ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | LINKS | ENGLISH

LITTLE MISS SUNSHINE Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Ντέιτον & Βάλερι Φάρις Παίζουν: Γκρεγκ Κινίαρ, Τόνι Κολέτ, Στιβ Καρέλ, Αμπιγκέιλ Μπρέσλιν, Πολ Ντάνο, Άλαν Άρκιν, Μαίρη Λιν Ράσκουμπ, Μπεθ Γκραντ Διάρκεια: 100’

 

Να, λοιπόν, κι ένα road movie με τον προορισμό του ταξιδιού στο επίκεντρο. Οι ήρωές μας δεν θέλουν απλά να φύγουν ή να ξεφύγουν από τον συνήθη ασφυκτικό χώρο βιοπορισμού τους, αλλά επιδιώκουν να φτάσουν στον προορισμό του ταξιδιού τους, με κάθε τρόπο και κόντρα σε κάθε εμπόδιο. Εκεί όπου δεν θα είναι όλα καλύτερα, αλλά βρίσκεται η υπόσχεση για το καλύτερο και η ελπίδα της προοπτικής. Κάποτε, σε εποχές πραγματικά δύσκολες, ενίοτε κάποιοι γονείς οδηγούνταν στη λύση του παιδικού κουμπαρά. Εδώ, η οικογένεια Χούβερ (και μέσα από την δυσλειτουργία της) επενδύει στην οκτάχρονη κορούλα, προκειμένου να αντιμετωπίσει την οικονομική δυσπραγία της και λιγότερο να ικανοποιήσει την όποια συνήθη ματαιοδοξία της. Η μικρή Όλι θα συμμετάσχει σε διαγωνισμό ομορφιάς και τα όποια οφέλη θα τα καρπωθεί η εξαμελής οικογένεια. Κάθε μέλος της, βέβαια, και με διαφορετικό τρόπο. Η τόνωση του καταρρακωμένου ηθικού θα ισχύσει για όλους, αλλά από κει και πέρα, οι συνέπειες της επιτυχίας θα έχει διαφορετικές προσλαμβάνουσες για κάθε μέλος της. Θα έρθει, όμως, η επιτυχία; Κι αν δεν έρθει; Τότε τι; Πάλι καταρράκωση και απελπισία; Όλα είναι πιθανά. Όμως, το ταξίδι αυτό με ένα ετοιμόρροπο van volkswagen, που έχει χαλασμένο συμπλέκτη και απαιτεί σπρώξιμο και εν κινήσει επιβίβαση, έχει σημειολογικό χαρακτήρα τόσο για τον χαρακτήρα του ταξιδιού, όσο και για τον χαρακτήρα της οικογένειας. Προβληματικό το αυτοκίνητο, προβληματική η οικογένεια, προβληματικό το ταξίδι, προβληματικός και ο προορισμός. Όλα σε μια παράξενη και προβληματική ισορροπία. Η φιλοδοξία της οκτάχρονης, η ματαιοδοξία των γονιών, η σχεδόν αυτιστική συμπεριφορά του έφηβου γιου, η καταθλιπτική συμπεριφορά του ακαδημαϊκού θείου και η μποέμ αντίληψη του τζαζ παππού. Η διαδρομή του ταξιδιού είναι γεμάτη με σουρεαλιστικά διανθίσματα από τα απρόοπτα που προκύπτουν. Το ταξίδι και πάνω απ’ όλα ο προορισμός, θα οδηγήσουν στην αυτογνωσία για όλους πλην παππού, που θα αλλάξει προορισμό στη μέση… Ευχάριστο ταξίδι για τους θεατές, με αρκετές κωμικές καταστάσεις και συμπεριφορές, που στο τέλος αφήνει την πίκρα. Μια πίκρα η οποία προκύπτει από τον σχολιασμό και την κοινωνική κριτική που ασκεί η ταινία προς την αμερικάνικη κοινωνία. Αισιόδοξη παράμετρος, η κάθαρση και η αυτογνωσία για όλους τους Χούβερ. Τίποτα δεν πάει χαμένο και πιότερο η εμπειρία ζωής. Καλό ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά από το μεγάλου μήκους ντεμπούτο των Τζόναθαν Ντέιτον & Βάλερι Φάρις.

Γιάννης Ν. Γκακίδης

--------------------------------------------------

Δεν είναι τα γονίδια που συγγενεύουν στην οικογένεια Χούβερ. Η ιντελεκτουέλ κατάθλιψη ενός γκέι ακαδημαϊκού που ειδικεύεται στον Προυστ συγγενεύει με την αγωνία ενός καριερίστα να βρίσκεται στην κορυφή, τις νευρώσεις μιας σαραντάρας που φοβάται ακόμα και να καπνίσει μπροστά στο σύζυγό της, τις σημειώσεις ενός πορνόγερου που δηλώνει χίπης και ηρωινομανής ακόμα και μετά τα δεύτερα -ήντα, την κλασική εφηβική μαυρίλα ενός δεκαπεντάχρονου που σιωπά εις ένδειξη διαμαρτυρίας και τον ενθουσιασμό μιας οκτάχρονης που ποθεί να στεφτεί Σταρ στα τοπικά καλλιστεία μιας μακρινής πολιτείας. Αυτός ο ενθουσιασμός είναι που θα παρασύρει όλη τη φαμίλια σε ένα οδοιπορικό στην Καλιφόρνια για την κατάκτηση του στέμματος. Κι αν κάθε άλλο παρά «ηλιόλουστη» τη βρουν, η συννεφιασμένη Καλιφόρνια δεν τους γέλασε. Το ωραίο ταξίδι θα τους κάνει να συνειδητοποιήσουν τη συγγένειά τους και θα κάνει τους θεατές να παραδοθούν στις δονήσεις μιας feel-good πνευματώδους κωμωδίας. Είναι αυτό, όμως, που στέφει το «Little Miss Sunshine» βασίλισσα της διανομής της τρέχουσας σεζόν; Ας μην ξεχνάμε πως η αμφισβήτηση της πρότυπης Αμερικάνικης οικογένειας που θα μπορούσε να φιγουράρει ακόμα και σε μια διαφήμιση δημητριακών, αποτελεί κλασικό εικονογραφημένο θέμα στους «ανεξάρτητους» κολπίσκους της Αμερικάνικης βιομηχανίας. Τη διαφορά θα μπορούσε να κάνει ένα και μόνο πλάνο, αυτό το εξαιρετικό ειρωνικό πλαν αμερικαίν όπου ο μικρός ξεχύνεται από το βανάκι και ξεχύνει την οργή του φωνάζοντας «Fuuuuck», φωνή βοώντος στην έρημο, σαν ήρωας γουέστερν που αποκαθηλώνεται. Κι όμως, σε όλες της τις κινήσεις, η κάμερα του ζεύγους που πρωτοεμφανίζεται στα λημέρια του σινεμά, συλλαμβάνει τις πιο ευγενείς λεπτομέρειες στην ψυχογράφηση των ηρώων, γίνεται καταλύτης στη μεταξύ τους «χημική», κινηματογραφική αντίδραση και αφήνει να αναδειχτεί αυτό που στις δυτικές κοινωνίες αποσιωπάται ως αυτονόητο. Πως οι άνθρωποι μπορεί να συγγενεύουν έχοντας ως κοινό παρονομαστή την παραδοχή της μοναξιάς τους, αλλά γίνονται μία οικογένεια γνωρίζοντας πώς να κατακτήσουν, για να προσπεράσουν, αυτήν την παραδοχή. Γι’ αυτό και μόνο, η ταινία μπορεί να γίνει κατάλληλη για όλη την οικογένεια.

Γκέλυ Μαδεμλή