49o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΠΑΡΟΛΙΓΟΝ ΠΕΝΗΝΤΑΡΗΣ!

Δε θα έπρεπε να λυπάται, αντίθετα να χαίρεται. Είναι ένας πλέον ώριμος άντρας (θέλω να δώσω στο Φεστιβάλ το αντρικό φύλο) που συνεχώς αναπτύσσεται. Του χρόνου μπορεί να σβήσει τα κεράκια, ας πούμε 5 που θα συμβολίζουν τις δεκαετίες του, και δημιουργήσει μια χαρμόσυνη ατμόσφαιρα. (Δεν ξέρω αν η Διευθύντριά του έχει προγραμματίσει από τώρα εκδηλώσεις για πενηντάχρονά του, αλλά περιμένω κάτι καλό και μεγάλο να γίνει.)

Κάθε χρόνο, όλα αυτά τα 18 χρόνια που πηγαίνω στο Φεστιβάλ, βλέπω μια συνεχή ανάπτυξη που έχει φτάσει σε ένα γιγαντισμό. Δέκα μέρες γεμάτες ταινίες, σε οκτώ αίθουσες, στη Θεσσαλονίκη ο επισκέπτης που θέλει να «χαθεί» μέσα στον κινηματογραφικό κόσμο δεν έχει παρά να αφεθεί στη μαγεία της Έβδομής Τέχνης, έτσι όπως του παρουσιάζεται στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

ΕΝΑΣ ΓΙΓΑΝΤΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ

Χάνεσαι στην κυριολεξία, σε ένα ωκεανό ταινιών, εκδηλώσεων και παράλληλων προβολών. Όλες σημαντικές. Δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις. Απλά, θέλεις να τις δεις όλες, κάτι που δεν είναι εφικτό αντικειμενικά. Πολύ καλά έχει κάνει το Φεστιβάλ και έχει ανοιχτεί στα Βαλκάνια. Η ίδια η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που συνδέει τα Βαλκάνια με τον υπόλοιπο κόσμο, σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Το Φεστιβάλ που γίνεται σε αυτή την πόλη δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει αυτή τη γεωστρατηγική πολιτική.

Πιο συγκεκριμένα, στη Θεσσαλονίκη μαζεύονται οι παραγωγοί από τα Βαλκάνια και ετοιμάζουν τις συμπαραγωγές. Αυτή ήταν μια παλιά πρόταση δική μας, όταν γράφαμε σε άλλο έντυπο, και είναι ένας από τους στόχους που το Φεστιβάλ έχει κατακτήσει. Ο άλλος στόχος είναι η ταυτότητα του Φεστιβάλ. Το κυρίως πρόγραμμά του θα πρέπει να έχει μια στόχευση. Σε ένα Φεστιβάλ που υπάρχει στον ευρωπαϊκό χώρο και έχει να ανταγωνισθεί τα μεγάλα Φεστιβάλ, είναι αναγκαίο να στοχεύσει σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της παγκόσμιας κινηματογραφίας. Με δεδομένο ότι το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καλοβλέπει το νεανικό κινηματογράφο, όπως στα αφιερώματα και στις Ημέρες Ανεξαρτησίας, νομίζω ότι θα πρέπει να στοχεύει σε μια ανερχόμενη τάση του παγκόσμιου κινηματογράφου ή σε μια θεματική που θα ενδιαφέρει όλο και περισσότερους σκηνοθέτες και παραγωγούς. Ένα τέτοιο τμήμα, δίπλα από το Διεθνές Διαγωνιστικό, θα τραβούσε την προσοχή όλου του κινηματογραφικού κόσμου.

Ο γιγαντισμός που έχει το Φεστιβάλ είναι, κατά τη γνώμη μου αδικαιολόγητος. Δεν είναι στο πολύ το καλό, αλλά στο καλό βρίσκουμε την πληθώρα, των πληροφοριών. Έχει λοιπόν πολλά περιθώρια αυτό το Φεστιβάλ να ανοίξει τα πανιά του και να αναδειχθεί σα μοναδικό στον τομέα του. Τότε δε θα είναι ένα Φεστιβάλ που καλεί κόσμο, αλλά ένα που πρέπει κάποιος να πάει οπωσδήποτε. Νομίζω ότι ένας τομέας που θα έπρεπε να πιάσει είναι τα νέα ταλέντα του αναλογικού και ψηφιακού κινηματογράφου, αυτά που δείχνουν ότι μπορούν να οδηγήσουν την παγκόσμια κινηματογραφία σε νέους δρόμους.

ΤΙ ΘΑ ΔΟΥΜΕ

Εμείς σε λίγο ξεκινάμε για τη Θεσσαλονίκη. Δεν προλαβαίνουμε την τελετή έναρξης, αλλά από το Σάββατο θα κάνουμε το γνωστό σαφάρι. Θα κυνηγάμε εικόνες, οι οποίες κινούνται ανάμεσα στα λιμάνια, Τώνια Μαρκετάκη, Φρίντα Λιάππα, Τζον Κασσαβέτης και Σταύρος Τορνές, στην πλατεία Αριστοτέλους, Παύλος Ζάννας και Ολύμπιον, και στις αίθουσες του Αρχαιολογικού Μουσείου και της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης. Κάπου ανάμεσα είναι και οι «Πλατείες», όπου γίνονται οι δημοσιογραφικές προβολές.

Ένα σαφάρι που μας αρέσει. Παράλληλα θα κυνηγάμε και τα άλλα γεγονότα που γίνονται σε διάφορους παραπλήσιους χώρους από αυτούς που ήδη αναφερθήκαμε. Θα σας αναφέρουμε, σε καθημερινή βάση το τι έχει γίνει και θα σας παρουσιάζουμε ταινίες. Θα αναφερόμαστε στα σημαντικά γεγονότα που γίνονται εκεί και θα προσπαθούμε να βρούμε τον πυρήνα τους για να ανακαλύψουμε αυτό που υπάρχει πίσω από το «φαίνεσθαι».

Στο τέλος θα κάνουμε ένα συνολικό απολογισμό του Φεστιβάλ, όπως κάθε χρόνο. Να ευχηθούμε καλή επιτυχία σε αυτό το θεσμό που τον αγαπάμε και τον παρακολουθούμε από το 1992 και να ζητήσουμε να μας συγχωρήσουν για τη γκρίνια, όταν αυτή γίνεται, αφού ξέρουν καλά, όλοι οι άνθρωποι του Φεστιβάλ, ότι γίνεται προσπαθώντας και αγωνιώντας να βρούμε μια λύση στα προβλήματα.

Μένει να πούμε καλές προβολές, σε όλους όσους μας διαβάζουν και να τους προσκαλέσουμε να δουν όλο και περισσότερες ταινίες στη Θεσσαλονίκη. Να εμπλακούν με τους άλλους και να νιώσουν, έστω για λίγο, ενεργά μέλη της μεγάλη κινηματογραφικής οικογένειας. Καλό Φεστιβάλ, παιδιά!

Γιάννης Φραγκούλης

49ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ