ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

31ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ

ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΦΟΡΜΑ

Αφού είδαμε τις ταινίες στο Σπουδαστικό Τμήμα, πηγαίνοντας, είναι η αλήθεια, με όρεξη να δούμε το καινούργιο και το φρέσκο, βρεθήκαμε μπροστά στο παλιό και στο ξεπερασμένο.

Η ταινία μικρού μήκους προσφέρεται για πειραματισμό. Ο χαμηλός προϋπολογισμός και η ευκολία, σχετικά με την ταινία μεγάλου μήκους, δίνουν την ευκαιρία στους σκηνοθέτες να πειραματιστούν για να βρουν νέους τρόπους αφήγησης, όσον αφορά στη φόρμα και στο μήνυμα. Όμως βλέποντας τις ταινίες των νέων παιδιών, διαπιστώνουμε ότι έχουμε δει στο παρελθόν πιο τολμηρές προτάσεις αφήγησης. Η ιστορία του κινηματογράφου είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα, θα αναφέρουμε, περιοριζόμενοι μόνο στον ελληνικό κινηματογράφο, τις ταινίες «Απεταξάμην», της Φρίντας Λιάππα, και το «Μήδεια 70», του Μιχάλη Παπανικολάου, για να μιλήσουμε για δύο μόνο εξέχοντα παραδείγματα. Εκεί βλέπουμε πράγματι μια νέα πρόταση, κάτι που θα μπορούσε κάποιος να το πάρει και να φτιάξει μια δική του αφήγηση.

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Αυτή η πρόταση, μια ανανεωτική ματιά στον ελληνικό κινηματογράφο, δεν υπάρχει, δεν έχει εμφανιστεί εδώ στη Δράμα εδώ και κάμποσα χρόνια. Καταλαβαίνει, λοιπόν, κανείς ότι ο ελληνικός κινηματογραφικός κόσμος βυθίζεται όλο και περισσότερο σε ένα τέλμα, στο οποίο ακόμα δεν έχουμε βρει τον πάτο. Η κατάσταση μπορεί να ακούγεται ότι είναι απογοητευτική, στην πραγματικότητα όμως είναι απελπιστική.

Είναι χρόνια που λέμε και φωνάζουμε για το πρόβλημα της εκπαίδευσης στον κινηματογράφο. Συνεχίζουμε να λέμε τα ίδια, αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ένταση, λόγω της δημιουργίας κάποιων πανεπιστημιακών τμημάτων και μια σχολής, πάλι πανεπιστημιακής, που διδάσκουν κινηματογράφο. Μπορούμε πλέον να συμπεράνουμε ότι ούτε στον ιδιωτικό ούτε στον κρατικό τομέα δεν έχουμε αυτό το σχεδιασμό που θα μας οδηγούσε σε μια κινηματογραφική εκπαίδευση και που θα αντιπροσώπευε τουλάχιστον αυτούς που διδάσκουν (ή που προσπαθούν να διδάξουν) κινηματογράφο.

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε κάθε χρονιά στη Δράμα. Οι νέοι κινηματογραφιστές αβοήθητοι προσπαθούν ότι καλύτερο μπορούν. Δεν μπορεί κανείς να τους καταλογίσει ευθύνες, σε έναν κόσμο όπου βασιλεύει η αδιαφορία και ζαμανφουτισμός. Αδιαφορία και ζαμανφουτισμός από αυτούς που κυβερνούν (ή προσπαθούν) και από αυτούς που διαχειρίζονται αυτό το πολύ πρόχειρα φτιαγμένο εκπαιδευτικό σύστημα.

ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ

Η ταινία της Νάνσυ Σπετσιώτη, φοιτήτρια της σχολής κινηματογράφου του Α.Π.Θ., «Αποχαιρετισμός στα όπλα», ξεκινάει και τελειώνει με ένα ανέκδοτο. Ο ασθενής, το ρόλο του ενσαρκώνει ο Θύμιος Καρακατσάνης, εκδηλώνει την επιθυμία να δει το αρχίδι του (όπως στην ταινία αναφέρεται μερικές φορές) που του έχει αφαιρεθεί. Όντως έχουμε ένα ανέκδοτο, του στιλ «πού είναι το αρχίδι μου;», όμως η ταινία δεν προχωρά παρά περά. Και το ενδιαφέρον εξαντλείται πριν καν αρχίσει η ταινία.

Ο Γιάννης Δαμόπουλος, δεν αναφέρει ο ίδιος τη σχολή από την οποία αποφοίτησε, έρχεται στη Δράμα με την ταινία «Μικαέλλα». Η πολύ κλασική αφήγηση, ο αργός ρυθμός εκεί που δε χρειάζεται να δομήσει χαρακτήρες, η έλλειψη του μοντάζ που θα δημιουργούσε μια ιδεολογική θέση, κάνουν αδύναμη την ταινία να εκφράσει αυτό που θέλει. Έχουμε, λοιπόν, έναν παλιομοδίτικο κινηματογράφο με μεγαλύτερες αδυναμίες από ότι σε αυτές τις παλιές ταινίες.

Περίπου τα ίδια πράγματα θα λέγαμε για την ταινία «Κέικ», της Ελιάνας Αμπραβανέλ, σπουδάστρια στο New York College. Πολύ καλό το εύρημα με τη διαφορετική όψη που έχει η γυναίκα, εξαρτάται από το πώς βλέπει ο γιος, ο σύζυγος και αυτός που της φέρνει τα πράγματα που αγοράζει, ο Ντελόν. Όμως αυτό το εύρημα γελοιοποιείται όταν επαναλαμβάνεται συνεχώς και δύο φορές στην ίδια εικόνα! Η ταινία χάνει το ενδιαφέρον της και βυθίζεται στο αφελές κωμικό όταν έρχεται ο Ντελόν σαν εραστής, όμως αυτή ονειρεύεται κάτι που δε δηλώνεται ποτέ.

Δύο οι σκηνοθέτες στην ταινία «Γάλα», ο Αλέξανδρος Σιπσίδης και ο Κώστας Φραγκούλης, σπουδαστές στο ΙΙΕΚ Ακμή, προσπαθούν να εκφράσουν αυτό το απόκοσμο που υπάρχει στον κόσμο, τις διαφορές που καταπιέζονται, ένα καφκικό τοπίο, το οποίο χαλάει στις τελευταίες σκηνές όταν η κάμερα δεν μπαίνει στον ψυχικό κόσμο του πρωταγωνιστή με κοντινά και μεθυστικά πλάνα, στα οποία θα δηλωνόταν ο ψυχικός του κόσμος.

Στην ταινία «Miraya», του Γιώργου Μακρή, σπουδαστή στο New York College, έχουμε έναν ψεύτικο κόσμο, ονειρικό, αλλά χωρίς να δηλώνεται και να παρουσιάζεται στο θεατή. Το όραμα που η γυναίκα βλέπει, τον εραστή, δεν δηλώνεται και, κατά συνέπεια, δεν ξεχωρίζει από το πραγματικό. Κάτι που θα μπορούσε να γίνει με μια σύμβαση, ένα συμβολισμό που θα μας έβαζαν στο θέμα μας.

Η Ελένη Τριανταφυλλοπούλου, σπουδάστρια στη Σχολή Σταυράκου, με την ταινία «Bella», φέρνει μια όμορφη πρόταση. Η Bella, μια όμορφη κοπέλα βγαίνει στο δρόμο και στο πέρασμά της αλλάζουν όλα. Τελικά ένας άστεγος θα την ακουμπήσει και θα αλλάξει το πρόσωπό της. Όμορφο εύρημα το οποίο περιορίζεται μόνο σε μια γουστόζικη φόρμα. Θα ήθελε κάτι ακόμα για να ολοκληρωθεί η ταινία.

Δεν ολοκληρώνεται η ταινία του Αλέξανδρου Λεονταρίτη, σπουδαστής στο New York College, «10 λεπτά». Η υπόθεση είναι η εκδίκηση που θέλει να πάρει ένας πατέρας για την κόρη του παρά τρίχα να πεθάνει, μετά από την απόλυσή της. Στοχεύει στο μάνατζερ, βλέπουμε ένα κινηματογραφημένο με θεατρικό τρόπο διάλογο, ο οποίος τελειώνει με έναν απρόσμενο και άσχημα παράξενο τρόπο. Η ταινία είναι ένα ανέκδοτο και όχι ένας σχολιασμός, όπως θα ήθελε ο σκηνοθέτης.

Η ταινία «Θαμμένη ποίηση», του Λευτέρη Δράζιου, σπουδαστή στο ΙΙΕΚ Ακμή, Έλληνα από την Αλβανία, είναι ένα ντοκιμαντέρ για έναν αντικαθεστωτικό ποιητή. Είχε θάψει τα ποιήματά του πριν τον φυλακίσουν για την ποίησή του που λειτουργούσε αντικαθεστωτικά. Η ταινία περιορίζεται σε ένα τηλεοπτικό λόγο και τελειώνει εκεί το ενδιαφέρον της. Επίσης η ταινία των Κώστα Κακογιάννη και Πάμπου Κουζάλη, «Υπέρβαση», περιορίζεται στην τηλεοπτική γραφή και έχει ενδιαφέρον μόνο σαν τεκμήριο.

Ο Haik Katsikian, φοιτητής στο Knott, κάνει μια ταινία για τη μνήμη και την απώλεια. Τη μνήμη των παιδικών χρόνων και την απώλεια ενός καλού παιδικού φίλου. Οι ηθοποιοί παίζουν πολύ στιλιζαρισμένα, δεν δομούν το χαρακτήρα που θέλουν να ενσαρκώσουν, η ταινία δεν δομεί το λόγο της και μένει μετέωρη.

Οι ταινίες προβάλλονται και τα καρέ μας δίνουν την ευκαιρία να μιλήσουμε με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους για τον κινηματογράφο. Με αυτό τον τρόπο θα συνεχίσουμε τις επόμενες μέρες, εδώ στη Δράμα.

Γιάννης Φραγκούλης

31ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ