ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

31ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ

ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Η Δευτέρα, 15 Σεπτεμβρίου, ήταν η πρώτη μέρα του Φεστιβάλ. Φέτος έχουμε λιγότερες ταινίες και, κατά συνέπεια, μια ημέρα λιγότερη, αυτό όμως δε μειώνει την αξία του, ενός Φεστιβάλ που οργανώνει το Υπουργείο Πολιτισμού, ο Δήμος Δράμας, με την υποστήριξη του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης, του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, της EFA, της Fnac, της Prince, του TV5Monde, της UIP, της Kodak, του Media Desk Hellas, του ΙΟΜ, της Avid, της TelmAco, της Digital Creations, της Sound Studio, της Zeus, του Ντίνου Κατσουρίδη, της Culture Ireland, της Irish Film, της Network Ireland Television, του Goethe Institut, του IFA, της Stiftung, του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου, της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, της ΕΡΤ, του Kosmos 93., του Δεύτερου προγράμματος της ΕΡΑ, του Τρίτου Προγράμματος της ΕΡΑ και του www.goculture.gr.

Η ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ

Στη μικρή αλλά ιστορική κινηματογραφική αίθουσα Ολύμπια έγινε η τελετή έναρξης του Φεστιβάλ. Μεγάλος απών ο Σωκράτης Δημητριάδης, ο άνθρωπος που πρωτοστάτησε στην Κινηματογραφική Λέσχη Δράμας για να γίνει εδώ το Φεστιβάλ, πριν 31 χρόνια, πρώην Δήμαρχος αυτής της πόλης και πρώην Νομάρχης Δράμας, ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να έρθει. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Αντώνης Παπαδόπουλος, με ήρεμος ύφος που έδινε την εικόνα της σιγουριάς και του εποικοδομητικού έργου που έχει γίνει εδώ στη Δράμα, παρουσίασε το Φεστιβάλ. Ο σύντομος λόγος του Δημάρχου της Δράμας και, μετά, η εποικοδομητική κουβέντα του Υπουργού Μακεδονίας και Θράκης, του Μαργαρίτη Τζίμα, ήταν ο κύριος κορμός της τελετής έναρξης. Αυτά που θα κρατήσουμε από την ομιλία του υπουργού είναι η παραγωγή, κατόπιν διαγωνισμού, τριών ταινιών που αφορούν τη Μακεδονία και τη Θράκη, η αμέριστη υποστήριξη στο Φεστιβάλ της Δράμας και η αναφορά του στην ανάπτυξη του Φεστιβάλ, όσον αφορά στους χώρους.

Οι χαιρετισμοί του εκπροσώπου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Αντινομάρχη ολοκλήρωσαν την τελετή έναρξης του Φεστιβάλ. Στο Βαγγέλη Δημητρίου, σκηνοθέτη και παραγωγού, ο οποίος πέθανε στο τέλος του 2007, αναφερόταν ένα μικρό αλλά σημαντικό μέρος της τελετής έναρξης. Ο Δημητρίου ήταν προσωπικός φίλος πολλών ανθρώπων του Φεστιβάλ, αγαπητός σε πολλούς κινηματογραφιστές και το αφιέρωμα μας έβαζε σιγά-σιγά στο χαρακτήρα του Βαγγέλη. Ο γράφων ήταν φίλος του και βρήκε μέσα από αυτό το μονταρισμένο φιλμάκι τα στοιχεία του χαρακτήρα του, αλλά και το βλέμμα του που έδειχνε φόβο και τσαμπουκά: φόβο για να μην νικήσει τελικά η λαμογιά και το ψεύτικο που κυκλοφορούσε και κυκλοφορεί στον ελληνικό πολιτιστικό χώρο, τσαμπουκά για να κάνει την αντίστασή του, για να μην περάσει.

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ

Οι προβολές ξεκίνησαν με τους Έλληνες του κόσμου. Είναι το τμήμα του Φεστιβάλ όπου φιλοξενούνται οι ταινίες των Ελλήνων που έχουν δημιουργήσει στο εξωτερικό. Μια όμορφη ταινία του Σπύρου Ιακωβίδη, «The bear and the rabbit», μας φέρνει στην ανατολή, στη ιαπωνική μαφία, στους πρωταγωνιστές της και στην εκδίκηση που έρχεται όταν κάποιος σκοτώσει ένα συνάδελφό του. Όμως έχουμε μια αποσπασματική αφήγηση που δεν μπορεί να δομήσει τους χαρακτήρες, το τελευταίο έξυπνο ανέκδοτο με το μηχανικό χαρακίρι, δίνει μια νέα πνοή στην ταινία, δε σώζει όμως πολλά πράγματα.

Τα ίδια περίπου συμβαίνουν και στην ταινία «Pegs», της Μαιρηλίας Καλαϊτζίδου. Και εδώ έχουμε μια χαλαρή αφήγηση, ένα στιλ που μας βάζει στην αποστασιοποίηση του ατόμου, στην αλλοτρίωσή του στη σύγχρονή μας κοινωνία, όμως δε μας βγάζει σε ένα δρόμο, δε δείχνει τις αντιθέσεις για να έχουμε την ιδεολογική σύνθεση και, τελικά, τη λύση της δραματουργίας.

Θα κλείσουμε με την ταινία του Μπάμπη Τσούτσα, «Roofless street». Εδώ έχουμε δύο άστεγους, σε μια πόλη της Ιταλίας. Κάποιος που προσπαθεί να λύσει τα προβλήματά τους μοιράζει σε αυτούς σπίτια που είναι εικονικά, δεν υπάρχουν, η οδός βρίσκεται μόνο στη φαντασία τους. Ο ένας από αυτούς είναι ευχαριστημένος. Ο άλλος δεν μπορεί να μπει μέσα σε αυτή τη σύμβαση. Αυτός που μπαίνει και ζει όπως ένας «οικογενειάρχης» θα ζήσει και θα φτιάξει το δικό του εικονικό σπιτικό. Αυτός θα επιζήσει τελικά. Το όνειρο και η επιθυμία είναι αυτά που κρατάνε ζωντανά το άτομο στη ζωή, αντιστέκονται οι άνθρωποι και ξεπερνούν τα προβλήματά τους. Έχουμε μια ποιητική ταινία που μας βάζει μέσα στον ανθρώπινο χαρακτήρα. Το καταφέρνει όπως πολλοί από τους σκηνοθέτες που δημιούργησαν στη Σχολή της Πράγας.

Μια στιγμή αισιοδοξίας που θα μας συντροφεύσει για τις επόμενες μέρες, το έχουμε ανάγκη σε ένα Φεστιβάλ που θέλει ένα «ανεβασμένο» κλίμα για να διατηρήσει την ακμή του.

Γιάννης Φραγκούλης

31ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ