ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

ΑΝΑΜΕΣΑ
(ANCHE LIBERO VA BENE)
Σκηνοθεσία: Κιμ Ρόσι Στιούαρτ
Παίζουν: Αλεσάντρο Μοράτσε, Κιμ Ρόσι Στιούαρτ, Μάρτα Νόμπιλι
Διάρκεια: 105’

Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Αυτός θα μπορούσε να είναι ο υπότιτλος τούτου του θαυμάσιου ιταλικού δράματος, το οποίο διαπρέπει εκεί ακριβώς όπου αποτυγχάνουν οι περισσότερες ταινίες από τη γειτονική χώρα. Παραμένει δηλαδή χαμηλότονο, διακριτικό, υπαινικτικό, όπως άλλωστε και όλα σχεδόν τα οικογενειακά προβλήματα. Τα «εν οίκω» παραμένουν «μη εν δήμω», τα παιδιά βιώνουν βουβά το δράμα τους χωρίς να το βγάζουν προς τα έξω, τα σημάδια όμως μένουν, με συνέπειες άγνωστες για το μέλλον τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια οικογένεια, την οποία η μητέρα συχνά εγκαταλείπει για να ζήσει τη δική της προσωπική ζωή, αφήνοντας την περίπου 15χρονη κόρη και το 12χρονο γιο στην αποκλειστική ευθύνη του πατέρα, ο οποίος παλεύει με νύχια και με δόντια να τα βγάλει πέρα επαγγελματικά, να μεγαλώσει τα παιδιά, και παράλληλα να ξεπεράσει το τραύμα του χωρισμού. Κάποια στιγμή η μητέρα επιστρέφει, τα φαντάσματα του παρελθόντος, όμως, παραμένουν.
Η ταινία διαθέτει μια εξαιρετική αίσθηση της παρατήρησης, καταγράφει με μεγάλη ευαισθησία τα οικογενειακά δρώμενα, εκεί όμως που κερδίζει πολλούς πόντους και καταφέρνει να χαραχτεί στη μνήμη μας, είναι στην επιλογή της να διηγηθεί την ιστορία από τη σκοπιά του δωδεκάχρονου γιου. Αν και θα μπορούσε να είναι απλώς η εύκολη λύση, στη συγκεκριμένη περίπτωση οι ευκολίες, οι μελοδραματισμοί και η συναισθηματική εκμετάλλευση αποφεύγονται, ενώ η παιδική ματιά μετατρέπει την ταινία σε έναν ύμνο της αθωότητας, αλλά και της άγνοιας της παιδικής ηλικίας. Ο νεαρός γιος της οικογένειας, με τα αθώα, γεμάτα απορία μάτια του, ανάγεται σε σύμβολο - εγκώμιο μιας αγνωστικιστικής προσέγγισης της ζωής και υπενθυμίζει σε όλους μας πόσο μεγάλη ευθύνη είναι το να μεγαλώνεις παιδιά. Όσο για την ερμηνεία του νεαρού πρωταγωνιστή, μας έκανε τεράστια εντύπωση και αποτελεί άθλο όχι μόνο του παιδιού, αλλά και του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, ο οποίος, όχι τυχαία, προέρχεται από το χώρο της ηθοποιίας.

Παναγιώτης Κιούσης