ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

30ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ - ΟΔΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Το Φεστιβάλ τελειώνει, θα κάνουμε μια τελευταία αναφορά σε ταινίες και θα ολοκληρώσουμε με την κριτική αποτίμηση του Φεστιβάλ, τις κριτικές αποτιμήσεις του ελληνικού και του διεθνούς τμήματος. Με αυτό τον τρόπο θα ολοκληρωθεί η αναφορά μας στο 30ο Φεστιβάλ Δράμας, νομίζουμε ότι θα έχουμε δώσει μια πλήρη εικόνα όλων των εργασιών του.

ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Η ταινία του Γιάννη Γαϊτανίδη, «Transit», βλέπει μια φρικιαστική πλευρά του μέλλοντος του ανθρώπου. Μια μικρή ομάδα προσφύγων πηγαίνουν πεζή προς έναν τόπο όπου θα βρουν, όπως πιστεύουν, μια καλύτερη τύχη. Στο δρόμο ένας από αυτούς θα πεθάνει, ένας παππούς, και οι δύο γυναίκες που μένουν θα βρουν έναν άντρα από τον οποίο θα ζητήσουν μια βοήθεια. Η μία από αυτές θα του δοθεί ερωτικά και η άλλη θα ακολουθήσει την πορεία της. Η αφήγηση στην ταινία δεν ολοκληρώνεται και αυτή μένει μετέωρη, χωρίς να ολοκληρώσει το σχόλιό της στους πρόσφυγες, τη μοίρα τους και την ελευθερία του ανθρώπου.

Η ταινία της Χριστίνας Κατσιαδάκη, «Το βήμα της μούσας», μιλά για τον κρυφό έρωτα ενός μουσικού για μια γυναίκα που δεν έχει καν δει, απλά τη βλέπει, θολά, από το τζάμι του παραθύρου του να περνά στο πεζοδρόμιο κάθε μέρα. Δεν μπορεί να δουλέψει και με την προτροπή ενός φίλου του, την ψάχνει να τη βρει. Την τελευταία στιγμή δε θα προλάβουν να τη δουν και θα μείνει, η όψη της, ένα μεγάλο μυστήριο. Και εδώ έχουμε ένα σχόλιο που δεν ολοκληρώνεται, μας αφήνει μια γεύση από μια ερωτική σκηνή από την οποία μπορούμε μόνο να κάνουμε ένα σκιαγράφημα. Έτσι οι χαρακτήρες δεν ολοκληρώνονται.

Αμπελοφιλοσοφίες, πολύ φαντασία, στην ταινία «Στον κήπο», του Χρόνη Θεοχάρη. Μια γυναίκα είναι έτοιμη να γεννήσει, ο άντρας της ασχολείται περισσότερο με την επιστήμη, παρά με αυτήν. Ένας δικαστής εμφανίζεται ξαφνικά για να «βάλει τα πράγματα στη θέση τους», ο άντρας βιάζεται να πάει στο νοσοκομείο όπου γεννά η γυναίκα του, παραλίγο να χτυπήσει μια περαστική στο δρόμο, αυτή σημειώνει τον αριθμό της μηχανής του, στη μέση του δρόμου θα εμφανιστεί ξαφνικά ένα πρόβατο, αυτός, στην προσπάθειά του να μην το χτυπήσει, θα πέσει και θα τραυματιστεί. Το ασθενοφόρο που μεταφέρει τη γυναίκα του στο νοσοκομείο θα πάρει και αυτόν. Τάσεις προς το φαντασιακό που δεν ολοκληρώνονται, ένα μεγάλο μπέρδεμα του ρεαλιστικού, του ονειρικού με το φανταστικό, όμως όλα αυτά δεν οδηγούν πουθενά.

Μια ταινία όμως κρατά με συνέπεια το δρόμο προς την επιστημονική φαντασία. Ο «Ώμος προς ενοικίαση», του Δημήτρη Εμμανουηλίδη, μας μεταφέρει σε ένα φουτουριστικό μέλλον. Μια περίεργη επιδημία πλήττει αυτό το μέρος, όλοι πρέπει να κάνουν το τεστ για να δουν αν είναι φορείς. Παράλληλα, μια υπηρεσία προσφέρει παρηγορητικές υπηρεσίες, έναν «ώμο προς ενοικίαση». Μια κοινωνία όπου όλα είναι υπολογισμένα, ο άνθρωπος είναι μια ψηφίδα σε έναν πίνακα χωρίς να ξεχωρίζει από το σύνολο. Αυτή η φουτουριστική εικόνα δεν ολοκληρώνεται, μας αφήνει μια μισή εικόνα αυτής της κοινωνίας, κατά συνέπεια, η ταινία μένει στο κενό.

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Μια ερωτική ιστορία, στην «Πρώτη φορά», της Μαριτίνας Πάσσαρη, ένα κορίτσι έχει ερωτευθεί ένα αγόρι το οποίο δεν τη θέλει. Η ταινία προσπαθεί να μας διηγηθεί μια ερωτική ιστορία χωρίς όμως να καταφέρνει να τη φτάσει μέχρι ένα σημείο κορύφωσης. Στην «Παντομίμα», του Φίλιππου Μπουραΐμη, έχουμε το ίδιο πρόβλημα. Η ταινία θα μας διηγηθεί μια μικρή ιστορία που δε θα καταφέρει να πάει μακριά. Ένα μικρό σχόλιο ανολοκλήρωτο.

Τι θα μπορούσαμε όμως να πούμε όταν ένας κριτικός κινηματογράφου προσπαθεί να κάνει μια ταινία και δεν καταφέρνει παρά να μας μεταφέρει μια οσμή του κλίματος παλιού γαλλικού κινηματογράφου; Ο Τάσος Γουδέλης, για πολλά χρόνια κριτικός κινηματογράφου, συγγραφέας και καθηγητής κινηματογράφου, και ο γιος του κάνουν το «Δολοφόνου της λεωφόρου». Στην αρχή πηγαίνουμε σε μια αόριστη κατάσταση, σε μια «παράξενη» κοινωνία, κάτι σαν το Άλφαβιλ, αλλά μετά η κατάσταση μπερδεύεται. Ο δολοφόνος, τα υπόλοιπα πρόσωπα φτιάχνουν μια μπερδεμένη κατάσταση, από την οποία δεν μπορεί να αναπτυχθεί κανένας χαρακτήρας και η πλοκή δεν μπορεί να ολοκληρωθεί.

Η Ανθή Νταουντάκη, στην ταινία «Εν θερμώ», θα μας πάει σε μια σχεδόν αστυνομική ιστορία, που λαμβάνει χώρα σε μια ζεστή Αθήνα. Ένας ταξιτζής καταδιώκει κάποιους κλέφτες και εγκλωβίζει, στο όχημά του, μια γυναίκα, μετανάστρια, η οποία θα φύγει κάποια στιγμή έξαλλη. Ένα σχόλιο ημιτελές, το οποίο θα μπορούσε να ήταν ένα μέρος μιας σεκάνς μιας ταινίας μεγάλου μήκους. Μια ταινία παλιού στιλ «Στη σκιά», του Δημήτρη Αποστόλου, μας θυμίζει τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου με το γνωστό μελό που δε δικαιολογείται.

Ενδιαφέρον είχε, μόνο σαν ιστορία η «Τζίνα Ντοστογιέφκσι», της Βανέσσας Ζουγανέλη, μια παράξενη ιστορία κινηματογραφημένη με έναν απλό, κλασικό τρόπο. Σε ένα νησί ένας φαροφύλακας διαβάζει μόνο κλασική λογοτεχνία. Με τους φίλους του θα κάνουν ένα παιχνίδι με την κλασική λογοτεχνία, το οποίο θα έχει μια χάρη. Ένα όμορφο σχόλιο για έναν πατέρα που έχει πάθει αλτσχάιμερ, χωρίς να μπαίνει βαθιά μέσα στη σχέση γιου και πατέρα, στην ταινία «Τι είναι αυτό;», του Κωνσταντίνου Πιλάβιου.

Γιάννης Φραγκούλης

30ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ