ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

Μια μέλισσα τον Αύγουστο
«Είναι κοινή η ψυχή των ανθρώπων, κοινά είναι τα προβλήματά μας»

Μια μέλισσα που αφήνει το κεντρί της σε έναν άνθρωπο και τον φέρνει αντιμέτωπο με τον άλλο του εαυτό. Μια ταινία που, επιτυχώς, μεταφέρεται από το θέατρο στο σινεμά. Και μια συνέντευξη με του Βίκυ Βολιώτη και Αντώνη Λουδάρο…

- Ένα θεατρικό έργο που μεταφέρεται στον κινηματογράφο. Άλλοι κώδικες, άλλο κοινό. Μετά την προβολή είδατε πλέον και τις αντιδράσεις του κόσμου. Πώς σας φαίνεται η μετάβαση; Σας φοβίζει;

- Βίκυ Βολιώτη: Σίγουρα είναι διαφορετικά. Φόβο δεν θα το έλεγα, υπάρχει μια αναμονή, μία περιέργεια. Ξέραμε από την αρχή ότι η μετάβαση από το θέατρο στον κινηματογράφο θα έχει μια επίπτωση στο έργο, γιατί χρησιμοποιείται μια άλλη γλώσσα κι ενώ το έργο είναι το ίδιο, ξέραμε πως σίγουρα το αποτέλεσμα θα είναι διαφορετικό. Το αποτέλεσμα, τουλάχιστον εμένα, με αφήνει πολύ χαρούμενη και ελπίζουμε πως θα έχει και μεγάλη ανταπόκριση. Υπάρχει λοιπόν αγωνία, αλλά όχι φόβος.

- Ο «άλλος» εαυτός στην ταινία κρύβει όλες τις ανασφάλειες και τις φοβίες του Χάρη. Ήταν αναμφισβήτητα ένας ανασταλτικός παράγοντας για τη ζωή του, ήταν όμως σίγουρα και αρνητικός; Με την έννοια ότι έφερνε κάποια - επιφανειακή έστω - ισορροπία.

Β.Β.: Τον φόβο, καταρχάς, μας τον έδωσε η φύση για καλό σκοπό, γιατί... «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Υπάρχει ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας στον άνθρωπο. Καταρχήν, λοιπόν, ο φόβος και η αυτοσυγκράτηση είναι κάτι καλό. Από εκεί και πέρα, όταν αυτό γίνεται παθολογικό και ο φόβος υπερισχύει των πάντων και χάνονται οι ισορροπίες, τότε είναι προφανώς κάτι κακό. Γιατί έτσι, οι φόβοι μας πάνε πίσω.
Στην ταινία τίθεται ουσιαστικά το ερώτημα αν αξίζει στη ζωή να έχουμε ανειλικρινείς σχέσεις και να κάνουμε τέτοιου είδους συμβιβασμούς. Εγώ εδώ διαφωνώ και θεωρώ πως αν είναι να κάνουμε τέτοιου είδους συμβιβασμούς, καλύτερα να μην υπάρχουν τέτοιες σχέσεις. Σαφέστατα, βέβαια, δεν μπορεί ο καθένας να κάνει το δικό του, αλλά το να κάνει ο ένας κάποιες μικρο-υποχωρήσεις και χατίρια για τον άλλον, αυτό δεν το βρίσκω συμβιβασμό.

- Εσείς, ως Βίκυ, αν ο Χάρης ήταν αδερφός σας στην πραγματικότητα, τι θα τον συμβουλεύατε να κάνει σε μια αντίστοιχη περίπτωση «ερωτικού τριγώνου»;

Β.Β.: Όπως και ο χαρακτήρας μου στο έργο, θα τον κάλυπτα, όπως σε οποιαδήποτε άλλη σχέση, αφού «στους δύο τρίτος δεν χωρεί». Εγώ, δηλαδή, δεν μπορώ να έχω άποψη για το αν εκείνος θα το αποκαλύψει ή όχι.

- Ο Χάρης κατάφερε να αντιμετωπίσει τις φοβίες του και να τις αφήσει πίσω. Πιστεύετε ότι αυτό είναι εφικτό για κάθε άνθρωπο, να ξεπεράσει τις φοβίες του μετά από ένα ισχυρό σοκ;

Αντώνης Λουδάρος: Όταν υπάρχουν φοβίες, αυτές είναι σίγουρα ένας ανασταλτικός παράγοντας που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις. Όμως, τον Χάρη τον δικαιολογώ, γιατί δεν είναι εξαίρεση. Όλοι οι άνθρωποι έτσι είμαστε, γεμάτοι φοβίες, τις οποίες πράγματι προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε. Τελικά, όμως, αυτό σπάνια συμβαίνει και συνήθως καταλήγουμε να συνυπάρχουμε με αυτές, με αποτέλεσμα να μας κρατάνε πίσω.

- Ο δικός σας «άλλος εαυτός» τι κρύβει; Ποίο μέρος του εαυτού σας θα θέλατε να…αφήσετε μια για πάντα σε μια παραλία, όπως έκανε ο Χάρης;

Β.Β.: Να βγάλω τα άπλυτά μου στη φόρα; (γέλια). Νομίζω πως πάνω – κάτω, όλοι οι άνθρωποι τα ίδια ελαττώματα έχουμε, άλλο αν εκφράζονται με διαφορετικό τρόπο στον καθένα. Αλλά περίπου τις ίδιες φοβίες έχουμε, τα ίδια πράγματα μας απασχολούν. Είναι κοινή η ψυχή των ανθρώπων, κοινά είναι τα προβλήματά μας. Εγώ, δηλαδή, νιώθω πολύ κοντά στον Χάρη. Δεν μπορώ να πω πως θα άφηνα κάτι διαφορετικό από αυτόν στην παραλία. Πολύ θα ‘θελα να ήμουν ένας άνθρωπος που έχει ξεφορτωθεί όλες τις φοβίες και τις ανασφάλειές του, να μπορέσω να κάνω τις επιθυμίες μου πραγματικότητα, χωρίς όμως να πληγώνω και τους γύρω μου. Οπότε κι εγώ το ίδιο θα προσπαθούσα να κάνω.

Α.Λ.: Εγώ προς το παρόν τον κουβαλάω τον άλλο μου εαυτό, όπως βλέπετε κιόλας! (γέλια). Δεν έχω καταφέρει να τον αφήσω σε κάποια παραλία, είναι ένα με εμένα και δεν μπορώ να τον ξεφορτωθώ. Δεν ξέρω αν το θέλω κιόλας…

- Στο τέλος, ο Χάρης απαλλάσσεται από τον «άλλο» του εαυτό και δείχνει να συνεχίζει τη ζωή του ευτυχισμένος. Ο άλλος εαυτός που έμεινε πίσω, ο «χοντρός», τι γίνεται; Πιστεύετε πως μπορεί να επιβιώσει;

Α.Λ.: Εγώ πιστεύω πως και βέβαια επιβιώνει. Ζει μια φοβισμένη ζωή, αλλά σίγουρα δεν παύει να υπάρχει και μάλιστα η ζωή του πρέπει είναι πιο κοντά σε αυτή του μέσου ανθρώπου. Ο «χοντρός» είναι παντού! Πρέπει οι άνθρωποι να το ξέρουν, πως είμαι εκεί και τους περιμένω πάντα, ως ο «άλλος» τους εαυτός…

Μαριάννα Ράντου