ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

Ο ΜΑΓΟΣ ΑΪΖΕΝΧΑΪΜ (THE ILLUSIONIST) Σκηνοθεσία: Νιλ Μπέργκερ Παίζουν: Έντουαρντ Νόρτον, Πολ Τζιαμάτι, Τζέσικα Μπίελ, Ρούφους Σιούελ, Έντι Μάρσαν Διάρκεια: 109’

Είναι γεγονός πως ο άνθρωπος, για να ξεφύγει από τα προβλήματά του, πολλές φορές θέλει να πιστέψει σε κάτι πέρα από αυτό που βλέπει, σε κάτι που ξεπερνά την ανθρώπινη λογική. Αυτή του την ανάγκη, τη φυγή δηλαδή από την καθημερινότητα, μπορεί να την ικανοποιήσουν διαφόρων ειδών άνθρωποι. Μια κατηγορία είναι και οι μάγοι. Φέτος, λοιπόν, μετά το «Prestige» του Κρίστοφερ Νόλαν, άλλη μία ταινία ασχολείται με το ιδιαίτερο αυτό «επάγγελμα»: πρόκειται για τον «Μάγο Άιζενχαϊμ». Άλλες δύο ταινίες σχετικές με το θέμα βρίσκονται στα σκαριά και θα παρουσιαστούν του χρόνου (περίεργη μόδα!). Ο Έντουαρντ Αμπράμοβιτς, γιος ενός επιπλοποιού, ασχολείται από μικρός με μαγικά κόλπα, εντυπωσιάζοντας μ’ αυτόν τον τρόπο και μια μικρή δούκισσα, την Σόφι, κόρη ενός πελάτη του πατέρα του. Το αμοιβαίο ενδιαφέρον, όμως, που υπάρχει ανάμεσά τους δε θα τους επιτραπεί να συνεχιστεί κι έτσι ο μικρός μάγος θα φύγει για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο εξωτερικό. Μετά από δεκαπέντε χρόνια θα επιστρέψει στη Βιέννη με το προσωνύμιο Άιζενχαϊμ και θα αρχίσει μια σειρά από παραστάσεις. Σε μία από αυτές θα ξανασυναντήσει την παλιά του φίλη, η οποία είναι έτοιμη να αρραβωνιαστεί με τον πρίγκιπα της Αυστροουγγαρίας και θα προσπαθήσει να την κατακτήσει. Ο πρίγκιπας που έχει αντιληφθεί τι γίνεται, αλλά κι έχει ενοχληθεί από την ολοένα και αυξανόμενη απήχηση του μάγου, τον οποίο θεωρεί απατεώνα και επικίνδυνο για τα σχέδιά του, θα βάλει έναν επιθεωρητή, τον Ουλ, να τον παρακολουθεί και να βρει κάποια αφορμή για να τον συλλάβει… Η ταινία είναι μια ιστορία αγάπης με στοιχεία θρίλερ, περιπέτειας και φαντασίας, που δεν έχει βρει όμως την ταυτότητά της. Ο σκηνοθέτης μπερδεύει τα διάφορα είδη με σκοπό να αποσπάσει την προσοχή του θεατή, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί. Δεν παύουν, βέβαια, να υπάρχουν κάποια θετικά στοιχεία, όπως οι καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (κυρίως του Τζιαμάτι), η αναπαράσταση της εποχής (δίκαιη η υποψηφιότητα για Όσκαρ φωτογραφίας) και η μουσική του Φίλιπ Γκλας. Εντυπωσιακά είναι και τα διάφορα κόλπα που κάνει ο μάγος, τα οποία (δυστυχώς) δεν εξηγούνται. Από εκεί και πέρα, όμως, η ταινία κυμαίνεται στη μετριότητα και παρ’ όλο που αναφέρεται σε ένα μάγο, δεν καταφέρνει να μαγέψει το θεατή. Καλύτερα, λοιπόν, να αναζητήσετε σε κάποια άλλη ταινία τη φυγή από την πραγματικότητα. Ο κινηματογράφος άλλωστε είναι μια μορφή μαγείας.

Ορέστης Μανασής