ΑΡΧΙΚΗ | ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ | ΤΑΙΝΙΕΣ | ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ | ΗΘΟΠΟΙΟΙ | ΝΕΑ | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

ΠΙΣΩ

Σκέψεις πάνω στην ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου

Δανειζόμενος τον όρο από την λογοτεχνία, θα έλεγα πως  ο όρος  «Ιστορικό μυθιστόρημα» είναι ίσως το πλέον κατάλληλο «ράφι», για να κατατάξει κανείς την ταινία αυτή.

Δύο ποιητές, με βίους παράλληλους, σε διαφορετικά γεωγραφικά σημεία του κόσμου, διαφορετικούς χαρακτήρες και  διαφορετικές γλώσσες, αλλά με κοινή την αίσθηση της μοναξιάς και της ανάγκης για «κάτι παραπάνω από την ίδια την ζωή». Οι δυο ποιητές εμπνέουν τον σκηνοθέτη.

Του μιλάνε για το «ψεύδος» που κρύβει η τέχνη.. Του ψιθυρίζουν στο αυτί, ότι το ψεύδος είναι αυτό που δυναμώνει την τέχνη και την πλημμυρίζει με φως. Του χαμογελούν όταν αυτός αποφασίζει να τους κάνει να συναντηθούν μέσα στον μαγικό κόσμο των εικόνων του κινηματογράφου. Και με την βοήθεια της «υπέρβασης» στην τέχνη, οι δύο αυτοί «γίγαντες», γίνεται εφικτό να συναντηθούν, ως συνταξιδιώτες σε ένα υπερωκεάνιο με το όνομα Σατούρνια, τον Οκτώβριο του 1929, με προορισμό την Νέα Υόρκη, με προορισμό τον «Νέο Κόσμο».  Απαραίτητος ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα τους, καθώς και μάρτυρας της συνάντησης, ένας νεαρός Έλληνας μετανάστης, ο Καπόπουλος.

Την εισαγωγή της ταινίας αποτελεί ένα ερασιτεχνικό βιντεο, μέσω του οποίου γνωρίζουμε τον ίδιο τον Καπόπουλο.  Είναι ο άνθρωπος που κρατάει τη άκρη από το «νήμα» της ιστορίας αυτής,  που ξετυλίγεται από την πραγματικότητα, μέχρι το άπειρο και την «πραγματικότητα του φανταστικού».

Έρευνες και ντοκουμέντα, εικόνες αρχείου από τις πόλεις που έζησαν οι ποιητές, αναγνώσεις σημειώσεων και ποιημάτων, θεατρικές αναπαραστάσεις των ποιητών από ηθοποιούς, όλα αυτά,  φανταστικό και πραγματικό, υφαίνουν ένα πανέμορφο αραχνοΰφαντο μαγικό χαλί, που μας ταξιδεύει σε μέρη που έζησαν οι ποιητές, και γνωρίζουμε την ψυχή τους ξανά, από την αρχή, μέσα από τις σκέψεις τους και τον γραπτό λόγο, αλλά και μέσα από την μαγεία του θεάτρου, των ηθοποιών που τους υποδύονται.

Και μέσα από τις ομοιότητες των ψυχών τους, ανακαλύπτουμε ξανά την ανθρωπότητα, ως ένα ενιαίο οργανισμό, ως μια οντότητα. Υπάρχει κάτι πιο κοινό ανάμεσά μας, από τον ανθρώπινο πόνο; Υπάρχει κάτι πιο πραγματικό, από την ίδια μας την φαντασία;

Λάμπρος Καζάν

(Το κείμενο αυτό είναι η ανάλυση του Λάμπρου Καζάν, στο μάθημα της Δομικής Ανάλυσης στο Εργαστήριο Ντοκιμαντέρ που γίνεται στη Θεσσαλονίκη, από 6/3 μέχρι μέσα Ιουλίου, από την Αναστασία Χριστοφορίδου και το Γιάννη Φραγκούλη.)

ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΥ

ΑΡΧΙΚΗ | ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ | ΤΑΙΝΙΕΣ | ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ | ΗΘΟΠΟΙΟΙ | ΝΕΑ | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH