9o Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Το ντοκιμαντέρ γιορτάζει κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη. Το μοναδικό στην Ελλάδα Φεστιβάλ που έχει διαγωνιστικό τμήμα στη θεματολογία των ντοκιμαντέρ είναι αυτό, αφού το Φεστιβάλ Κινηματογράφος και Πραγματικότητα δε δίδει εδώ και πολλά χρόνια βραβεία, τα άλλα Φεστιβάλ έχουν και ντοκιμαντέρ, με εξαίρεση το Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ, το οποίο όμως είναι από τα λεγόμενα μικρά Φεστιβάλ στη χώρα μας.
Πολύ γρήγορα, από τότε που δημιουργήθηκε αυτό το Φεστιβάλ, κόλλησε το μικρόβιο των υπολοίπων Φεστιβάλ στην Ελλάδα, γιγαντώθηκε, με αποτέλεσμα να είναι κανείς υποχρεωμένος να τρέχει από αίθουσα σε αίθουσα για να προλάβει να δει όλα όσα τον ενδιαφέρουν. Φαίνεται ότι δεν έχει γίνει κατανοητό ότι sτο πολύ δεν υπάρχει αναγκαστικά το καλό, αλλά το αντίθετο. Αν θα υπήρχαν λιγότερες ταινίες θα γίνονταν ουσιαστικές συζητήσεις και παραγωγικές διεργασίες που θα αφορούσαν το ντοκιμαντέρ. Με αυτό τον τρόπο θα αξιοποιόντουσαν καλύτερα οι πολύ σοβαροί ξένοι προσκεκλημένοι και θα βοηθούσαν περισσότερο τους Έλληνες συναδέλφους τους. Από την άλλη μεριά, θα μπορούσαν να γίνουν κάποιες συζητήσεις με το κοινό για να γίνει επιτέλους κατανοητό ότι το ντοκιμαντέρ δεν είναι ένα διαφορετικό κινηματογραφικό είδος, αλλά είναι κινηματογράφος, διότι μέσα σε αυτό υπάρχουν σχεδόν όλα τα κινηματογραφικά είδη.
Πάντως για την υψηλή διοργάνωση θα πρέπει κανείς να συγχαρεί τον καλλιτεχνικό διευθυντή αυτού του Φεστιβάλ, το Δημήτρη Εϊπίδη, τον οποίο γνωρίσαμε από τους Νέους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στον οποίο χρωστάμε πραγματικά ευγνωμοσύνη που μας γνώρισε άγνωστες σε εμάς κινηματογραφίες με αριστουργηματικά έργα και έκανε μόδα τον εναλλακτικό κινηματογράφο, όπως τον ιρανικό που διανέμεται πλέον κανονικά στη χώρα μας. Μιλώντας γενικά για αυτή τη διοργάνωση του Φεστιβάλ θα πρέπει να τονίσουμε το μεγάλο πρόβλημα που θα δημιουργηθεί με την απόλυση των συμβασιούχων, πολλοί εκ των οποίων ήταν σημαντικά στελέχη του Οργανισμού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στην τελετή λήξης εκπρόσωπός τους διάβασε σχετική ανακοίνωση ενώ αναφέρθηκε σε αυτούς τόσο ο Δημήτρης Εϊπίδης, όσο και ο εκπρόσωπος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών στην Κριτική Επιτροπή της Διεθνούς Ομοσπονδίας των κριτικών, Δημοσθένης Ξιφιλίνος. Ο Πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Γιώργος Χωραφάς, αναφέρθηκε, στην τελετή λήξης επίσης, σε αυτό το πρόβλημα, αλλά με πολλά σαρδάμ (για περισσότερα για αυτό το πρόβλημα βλέπε: http://www.cinemainfo.gr/cinema/politics/21/index.html
Σε αυτή τη διοργάνωση είχαμε 12 διαφορετικά τμήματα και 5 διαφορετικά αφιερώματα με καλές ταινίες. Θα αναφερθούμε σε κάθε ένα από αυτά τμήματα και τα αφιερώματα αναλυτικά, αφού κάναμε προσπάθεια να δούμε όσο το δυνατό περισσότερες ταινίες για να ενημερώσουμε καλύτερα το αναγνωστικό κοινό μας. Τα τμήματα αυτά είναι Όψεις του κόσμου, Μικρές αφηγήσεις, Η καταγραφή της μνήμης, Πορτρέτα: ανθρώπινες διαδρομές, Κοινωνία και περιβάλλον, Μουσική, Ελληνικό πανόραμα, Ανθρώπινα δικαιώματα, Βλέμμα στην Ασία, Θέμα: κλονισμένη αθωότητα, Οι κανόνες του παιχνιδιού και οι Ειδικές προβολές. Τα αφιερώματα αφορούσαν στην Barbara Kopple, στον John Alpert, στους Julia Reichert και Steven Bognar, στους Μουσικούς του κόσμου και στα Ολλανδικά ντοκιμαντέρ.
Ως παράλληλες εκδηλώσεις έγιναν οι συζητήσεις με τους ειδικούς: με την Barbara Kopple, με θέμα τον επαναπροσδιορισμό του ντοκιμαντέρ, με τη Jennifer Fox, με θέμα «Κινηματογραφώντας τη ζωή σου», με το John Alpert, με θέμα «Μέσα Μαζικής Σημασίας: η ηθική του ντοκιμαντέρ, με τους Julia Reichert και Steven Bognar, με θέμα το μοντάζ στο ντοκιμαντέρ. Επίσης τα σεμινάρια με θέματα «Το ντοκιμαντέρ συναντά την ψηφιακή τεχνολογία», «Η απομυθοποίηση του High Definition» και η ημερίδα με θέμα «Κλονισμένη αθωότητα». Διάλεξη έδωσε η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, λειτούργησε η έκθεση φωτογραφίας του Tierney Gearon, με θέμα «Το σχέδιο Μητέρα». Λειτούργησε η Αγορά των Ντοκιμαντέρ (Market) και η συζήτηση των παραγωγών με την Επιτροπή για συγχρηματοδότηση, το λεγόμενο Pitching Forum.
Γιάννης Φραγκούλης
9ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ