ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

49o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟY ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΓΙΑ
ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Το παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από την στιγμή της γέννησης του, εδώ και  τρία χρόνια και τελικά αποτελεί μια από τις πιο χαλαρές(!) αλλά και εποικοδομητικές στιγμές του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, έχοντας γίνει ήδη δεκτό με μεγάλη επιτυχία, τόσο από τους συμμετέχοντες, όσο και από τους δημοσιογράφους και το κοινό που το παρακολουθεί. Από τις παράλληλες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, το «Κουβεντιάζοντας» είναι ένα φόρουμ επικοινωνίας και συζήτησης,το οποίο προσφέρει την ευκαιρία σε επαγγελματίες του χώρου αλλά και όχι μόνο να γνωριστούν σε προσωπικό επίπεδο, να ανταλλάξουν απόψεις και να μοιραστούν τις εμπειρίες τους. Δίνει επίσης την ευκαιρία να γνωρίσει το κοινό όχι μόνο την καλλιτεχνική αλλά και την ανθρώπινη πλευρά των δημιουργών. Το ραντεβού είναι στο Αντλιοστάσιο, καθημερινά από τις  16.00 ως τις 17.00 (απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γνωρίζει κανείς αγγλικά, «επίσημη γλώσσα »των συζητήσεων).

Ανεπίσημη, χαλαρή και φιλική ατμόσφαιρα μεταξύ των προσκεκλημένων (σκηνοθέτες των ταινιών από όλα τα διαφορετικά τμήματα του φεστιβάλ, παραγωγοί, αγοραστές, ηθοποιοί και δημοσιογράφοι αλλά και διαπιστευμένο κοινό) που, απολαμβάνοντας ένα  ποτήρι κρασί, μπορούν να παρακολουθήσουν  ή και να συμμετάσχουν  ενεργά σε συζητήσεις επικεντρωμένες  σε θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους δημιουργούς -από τις εμπειρίες τους κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, τη σχέση με τους ηθοποιούς και τις δυσκολίες στην ανάπτυξη και τη χρηματοδότηση των έργων τους ως την επαφή τους με το κοινό μετά τις προβολές. Αντιλαμβανόμαστε φαντάζομαι όλοι πόσο μπορούν να συνεισφέρουν αυτές οι στιγμές επικοινωνίας που  φέρνουν κοντά σκηνοθέτες και ηθοποιούς με επαγγελματίες του χώρου και το κοινό.

ΠΟΣΟ ΕΝΟΧΛΕΙ ΕΝΑΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΛΗΤΗΣ;

Η πρώτη συνάντηση του «Κουβεντιάζοντας», της παράλληλης εκδήλωσης του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 16 Νοεμβρίου και το θέμα που πρωταγωνίστησε στις συζητήσεις ήταν εκείνο της χρηματοδότησης και της πώλησης μιας ταινίας.

«Δεν είμαι καλή στο να προωθώ τις ταινίες μου», παραδέχτηκε η Άνα Μπόντεν, σκηνοθέτης της ταινίας “Σούγκαρ” (Ημέρες Ανεξαρτησίας), όταν ρωτήθηκε για το πώς κατάφερε να «πουλήσει» τη φαινομενικά κοινή ιστορία της ταινίας της (η άνοδος και η πτώση ενός παίκτη μπέιζμπολ από τον Άγιο Δομήνικο) για να βρει χρηματοδότηση. «Δε μας ενδιέφερε να κάνουμε την κλασική ταινία ενός “σούπερ σταρ” παίκτη μπέιζμπολ που ανεβαίνει στην κορυφή παρά τα όποια εμπόδια. Θέλαμε αντιθέτως να δείξουμε την ιστορία των χιλιάδων αυτών ανθρώπων που περνάνε από τα φυτώρια προετοιμασίας αθλητών στον Άγιο Δομήνικο προτού καταλήξουν στην Αμερική, αλλά τελικά δεν τα καταφέρνουν να γίνουν επιτυχημένοι. Ναι, είναι μια κοινή ιστορία, αλλά δραματουργικά είναι πολύ ενδιαφέρουσα, γιατί την άλλη εκδοχή, της ανόδου στην κορυφή, την έχουμε δει εκατοντάδες φόρες ήδη στο σινεμά».

«Πρέπει πλέον να είσαι καλός πωλητής σήμερα, πέρα από το να είσαι καλός σκηνοθέτης», συμπλήρωσε ο Τόμας Άλφρεντσον, σκηνοθέτης της πολύ καλής ταινίας  Άσε το κακό να μπει (Ημέρες Ανεξαρτησίας) και πρόσθεσε: «Αυτό δε συμβαίνει αυτόματα σε όλους. Είναι πρόβλημα να απαιτείται από σένα να μπορείς να συνοψίσεις την ταινία σου σε τρεις, εντυπωσιακές προτάσεις. Το ότι η ταινία μου αφορά ένα δωδεκάχρονο αγόρι που συναντά ένα βαμπίρ μπορεί να ακούγεται ως κάτι διαφορετικό, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι απλά μια ιστορία για ένα αγόρι που γνωρίζει ένα κορίτσι σε μια βαρετή σουηδική γειτονιά 25 χρόνια πριν. Με ενοχλεί που πρέπει να είμαι πωλητής. Ένα από τα ουσιαστικά στοιχεία της ιδιότητας του σκηνοθέτη ούτως ή άλλως δεν είναι η ικανότητα χειρισμού των λέξεων, αλλά του φιλμ».

«Αυτό λέγαμε χθες με την Άνα», πρόσθεσε η Ναόκο Ογκιγκάμι, «το πόσο μας είχε ενοχλήσει αυτή η κατάσταση και στο φεστιβάλ του Σάντανς που είχαμε πάει πρόσφατα. Όλοι προσπαθούσαν να πουλήσουν τον εαυτό τους. Εμένα αυτό μου προκαλεί μεγάλο άγχος. Ευτυχώς, δε μου ήταν πολύ δύσκολο να βρω χρηματοδότηση για αυτή την ταινία μου, γιατί η προηγούμενη (“Kamome diner”) είχε πολύ καλή ανταπόκριση στην Ιαπωνία, οπότε αυτό με βοήθησε».

«Εγώ αποφάσισα να παίξω στην ταινία λόγω της ιστορίας της», είπε ο πρωταγωνιστής της ταινίας Τρομακτικά ευτυχισμένοι (Ημέρες Ανεξαρτησίας) Γιάκομπ Σέντεργκρεν παίρνοντας το λόγο. «Μου άρεσε επιπλέον η δουλειά του σκηνοθέτη, ο οποίος προσπάθησε να κάνει μια ταινία που να μην είναι πολύ “δανέζικη”, να έχει μια δική της προσωπικότητα. Μπορεί να μην έχω προωθήσει ποτέ ταινία, αλλά αναγνωρίζω το παιχνίδι του να πουλάς τον εαυτό σου. Ως ηθοποιός, σου ζητείται να κάνεις τις πιο χαζές συνεντεύξεις μερικές φορές, όπου σε ρωτάνε για το τι φαγητό σου αρέσει και τι κάνεις στον ελεύθερό σου χρόνο, αντί να σε ρωτήσουν για την ίδια την ταινία. Δε μου αρέσει καθόλου αυτό, γι’ αυτό και δεν το κάνω τόσο συχνά, παρόλο που με συμβουλεύουν το αντίθετο. Πιστεύω πως αν είσαι αληθινός σ’ αυτό που κάνεις, τα πράγματα θα εξελιχθούν θετικά όπως και να έχει».

«Το να δίνεις ονομασία στο είδος των ταινιών είναι δουλειά των ανθρώπων του μάρκετινγκ, όχι του σκηνοθέτη – δε με ενδιαφέρει σε ποιο ράφι του βίντεο κλαμπ θα καταλήξει η ταινία μου», προσέθεσε ο Άλφρεντσον. «Σιχαίνομαι όταν παραγωγοί και χρηματοδότες θέλουν να ξέρουν εκ των προτέρων τι κινηματογραφικό είδος πρόκειται να γίνει η ταινία μου. Θέλω να κάνω τα πράγματα περίπλοκα για τον θεατή. Η ζωή είναι περίπλοκη, κι έτσι πρέπει να είναι και η τέχνη».

«Γράφω ό,τι θέλω, και το κάνω μετά ταινία», πήρε το λόγο η Ναόκι Ογκιγκάμι,  σκηνοθέτης της ταινίας “Megane: τα γυαλιά” (Focus). «Όσον αφορά τη δουλειά μου, πιστεύω πως υπάρχουν πολλές θλιβερές ιστορίες σε αυτή τη ζωή, για αυτό και θέλω σε κάθε ταινία μου να βγαίνει και λίγο γέλιο. Ποτέ δεν καταφέρνω να δημιουργήσω 100% την ταινία που έχω στο μυαλό μου, για αυτό και συνεχίζω να κάνω ταινίες. Κάθε φορά θέλω να κάνω και κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο».

«Κάθε φορά που βλέπω σημειώσεις που μπορεί να έχει κάνει κάποιος για την ταινία μου», ανέφερε τέλος η Άνα Μπόντεν, «θέλω να τα παρατήσω και να στραφώ σε κάτι άλλο, να αρχίσω να διδάσκω παραδείγματος χάριν. Αλλά υπάρχουν ακόμα ιστορίες που θέλω να πω, για αυτό και συνεχίζω να κάνω σινεμά».

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ
ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
 
Στην αυτοκαταστροφική φύση του ανθρώπου και την πολιτική διάσταση του κινηματογράφου εστίασαν την κουβέντα τους οι καλεσμένοι του “Κουβεντιάζοντας”, που πραγματοποιήθηκε την επόμενη ήμερα  Δευτέρα, 17 Νοεμβρίου.

«Ήθελα να αλλάξω τα κλισέ που έχουμε συνηθίσει στις ταινίες», παραδέχτηκε ο Χουσεγίν Καράμπεϊ, σκηνοθέτης του “Είσαι ο Μάρλον και ο Μπράντο μου” (Ματιές στα Βαλκάνια).
«Συνήθως, οι χαρακτήρες πηγαίνουν από την Ανατολή στη Δύση για να γίνουν ευτυχισμένοι, ενώ στην ταινία μου μια κοπέλα από τη Δύση ταξιδεύει στην Ανατολή για να βρει την ευτυχία. Επίσης, στις ιστορίες αγάπης, ο άντρας είναι εκείνος που κυνηγά την κοπέλα, αλλά στην ταινία μου γίνεται το αντίθετο. Ήθελα επίσης να δείξω τι σημαίνει πόλεμος χωρίς να δείξω σκηνές μάχης. Αυτό που προσπάθησα ήταν να κάνω ερωτήσεις, όχι να δώσω απαντήσεις», συνέχισε ο σκηνοθέτης. «Δε με ενδιαφέρει ο τρόπος που αντιδρούμε όταν βρισκόμαστε μπλεγμένοι σε άσχημες περιστάσεις, αυτό που με νοιάζει είναι γιατί υπάρχουν αυτές οι συνθήκες. Έχω ασχοληθεί με τα ανθρώπινα δικαιώματα κι έχω γυρίσει και ντοκιμαντέρ πάνω στο θέμα. Η ζωή είναι πολιτική από μόνη της, δεν επιλέγω εγώ να είμαι πολιτικός σκηνοθέτης. Για παράδειγμα, είχα κάνει μια ταινία για μια μητέρα που ψάχνει το γιο της, μια ιστορία που μπορεί να συμβεί σε όλο τον κόσμο. Αλλά στη χώρα μου, ο γιος εξαφανίστηκε λόγω πολιτικής διαφθοράς, οπότε αυτόματα η γυναίκα ανέλαβε πολιτικό “ρόλο”. Με είχαν ρωτήσει κάποτε γιατί κάνω πολιτικές ταινίες, αντί να γυρίσω μια ερωτική ιστορία. Και τους είχα πει ότι ακόμα κι ερωτική ιστορία να κάνω, λόγω συνθηκών, πάλι πολιτική θα είναι!»

«Κάθε φορά που προσπαθώ να μιλήσω για την ταινία μου γίνεται ολοένα και πιο πολύπλοκο», σημείωσε ο Γιώργος Σερβετάς, σκηνοθέτης του “Οι αιτίες των πραγμάτων” (DigitalWave). «Η ταινία μου μιλά για το ανέφικτο μιας ερωτικής σχέσης λόγω της επαγγελματικής εργασίας. Όλοι οι χαρακτήρες στην ταινία υποβάλλονται στο πρώτο σοκ του να πρέπει να ορίσουν τους εαυτούς τους βάσει της δουλειάς τους. Κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της αξιοπρέπειάς τους. Δεν ξέρω όμως αν ο άνθρωπος είναι καταστροφικός. Βασικά πιστεύω ότι κάθε είδους καταστροφή συνοδεύεται και από κάποια δημιουργία. Πιστεύω πάντως πως η πολιτική βρίσκεται στο επίκεντρο της ζωής μας. Ακόμα και τον Μπέργκμαν θεωρώ πολιτικό σκηνοθέτη. Και ουσιαστικά, δυο εκδοχές πιστεύω ότι υπάρχουν στον κινηματογράφο: Είτε υπάρχουν πολιτικές είτε ουτοπικές ταινίες, που δείχνουν μια τέλεια εκδοχή του κόσμου».

«Ο “Αποχωρισμός” λαμβάνει χώρα ένα μήνα μετά τις αναταραχές στο Γκουτζαράτ, για αυτό και δε βλέπεις τον “πόλεμο”», προσέθεσε η Ινδή σκηνοθέτης Ναντίτα Ντας. (Διεθνές Διαγωνιστικό).  «Δείχνει εκείνο που απομένει και αιωρείται όταν τελειώνει η εμφανής βία. Όλοι έχουν τη σκοτεινή τους πλευρά, την αρνητική πλευρά. Για παράδειγμα τη χρονιά της σφαγής το 2002, πολλοί γείτονες που γνωρίζονταν χρόνια μεταξύ τους, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι κάποιος που ήξεραν τόσο καλά ήταν ικανός να φερθεί βίαια, ή να σκοτώσει ακόμα κάποιον. Για αυτό και είναι τόσο ενδιαφέρον θέμα το ανθρώπινο μυαλό, και για αυτό έχουν γίνει τόσες ταινίες κι έχουν γραφτεί τόσα βιβλία, είναι τόσο πολύπλοκο. Αυτή είναι η πραγματικότητά μας κι όταν αντιδράς σε αυτήν γίνεσαι αναπόφευκτα πολιτικός. Για μένα ο “Αποχωρισμός” είναι ταυτόχρονα και προσωπική και πολιτική ταινία. Είναι μια οικεία ταινία για ανθρώπινες σχέσεις, αλλά το φόντο είναι πολιτικό. Δεν υπάρχει λόγος να το επιβάλεις στην ταινία, γιατί θα γίνει διδακτική, αλλά ούτε και να το αγνοήσεις γιατί δεν μπορεί να εξελιχθεί η ιστορία στο κενό».

«Το “Κυριακάτικο ψάρεμα” δεν είναι μια ερωτική ιστορία, αλλά μια ταινία για το τι είναι ο έρωτας», επεσήμανε ο Αντριάν Σιτάρου, σκηνοθέτης του “Κυριακάτικου ψαρέματος| (Διεθνές Διαγωνιστικό).  «Αυτό που ανακάλυψα κατά τα γυρίσματα ήταν πως ο άνθρωπος είναι το πιο αυτοκαταστροφικό είδος, όχι απλά επειδή καπνίζουμε ή δεν προσέχουμε τι τρώμε, αλλά επειδή διαλύουμε εμείς οι ίδιοι τις σχέσεις μας. Το βλέπω διαρκώς γύρω μου, στην οικογένεια και τους φίλους μου. Καμία σχέση δε λειτουργεί, και φταίμε εμείς για αυτό, όχι κάποιος εξωτερικός παράγοντας. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά προσπαθώ να το ανακαλύψω με τις ταινίες μου. Δε με ενδιέφερε η πολιτική στις ταινίες μου, αλλά μπορώ να καταλάβω τις προεκτάσεις και τις επιρροές που έχει η πολιτική στη συμπεριφορά μας».

ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΜΙΚΡΗ
ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ
(ΤΕΛΙΚΑ ΕΓΙΝΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ)

Το τρίτο στη σειρά “Κουβεντιάζοντας”,  την Τρίτη 18 Νοεμβρίου μας προκάλεσε να αναρωτηθούμε γύρω από τις επαγγελματικές ταμπέλες αλλά και την μοναχική αναζήτηση του καλλιτέχνη  κατά την διάρκεια της πορείας ολοκλήρωσης των καλλιτεχνικών του αναζητήσεων.

«Σπουδάζουμε πολλά πράγματα στη ζωή μας, στο Πανεπιστήμιο ή έξω από αυτό», σημείωσε ο Κωστής Μπασογιάννης, σκηνοθετης του “Unitas” (DigitalWave), ο οποίος  ασκεί παράλληλα και το επάγγελμα του οδοντίατρου. «Στο πανεπιστήμιο σπούδασα τέχνη και βιομηχανικό σχέδιο, αλλά δεν τα χρησιμοποίησα ποτέ για να βγάλω λεφτά. Οι υπόλοιπες σπουδές μας -στην αγορά, το δρόμο, τη νύχτα, τα ταξίδια μας- αυτές είναι οι σημαντικές σπουδές ενός ανθρώπου. Ποτέ δε λέω ότι είμαι οδοντίατρος ή σκηνοθέτης, μου αρέσει απλά να πειραματίζομαι με ό,τι υλικό έχω στη διάθεσή μου. Η επαγγελματική ταμπέλα δεν είναι το Α και το Ω στη ζωή».

«Η δική μου ιστορία δεν είναι πολύ συναρπαστική», είπε παίρνοντας το λόγο η Λίζι Νάστρο, Υπεύθυνη Αγορών και συμπαραγωγών της IFC Films. «Τέλειωσα το κολέγιο κι επειδή έβλεπα πολλές ταινίες, ήξερα ότι ήθελα να εργαστώ στο χώρο του κινηματογράφου. Έπιασα δουλειά στην εταιρεία New Line Cinema στο τμήμα της διαφήμισης, αλλά προτιμούσα να ασχοληθώ με την αγορά και την παραγωγή. Μετά από δυο χρόνια, βρήκα τη δουλειά στην IFC (εταιρεία διανομής και παραγωγής ανεξάρτητων επί το πλείστον ταινιών) και ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί με ενδιέφερε το ανεξάρτητο σινεμά. Δυο βδομάδες μετά, μου ζήτησαν να μεταφέρω την πρώτη μου κόπια και κατέληξα στο Τορόντο να βλέπω ταινίες. Όταν με ρώτησαν “μπορείς να το κάνεις για περισσότερο καιρό;”, εγώ είπα ναι! Γενικά είμαι πολύ ευχαριστημένη που μπορώ να δουλεύω με τόσο ταλαντούχους σκηνοθέτες. Αυτό που είναι δύσκολο, είναι ότι υπάρχουν πολλά φιλμ τα οποία κανείς δεν παίρνει το ρίσκο να διανείμει, κάτι που είναι πραγματικά κρίμα. Τουλάχιστον εμείς προσπαθούμε να το αλλάξουμε και να αναλάβουμε ταινίες χωρίς ξεκάθαρη marketing ταμπέλα, από σκηνοθέτες από όλον τον κόσμο, προσφέροντάς τους ένα “σπίτι”».

«Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτης, αλλά ποτέ δε συνέβη!», ομολόγησε η Άρτα Ντομπρόσι, η  ηθοποιός Άρτα Ντομπρόσι, πρωταγωνίστρια της ταινίας “Η σιωπή της Λόρνα” (Αφιέρωμα στους αδελφούς Νταρντέν), «Όταν ήμουν 17, έκανα μια περφόρμανς με μια ομάδα νέων. Κάναμε πρόβες όλη τη μέρα, κι εμένα δε μου έφτανε, μετά από 8 ώρες ήθελα κι άλλο. Οι φίλοι μου με έβριζαν γιατί φοβόντουσαν ότι o σκηνοθέτης θα τους βάλει εξαιτίας μου να δουλέψουν περισσότερο. Ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα! Ο αδελφός μου σπούδαζε κινηματογράφο, οπότε επηρεάστηκα κι από αυτόν. Κατάγομαι από το Κόσοβο και ξέρω τι σημαίνει να είσαι κυριολεκτικά φυλακισμένος. Ζούσαμε δυο ζωές. Από τη μία ακούς τη μουσική που ακούν όλοι, βλέπεις MTV, τα Όσκαρ και όλα είναι μια χαρά και από την άλλη πρέπει να προσέχεις για τη ζωή σου, να μη σκοτωθείς. Ακόμα κι όταν ελευθερώνεσαι, ο φόβος παραμένει. Η Λόρνα είναι κι εκείνη σε μια φυλακή, αλλά είναι επιλογή της».

«”Ο τρόφιμος” είναι η πρώτη ταινία από τις Φιλιππίνες που συμμετέχει στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κι είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό», τόνισε ο Πάολο Βιγιαλούνα. οι σκηνοθέτες της ταινίας “Ο τρόφιμος”, (Διεθνές Διαγωνιστικό), «Είναι μια από τις λίγες art house παραγωγές της Μανίλα που γυρίστηκαν χωρίς να έχουν στόχο να βγάλουν λεφτά. Αλλά μετά έγινε εμπορική επιτυχία, κέρδισε τα περισσότερα βραβεία στη χώρα μας, κι εμείς είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα! Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη!»

«Έχουμε μια πολύ αυστηρή επιτροπή λογοκρισίας που αποτελείται από άτομα μεγάλης ηλικίας», εξήγησε η  συνσκηνοθέτης  Έλεν Ράμος σχετικά με ερώτηση που αφορούσε στην απαγόρευση της ταινίας τους. «Υπάρχουν και πιο προοδευτικοί τύποι, αλλά εμάς μας έτυχαν οι μεγάλοι και συντηρητικοί. Δεν υπάρχουν βίαιες σκηνές, αλλά σκηνές που μπορεί να σε κάνουν να ανατριχιάσεις. Και για αυτό μας έδωσαν το χαρακτηρισμό «ακατάλληλο», το οποίο σήμαινε ότι δε θα παιζόταν καθόλου η ταινία στη χώρα μας. Τελικά τους «κοροϊδέψαμε» κατά κάποιον τρόπο». «Υπήρχε ένα παράπονο από την επιτροπή», εξήγησε ο Πάολο Βιγιαλούνα, «ότι μια συγκεκριμένη σκηνή βιασμού παραήταν ρεαλιστική και ήθελαν να την αφαιρέσουμε. Αυτό που κάναμε λοιπόν, είναι πως για τη δεύτερη αξιολόγηση προσθέσαμε περισσότερες βίαιες σκηνές, τις οποίες και μας είπαν επίσης να κόψουμε. Αυτές όμως δεν συμπεριλαμβάνονταν στην πρωτότυπη εκδοχή, άρα όταν τις αφαιρέσαμε μείναμε με την αρχική ταινία. Ο τρόφιμος απαγορεύτηκε για μερικές μέρες και τελικά εγκρίθηκε η κανονική του εκδοχή!»

«Με ενδιαφέρει το βίντεο. Στο παρελθόν έκανα μικρού μήκους ταινίες κι έγραφα σενάρια, αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μου», σημείωσε ο σκηνοθέτης Ουιγκάρ Ασάν (“Καβούκι”, Ματιές στα Βαλκάνια).  «Δουλεύω με πολύ χαμηλούς προϋπολογισμούς, η πρώτη μου ταινία κόστισε 2.000 ευρώ κι αυτή εδώ 4.000 ευρώ. Ο τίτλος της ταινίας μου είναι το “Καβούκι”. Πιστεύω πως κάθε μέρα που περνάει γινόμαστε ολοένα και πιο μοναχικοί, πιο αποξενωμένοι ο ένας από τον άλλο. Ο καθένας μπορεί να το δει αυτό. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ο κόσμος ήταν όμορφος. Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη αίμα, για αυτό και η μοναξιά είναι σε ένα βαθμό φυσιολογική. Το πρόβλημα είναι πως θα καταφέρουμε να βγούμε από το καβούκι μας».

Ρέα Κατσανεβάκη

49ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ