ΕΞΩΣΤΗΣ ΤΕΥΧΟΣ 758

Έλα να πρασινίσουμε…

… «Και πράσινα να σμίξουμε κι από την πρασινάδα μας να φάει κι η γελάδα μας». Χάρυ Κλυν στα καλύτερά του, αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν το ΠΑΣΟΚ ετοιμαζόταν να αναλάβει τα ηνία της χώρας, έχοντας ξεκάθαρη αριστερή ιδεολογία και κουβαλώντας μαζί του τις ελπίδες των ταπεινών και καταφρονεμένων ετούτου του τόπου. Σήμερα, καμιά εικοσιπενταριά χρόνια αργότερα, μόνο η κωμική φλέβα του Βασίλη Τριανταφυλλίδη (ο Κλυν, αν δεν γνωρίζεται το πραγματικό ονοματεπώνυμό του) εκείνης της εποχής μπορεί να αποδώσει κάπως την αποτυχία των προσδοκιών των Ελλήνων. Όμως, δεν παραθέσαμε τους στίχους του συγκεκριμένου άσματος από τις «Πατάτες» για να αναφερθούμε στα της πολιτικής ασυνέπειας λόγων και έργων του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος ούτε για να μιλήσουμε για το άρθρο 16, λ.χ., που ταλανίζει και θα ταλανίζει με την πιθανή αναθεώρησή του την παιδεία μας. Για ετούτα επιφυλασσόμαστε για το μέλλον. Μιλώντας για μέλλον, λοιπόν, ρίξαμε μια ματιά στα πιο ενδιαφέροντα γεγονότα της εβδομάδας που έρχεται. Και σταματήσαμε σε μια ετήσια (τρομάρα της…) σύναξη που διεξάγεται στο Νταβός της Ελβετίας. Και το Νταβός κάτι ΠΑΣΟΚικό θυμίζει είναι η αλήθεια, όμως εμείς δεν θα δίναμε σημασία στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, γιατί περί ετούτου πρόκειται, αν δεν αφορούσε κάτι που μας καίει. «Πράσινη» συνάντηση αποκαλείται η φετινή, καθώς το μείζον προς εξέταση ζήτημα είναι οι κλιματικές αλλαγές, που κάνουν πια ολοφάνερο τον κίνδυνο ολοκληρωτικής φυσικής καταστροφής. Υπάρχει φόβος ότι η «πρόοδος» στα ακραία καιρικά φαινόμενα θα είναι γεωμετρική, ότι οι εξελίξεις θα πάρουν τη μορφή ντόμινο, ότι οι πάγοι που λιώνουν με απίστευτη ταχύτητα στους Πόλους της υφηλίου θα φέρουν γρήγορα και ανύψωση της στάθμης των θαλασσών, ότι… Ζούμε μια παρατεταμένη άνοιξη, απολαμβάνουμε τον ήλιο εδώ στον τόπο μας, αλλά για πόσο; Είναι μέσα Ιανουαρίου, τα ζώα δεν έχουν πέσει σε χειμερία νάρκη, οι αμυγδαλιές έχουν ήδη ανθίσει, η θερμοκρασία είναι αμφίβολο αν έπεσε δυο – τρεις φορές χαμηλά φέτος τον χειμώνα. Δεν πρόκειται απλά για αλκυονίδες μέρες, αλλά για μέρες καλοκαιρίας και ξηρασίας που όμοιές τους δεν έχουν ξαναζήσει οι αγρότες. Οι ομπρέλες είναι ένα λίγο – πολύ άχρηστο αξεσουάρ, καθώς τις μετρημένες στα δάχτυλα φορές που βρέχει, ανοίγουν οι ουρανοί και το νερό παίρνει τη μορφή πλημμύρας, που δεν σου επιτρέπει οτιδήποτε πέρα από την οχύρωσή σου στο εσωτερικό του σπιτιού σου. Διαβάζουμε ότι ο πλανήτης έχει πια υπερθερμανθεί, ότι η μια χρονιά είναι πιο θερμή από την άλλη, τα ρεκόρ θερμοκρασιών σπάνε το ένα μετά το άλλο και οι κυβερνήσεις που έχουν τη δύναμη να αντιδράσουν σφυρίζουν αδιάφορα. Δεν έχει ούτε μια βδομάδα που ακούσαμε ότι η πόλη μας είναι από αυτές που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο να βρεθούν κάτω από τη στάθμη της θάλασσας, που ανεβαίνει ραγδαία. Κάποτε η Τσιμισκή θα είναι ίσως παραλιακή λεωφόρος, ήταν μεταξύ σοβαρού και αστείου η ατάκα που ακούστηκε από όχι ανεύθυνα χείλη. Κι εμείς τι να κάνουμε, ίσως αναρωτηθείτε. Να φωνάζουμε, να μιλάμε, να γράφουμε, να διαδηλώνουμε για λίγο πιο πράσινη παγκόσμια (και ελληνική) πολιτική. Αυτό μπορούμε. Να ακουγόμαστε. Για να έχουμε την ελπίδα ότι θα αποφύγουμε όσα μας έδειξε το Χόλιγουντ στο «Μετά την επόμενη μέρα»…

Δημοσθένης Ξιφιλίνος

Υ.Γ. Πριν μια εβδομάδα έφυγε ξάφνου από τη ζωή ένας από τους καλύτερους Έλληνες (και μάλιστα Θεσσαλονικείς) κριτικούς κινηματογράφου, ο Μπάμπης Ακτσόγλου. Στα χρόνια της δεκαετίας του ’80, μέσω κυρίως των Κινηματογραφικών Τετραδίων, υπήρξε από εκείνους που μας μύησαν στο χώρο του σινεμά. Έπειτα έφυγε στην Αθήνα και τα κείμενά του τίμησαν τις σελίδες του «Αθηνοράματος» για μια ολόκληρη εικοσαετία. Για τον κριτικό λόγο του, αλλά πάνω από όλα για το ήθος του, ο Μπάμπης Ακτσόγλου είναι μια τεράστια απώλεια του ελληνικού κινηματογράφου στις αρχές του 2007…

ΕΞΩΣΤΗΣ ΤΕΥΧΟΣ 758