάιδαρο με σκοπό να κατατροπώσουν ένα δράκο. Έτσι τελειώνει το πρώτο μέρος με την αποκάλυψη ενός τρομερού μυστικού της πριγκίπισσας.

Στο δεύτερο μέρος ο Shrek και η Frona παντρεύονται, επαναφέρουν τις νεράιδες στον τόπο τους νικώντας το δράκο. Οι γονείς της Frona τη βλέπουν σε κάποια γιορτή στο παλάτι τους, ως πράσινο τερατάκι, και βρίσκουν τον πρίγκιπα γλυκούλη με εμφάνιση τοπ μόντελ για να σαγηνεύσει την Frona και να χωρίσει τον Shrek. Ο Shrek αποτελεί μια συνέχεια τον κλασικών παραμυθιών όπως «Η πεντάμορφη και το τέρας», με σύγχρονα σεναριακά ευρήματα περιπέτειας και μια αμφισβητούμενη αισθητική ως εικόνα και ντιζαϊν.

Σπουδαστικό αφιέρωμα
(Διαγνωστικό Τμήμα)
Όπως και πέρσι πραγματοποιήθηκε διαγωνισμός ανάμεσα σε φοιτητές που ειδικεύονται στο αντικείμενο του animation από Ελλάδα και εξωτερικό. Οι συμμετέχοντες Έλληνες ήταν από τα ΤΕΙ Αθηνών και την ΑΚΤΟ και οι ξένοι διαγωνιζόμενοι από το University of Volda και το Netherlands Institute.

Νίκος Θωμόπουλος